Pamukkale/Kusadasi

Heel onturks verscheen Ahmet al om kwart voor tien. Hij is meegefietst tot de ingang van Hierapolis en verontschuldigde zich toen omdat hij terug naar huis moest voor de ceremonies verband houdend met de offerfeesten. Wel nodigde hij ons uit om de volgende morgen een vleesmaal te komen genieten bij hem thuis. We hebben vriendelijk bedankt, we moeten die morgen verder reizen.

Er zijn erg veel overblijfselen van de romeinse stad in Hieropolis en het is een uitgestrekt gebied.

Met een servicebusje hebben we ons naar de oude baden laten brengen. Heilzame baden met natuurlijk warm water van 30 graden. Om daarin te zwemmen moet je tien euro betalen, we hebben niet gezwommen, maar het bad was goed bezocht. Ook hier veel Russen die al in badpak naar Pamukkale komen, geen gezicht. De kalkbekkens zijn erg mooi, maar het is een klein gebied.

Er waren heel erg veel mensen die door de bekkens wilden lopen. Ik ben met de voeten in het water gaan zitten waar het water de bekkens instroomt, zat naast een oude Indiase man die het water ook wel lekker vond.

Bij Pamukkale zijn erg veel muggen, we hadden er erg veel last van.

Op donderdag werden we om 6 uur gewekt door harde knallen, dat bleek vuurwerk te zijn ter ere van het begin van het offerfeest. Om 8 uur landde een luchtballon op 50 meter afstand. Op de camping waren voor 9 uur 3 schapen en een geit geslacht, een paar meter voor onze camper.

Het offerfeest was begonnen en wij zijn vertrokken richting Kusadasi. Onderweg zien we zomaar een nederlandse camper op een parkeerplaats staan. Verder is het erg rustig op de weg, Er zijn bijna geen winkeltjes en restaurants open, zelfs in Aydin, een vrij grote stad is alles gesloten. We zien hier en daar mensen nog bezig hun geit of schaap van hun jasje te ontdoen, dat kan blijkbaar ook aan de straatkant. In Aydin zien we zelfs iemand een koe slachten.

Als we Kusadasi inrijden verandert het straatbeeld onmiddellijk: veel mensen op straat en nagenoeg alle winkels open. We vinden de camping snel: midden in Kusadasi, tegenover de jachthaven. Op de camping staan veel vaste turkse kampeerders, 1 nederlandse camper en 6 campers van een georganiseerde engelse rondreis. ’s-Avonds zijn we uit gaan eten en kwamen terecht naast een 70 jarige engelsman die op een zeiljacht in de haven verbleef. Hij zat zijn verdriet te verdrinken; na vier jaar huwelijk zat hij alleen op zijn zeiljacht en stevende af op een echtscheiding

Op vrijdag wordt de camping flink druk, vooral de huisjes zijn druk bezet.

Op straat staat en rood campertje, een oud volkswagenbusje, helemaal behangen met versiering, stickers en op het dak spulletjes. Als we dichterbij komen om een foto te maken blijkt er een man in het busje te zitten en we raken aan de praat: het is een turk die al 30 jaar in Namibie woont, hij is met vrouw en drie kinderen via oost-afrika naar turkije gereden, een route met hindernissen.

Hij staat langs de weg omdat zijn kinderen van 4 en 2,5 jaar in een speeltuintje aan het spelen zijn. Zijn vrouw en 11 jarige dochter zijn terug naar Namibie ivm werk en school.

We spreken af dat hij in de avond een biertje komt drinken. Dan op zoek naar een kapper en die is snel gevonden: voor tien euro wil hij wel haren knippen. Dus mijn haren zijn nu geknipt, maar helemaal netjes is het niet.

Om zes uur komt opeens de namibische turk met zijn busje de camping oprijden. Hij komt naast ons staan en lust wel een biertje. Hij heeft van een vrouw in zijn geboorteplaats een hele koffer handgeborduurde kleedjes van 50 jaar geleden gekregen. De kleedjes in groot zakdoekformaat waren huwelijksgeschenken. Ook zaten er sjaaltjes in de koffer. Hij weet er geen raad mee en geeft de kleedjes en sjaaltjes weg. We hebben nu 3 kleedjes en een sjaaltje. Nadat hij de kinderen in bed had gelegd kwam hij opnieuw wat drinken en vertellen over de reis met hindernissen.

In de buurt hebben alle hotels en restaurants op vrijdagavond life muziek, en men kijkt niet op een decibelletje meer of minder; bubbles wil dus niet gaan slapen; te onrustig.

Inmiddels staat de Namibier al enkele dagen naast ons op de camping, De engelse campers zijn vertrokken, we hebben het zeer toeristische Kusadasi verkend en gisteravond onze 35^e huwelijksverjaardag gevierd met een heerlijk maal in een plaatselijk restaurantje.

Morgen verder noordwaarts.

Datca/Pamukkale

Gisteren rond 16 uur begon het aan alle kanten te onweren en om 17.00 kregen we een plensbui van een half uur.

Om 18.00 had ik een afspraak bij de kapper op de camping, maar om 18.30 begon hij pas aan de klant die voor mij aan de beurt was. Toen heb ik maar van een knipbeurt afgezien. Gisteravond om 22.00 startte er bij de receptie een scootertje dat een hels kabaal maakte. Het leek wel alsof de man zonder uitlaat reed. Er kwam een grote rookwolk uit en tot ons ongenoegen reed de man 2 rondjes langs onze kampeerplek, daarna begon hij ook door alle andere straatjes van de camping te rijden, steeds hetzelfde tempo aanhoudend, heel de camping was inmiddels mistig van de rook van het scootertje. Maar eens bij de receptie gaan vragen wat de bedoeling was van al die rook. Geen rook, maar een insecticide maakte de receptiemedewerker duidelijk. Of dat allemaal zo gezond is weten we niet, wel hadden we gisteravond voor het eerst in Turkije last van muggenbeten.

Vannacht heeft het niet meer geregend en we zijn droog vertrokken uit Datça, 270 km te gaan naar Pamukkale en Hierapolis. Onderweg een stop gemaakt op een uitkijkpunt van waaruit je een mooi uitzicht hebt over marmaris en de baai waaraan Marmaris ligt. Er stoppen ook veel jeeps met toeristen die in grote getale op weg zijn naar een of andere dagattractie.

We rijden via Mugla naar Denizli. Een meestal 4 baans weg met hier en daar steile stukken en veel haarspeldbochten. Al weer een mooie bergroute, weinig verkeer en weinig dorpjes onderweg. Het is bewolkt en af en toe vallen er regenspetters, Het is ook veel minder warm dan voorgaande weken. We zien onderweg veel velden waarop bijenkorven staan, in Muglia zijn veel bedrijven die marmer verwerken tot aanrechtbladen, tegels, grafstenen en wat je maar kunt verzinnen. Ook hier zien we veel landbouw, meestal ietwat armoedige bedrijfjes. Als we uit de bergen komen, komen we op een grote vlakte met weer veel landbouw, ieder boerderijtje heeft hier een eigen kweekkas. Langs de weg stalletjes die gedroogde pepers verkopen, pepers in alle groottes en kleuren. Alle boerderijtjes hebben meestal ook wel een paar dieren, kippen, geiten, koeien en een hond. Vandaag hebben we onderweg voor het eerst een groep zwerfhonden gezien. De zwerfhonden worden zo mogelijk door de overheid gesteriliseerd zodat voortplanting onmogelijk wordt, de gesteriliseerde honden zijn herkenbaar aan een oormerk. Rond de middag zijn we gestopt om wat te eten bij een restaurantje waar heel veel pers te drogen hingen. Ze hadden ook een winkeltje met biologisch gekweekte producten en honing. Daar ontmoetten wij een turks echtpaar dat 25 jaar in Nederland heeft gewoond, maar nu in Bodrum woont. Ze hebben nog een zoon in Amsterdam wonen.

We zijn terecht gekomen op een piknikplaats met restaurant, huisjes en een groot zwembad.

Ze zijn ook camping, maar eigenlijk krijg je een plek met stroom en een eigen prieeltje op de piknikplaats, heel erg leuk. Ze hebben zoals veel kampeerplaatsen een hele dierentuin, kippen, aapjes, schapen, geiten, een of ander soort vogels, een hond; deze keer lopen de dieren niet los.

Als we ons geinstalleerd hebben verschijnt er een jongeman die zich bekend maakt als Ahmet, student diergeneeskunde. Hij legt uit dat hij binnenkort naar Amerika mag gaan studeren voor zijn masters en graag engels wil oefenen. We kletsen nog wat en dan nodigt hij ons uit voor eten bij hem thuis. Na enige aarzeling stemmen we toe. Hij zegt dat hij ons dan over een uur ophaalt en ja hoor, precies een uur later staat hij bij de camper met een grote parasol als paraplu(het regent inmiddels weer). Bij hem thuis maken we kennis met de moeder die op de baby van een werkende buurvrouw past, de vader die kok was maar nu op 61 jarige leeftijd WAO krijgt(ong.400 euro), daarbij teelt hij nog wat groenten die worden verkocht op de markt, want 400 euro is te weinig om van te leven; een nicht die op dit moment werkloos is en een neef van 16 die elektronica studeert. Na wat geklets is het tijd om te eten, de nicht heeft gekookt. Een smakelijk maal, bestaande uit soep, koude groene pepers, warme aubergine’s in een saus, warme okra’s in een saus en yoghurt na en natuurlijk brood. Het geheel smaakte prima. Daarna weer koffie in de woonkamer, de schoenen blijven buiten. Na de koffie willen ze ons nog verse melk laten drinken, maar die weigeren wij beleefd doch beslist en zeggen dat het tijd is om terug te gaan naar bubbles. Dan komt de moeder met twee cadeautjes. 2 handdoekjes en een sjaal. We weten niet goed wat we hiermee aan moeten, maar Ahmet en de moeder verzekeren ons dat dit zo hoort.

We bedanken de familie uitgebreid en daarna worden we door de jongen en zijn neef teruggebracht naar onze kampeerplek. Ahmet wil ons morgen persé begeleiden naar Hierapolis en de kalkplateaus via de ingang hier 2 km vandaan. We hebben verteld dat we er op de fiets heen willen gaan, hij komt ons om 10 uur per fiets ophalen, maar moet rond 13.00 naar plechtigheden ivm het offerfeest dat morgen begint.

Saklikent/Datça

Vanaf Cirali, via Kas naar de Saklikent kloof gereden, 238 km. Eigenlijk was het plan naar Kas te gaan, van daaruit een boottocht te maken om de onderwaterstad te zien. Die tocht was volgens alle turken die we ontmoet hebben een must, verschrikkelijk mooi. Maar er was geen camping met schaduw en de boottocht was een dagtocht van meer dan zes uur, dat zagen we in deze hitte en brandende zon niet zitten.

Een prachtige bochtige kustweg, daarna een stuk door de bergen. In de bergen lagen in de dalen allemaal plastic kassen, de dalen zagen er wit van. Langs de kust en bergweg weinig of geen dorpjes, zeker geen toerisme en ook geen tankstations of restaurantjes.

Daarna vanaf de kust ong. 20 kilometer landwaarts naar de kloof, een bijzonder saaie weg tussen de tunnelkassen door, af en toe een dorpje, veelal armoedig uitziende huizen. Onderweg wel een paar overstekende schildpadden die we moesten ontwijken. Toen we de kloof bereikten werden we bij het eerste restaurantje staande gehouden door de restauranteigenaar; we mochten bij hem gratis parkeren en slapen, en dan ook wat eten natuurlijk. Dat was veel goedkoper dan op de officiele parkeerplaats gaan staan. We hebben de man bedankt voor het aanbod en gezegd dat we eerst eens wilden rondkijken, we hadden nl geen idee hoe ver het nog was naar de ingang van de kloof. We kwamen terecht in een heksenketel van winkeltjes, toeristen, jeeps en restaurantjes. Er was ook een camping en daar zijn we gaan staan. De camping lag 100 meter van de ingang van de kloof, aan de snelstromende rivier en verhuurde ook tenten, boomhutten en huisjes. We wilden schuduw en zijn pal naast een boomhut gaan staan. De camping had het meest luxe sanitairgebouw dat we ooit gezien hebben en erg schoon, maar zoals op veel turkse campings werkte de wamwatervoorziening op zonnepanelen. Ze hebben te weinig capaciteit en je hebt dus alleen overdag warm water, als er tenminste niet teveel gasten gebruik maken van de douche.

Naast ons kwam een caretta minicaravan met turken staan. De caretta is een lage caravan met achter de achterklep een keuken. Hij heeft 2 deuren en er zit alleen een bed in. De buren hadden hun schoenen vannacht op het dak staan, die pasten er niet in zeker?

Er stond ook een tent met een oude turkse vrouw die op een matje zat en een klein tentje van 2 amerikanen die permanent in Israel wonen. Zij hadden 5 maanden fietsvakantie en waren vanuit Engeland via Nederland en Oosteuropa naar Turkije gefietst.

Langs de rivier liggen diverse restaurantjes en terrasjes op plateaus aan de waterkant. Ook staan er overal plateaus met een salontafeltje en kussens waar bezoekers op kunnen zitten/liggen. Zag er gezellig uit.

De Saklikent kloof is 300 meter hoog en 18 km lang. We zijn naar de kloof gegaan, maar konden maar een paar honderd meter lopen, tot een punt waar het water van alle kanten uit de wanden de rivier in stroomt. Daar kon je alleen verder door door de rivier naar de overkant te waden, het water kwam tot je middel en je moest je vasthouden aan een dwarsgespannen touw.

Je mocht zonder gids niet verder lopen omdat zonder begeleiding verder de kloof ingaan te gevaarlijk is.

Toen we weer de kloof uit wilden gaan begon het te regenen, grote dikke druppels. In een mum van tijd was het een hoosbui met wat donderslagen. Onze eerste regen in Turkije!!

Even later moest iedereen de kloof uit en begonnen de restaurantjes de laaggelegen plateaus uit het water te takelen. De kussens werden op een hoop gegooid en afgedekt met plastic, maar niet op tijd, dus veel natte kussens.

Men verwachtte hoog water en dan spoelen de laaggelegen plateau’s weg.

Na een uur of twee hielden regen en donder op, maar toen waren alle toeristen weg en stonden er overal grote plassen water. De restaurantjes die eigenlijk terrassen zijn met rieten matten als dak konden allemaal gaan dweilen.

De tent met de Turkse vrouw erin werd compleet op 4 tegen elkaar geschoven plateaus gezet, dan hielden ze droge voeten.

Er wordt voor de komende dagen veel regen en onweer voorspeld, we hebben een plaats gezocht waar zo weinig mogelijk regen verwacht wordt.

We zijn dus vandaag naar Datca gereden, een plaatsje op een bergachtige landtong, 50 km ten zuiden van Marmaris. Ook nu weer een prachtige route door een bergachtige omgeving, grootdeels langs de kust. Onderweg zijn we gestopt om wat te eten en hebben gelijk op het marktje in die plaats groenten gekocht. Ik kocht 2 komkommers, maar toen ik betaald had deed de vrouw er nog 2 komkommers bij. Ergens tot vermaak van het winkelpersoneel 2 eieren gekocht, de turken kopen eieren met minimaal 20 tegelijk, maar zoveel past nou eenmaal niet in ons koelkastje.

Toen we na de lunch verder reden begon het te onweren en regenen, in Marmaris was de bui over en had het helemaal niet geregend, en in Datça ook niet. We zijn terecht gekomen op een enorm groot complex, bestaande uit huur/koop villa’s en appartementen en een hele grote camping met veel hoge bomen voor de schaduw en goed onderhouden mooi sanitair met heel de dag warm water. Er zijn 4 keukeneilanden met een aanrecht en kookplaat en een ruimte met 41!!!! Wasmachines. De camping is deels verlaten, maar telt toch nog heel wat kampeerders, allen turken. Het complex ligt aan twee baaien met helderblauw zeewater en veel strand.

cirali/olimpos

Het was vannacht extreem warm, dus slecht geslapen. Vanmorgen om 8 uur viel in heel de regio de elektriciteit uit, erg vervelend want dan werkt ook de waterpomp van de camping niet. We hebben voor de tentkampeerders water gekookt voor hun thee en koffie. De backpackende russen op de camping zijn per vliegtuig naar Antalya gekomen en lopen nu het Lycische wandelpad, een erg mooie route langs deze kust met veel ruines en opgravingen. Er is tevens een camper uit Istanboel gearriveerd met 8 inzittenden, inclusief oma. Ze hebben een grote tent erbij en iedereen kan slapen.

De gemeente kwam voorbij en bespoot alle struiken en bomen langs de weg met een insecticide, zou zijn om ochtendmuggen te verdelgen. We hebben in elk geval geen hinder van muggen, wel van steekvliegen, een paar wespen en iets wat lijkt op een wesp; het is oranjebruin,behaard, met een grote gele band op het achterlijf. Ook kwam vanochtend de schildpad weer voorbij.

De bakker kwam vanochtend brood voor de camping brengen in een grote vrachtwagen, dus ook een brood gekocht, dan hoeven we niet naar het supermarktje verderop.

Intussen stuurde de ambassade een sms dat er iets veranderd was betreffende het reisadvies en de veiligheidsrisico’s. Het betrof het gebied tegen de Syrische grens, voor ons niet van toepassing.

Overal in Turkije staan langs de weg eilanden met vuilcontainers, zo ook hier en elke morgen komt de vuilniswagen om die te legen.

Alle jonge aanplant van de gemeente of langs wegen krijgt regelmatig water, niet met een sproei installatie, maar middels een grote tankwagen en een paar gemeentewerkers die met een slang alle planten en boompjes water geven.

De camping eigenaren nemen elke ochtend een zeebad. De vrouwen in een speciale zwemoverall, helemaal ingepakt dus. Wel hebben we al een stuk of vier verschillende kleuren zwemoverall gezien.

En toen ontsnapte bubbles, ze lag niet aan de lijn en alles was rustig; ze zag een kip en vloog erachteraan. Ze volgde de kip met grote snelheid tot bij het kippenhok, helemaal achteraan op de camping. Het campingjongetje was niet blij en zei dat bubbles beter aan de lijn vast moest, ach bubbles zijn lolletje weer gehad.

Op het strand hebben we tot nog toe geen campers zien staan om te overnachten, wel staan er nu 2 turkse campers onder een boom aan de overzijde van de camping.

Op de camping wordt het drukker, een paar tentjes, die door de beheerder erg dicht tegen elkaar

gezet worden. De beheerder helpt zelf mee om de tentjes op te zetten en elk tentje krijgt een tafeltje en stoelen te leen.

Een volkswagen caddy is eerst helemaal leeggeladen om erin te kunnen slapen, de eigenaren zitten nu bij een eigen tafeltje, terwijl de campingtafel vol staat met de spullen die uit de auto kwamen, o.a. 70 liter water in grote flessen.

Vanavond een afscheidsbiertje met de Oost-duitsers gedronken, zij gaan weer naar huis, wij gaan weer wat meer naar het westen, de bedoeling is een bijzondere kloof te bezoeken.

Cirali

Op ons gemak opgeruimd, afscheid genomen van onze turkse buren en naar Aspendos gereden. In Aspendos is het best bewaarde romeinse theater van klein Azie. Het werd door de romeinen gebouwd in de 2^e eeuw na chr. Verder zijn er nog ruines van een arena, een kerk een begraafplaats(acropolis) en een groot stuk aquaduct. Het theater heeft een bijzonder goede akoustiek en er worden in de zomer meerdere keren per week muziekuitvoeringen en opera’s gegeven. Deze keer moest zowel voor de parkeerplaats als voor de toegang tot het theater en de opgravingen betaald worden. Het theater is inderdaad erg mooi, vooral de bovenste zuilengalerij en de rechte muur, daarna naar de ruines gaan kijken. Het was verschrikkelijk warm en we hebben niet alle ruines bezocht. Op de parkeerplaats was geen schaduw en het was 40 graden in de camper toen we terugkwamen. Na een kilometer zijn we gestopt bij een restaurantje waar de camper in de schaduw kon staan. Er waren ook hier geen toeristen en de mensen in het restaurantje waren blij met klanten, ze vroegen of we brood wilden eten. Het was inmiddels ruim na twaalven, dus koffie en brood met kaas wilden we wel. Onmiddellijk werd een houtvuur onder een wat bolle plaat aangestoken en begon de vrouw deeg te rollen tot een soort flinterdunne pannenkoek. Kaaskruimels en kruiden erop en het geheel werd snel gebakken, daarna opgerold en in stukken gesneden. We aten onze eerste Gözleme in Turkije en het smaakte best goed.

Daarna op weg naar Cirali, Antalya was druk en er werd aan de weg gewerkt, vervolgens misten we de afslag naar Kemer. Tom Tom wist raad en zo reden we langs het Konyaaltistrand, een wijk met heel veel grote resorts. Eenmaal weer op de goede weg zagen we opeens een bordje “Reis Piknik & camping”. Daar stopten we om te overnachten, we zien wel wat het is, dachten we. Turkije heeft n.l op veel plaatsen prachtige piknik plaatsen, vaak betaald en bewaakt, onder bomen, met toiletten en water en een soort prieeltjes waar de mensen kunnen bbq-en en piknikken.

We stonden dus in een baai, pal aan zee onder een hoge boom op zand. De plaats behoorde bij een restaurantje en ze spraken alleen turks natuurlijk. Het was allemaal een beetje verwaarloosd, maar redelijk schoon. We kregen zelfs elektra aansluiting. Over de douches zullen we het niet hebben. Er waren geen gasten, alleen 3 jonge honden, een pauw, 2 witte konijnen die de peperplant aan het opeten waren, kippen en ganzen. We hadden net besloten zelf voor ons diner te zorgen toen ik iemand met een grote zak tomaten zag lopen. Maar eens richting restaurantkeuken gelopen, er werd vanalles voorbereid en buiten werden bbq’s aangestoken. Toen maar gevraagd of wij ook mochten eten; de boe of mèh vraag maar weer gesteld en na een uur kregen we ons maal bij de camper gebracht: Een enorme salade, vleesspiezen, frietjes en brood, turken eten bij elk gerecht hoe dan ook brood. Zelfs een tafellaken hoorde erbij. Later werd alles weer keurig opgehaald. Er waren rond achten ook meer eters verschenen, ook die werden aan de pikniktafels op het strand bediend, sommigen hadden hun eigen bbq spulletjes meegebracht, ook dat kan hier. Zowel de overnachting als het eten zijn aan de dure kant voor turkije, maar dat moet dan maar voor een keer. Toen het al donker was verscheen een auto waaruit een echtpaar stapte. Zij namen plaats in een van de prieeltjes. De volgende morgen bleek dat ze daar overnacht hadden; de man nam een duik in de zee en was weer fris gewassen.

Wij zijn een paar kilometer verder gereden naar Cirali, de bedoeling was om aan het strand te gaan staan om ’s-Avonds de eeuwige vuren te zien. De weg naar de plek was smal en bochtig, maar mooi. Opeens kwamen we in bebouwing: vakantiehuisjes, restaurantjes en hotelletjes. Nog een paar km over een weg langs het strand en ook daar veel restaurantjes en hotelletjes. De plek waar we wilden gaan staan bleek aan het strand, zonder schaduw; ondoenlijk bij volle zon en 36 graden. We keerden om en toen we aan de verhardde weg kwamen zagen we aan de overkant campers staan. We zijn het terrein opgereden en het bleek een kleine mooie camping te zijn met goed sanitair. De campers stonden op het punt van vertrekken, dus een plek voor ons kwam vrij.

We staan in een sinaasappel en citroenboomgaard met veel schaduw.

We ontmoeten hier ook een stel uit het oosten van Duitsland dat we al eerder hadden ontmoet in Manavgat. Onze andere medekampeerders zijn een gezin met twee jonge kinderen uit Antalya.

We zijn inmiddels naar de eeuwige vuren op de berg geweest en hebben de ruines van olympos bezocht.

Het is een geweldig mooie plek met prachtig uitzicht op de zee., Er zijn wel toeristen, uit duitsland, australie en nog wat europeesche landen, maar alles is erg rustig en gezellig. Er wordt erg veel gefietst en er is ook in de avond volk op straat. Geen all-inclusive resorts hier, maar eenvoudige verblijven. Op het strand zijn schildpad broedplaatsen en vanmorgen wandelde er een schildpad over de camping.

Vanmiddag toen ik even over straat liep hield een turk een heel verhaal tegen mij, stelde zich voor en wenste ons welkom, heel apart.

Vandaag zijn er nog 2 russische backpackers aangekomen met een tentje.

Vanavond toen we terugkwamen van een restaurantbezoek kregen we eten aangeboden van onze turkse buren. Daarna een gezellig gesprek met behulp van de google translate app. Toch handig zo’n app al is de vertaling vaak niet correct.

Het sanitair op dit campinkje is wel bijzonder. Ondergebracht in een gebouwtje van plaatwerk dat flnk opwarmt in de zon. De douches zijn gecombineerd met een turks toilet in dezelfde ruimte, maar alles werkt en is schoon.

Het stel uit het oosten van Duitsland was tijdens de val van de muur rond de dertig en heeft verteld over hun beleving van de val van de muur en de gevolgen voor hen.

Manavgat

Ondanks de insecteninvasie de avond ervoor goed geslapen. Het douchewater uit de zonneboilers was in de ochtend lauw. Vanuit de camping in Beysehir nog een stukje langs het meer gereden, vervolgens de aanwijzingen van Tom tom genegeerd en de bordjes Antalya gevolgd. Na 100 km dacht Tom Tom dat er geen weg meer was. De weg was prima, soms zelfs vierbaans. We hebben een bijzonder mooie en rustige route gereden door de bergen. Er woonde bijna niemand en soms kwamen we door een dorpje. Er zaten 2 passen in de route, de afdaling was nogal bochtig en stijl.

We zijn ergens in de bergen bij een drinkplaats gestopt en even later kwam er een auto met 6 agenten vragen of alles goed was. Daarna wensten ze ons welkom in Turkije en reden verder.

Er zijn langs alle wegen om de paar kilometer wel drinkplaatsen, niet altijd is er water, het water moet gewoon uit de bergen stromen en soms stroomt er niets. Het is hier nl. erg droog.

Ergens in een dal stonden tenten met een auto erbij, er werd duidelijk permanent in gewoond, een kudde geiten liep erbij, Turkse nomaden of zigeuners?, we weten het niet. Toen we de kust naderden werd het drukker op de weg en overal stonden weer stalletjes waar men groente en fruit te koop aanbood. Eenmaal bij de kustweg was het echt druk, de beoogde camping werd makkelijk gevonden, een erg mooi aangelegde camping tussen de zee en een rivier met veel ruimte tussen de staanplaatsen, veel bomen voor de broodnodige schaduw en behorend bij een hotel, een groot sanitair gebouw met 5 wasmachines, koelkasten en kookplaten voor de kampeerders. Toen we aankwamen was het rustig op de camping, maar tegen de avond liep het vol. Veel turken met tentjes komen voor het weekend kamperen. We zijn de enige buitenlanders op de camping en hadden meteen bezoek van een turk die in Duitsland leraar was geweest. Hij trok nu met zijn vrouw met een tent door Turkije.

We zijn even naar de zee gaan kijken, maar het strand was niet bijzonder, wel druk bezocht.

We hebben direct zicht op het kanaal, heel de middag kwamen er rondvaartboten langs. Tegen tienen vanavond waren diezelfde boten opeens partyboten met luide muziek. Om half tien zaterdagavond kwamen er op de plaats naast ons nog zes jongeren staan, het eerste wat ze deden was de bbq aansteken en eten, daarna was het tijd voor een geluksballon. Weinig geluk, na een paar seconden hing de ballon brandend vast in een boom, precies boven onze camper. Met flessen water die ze omhoog gooiden probeerden ze het vuur te blussen, maar dat lukte niet. Iemand bracht een waterslang en uiteindelijk werd het brandje geblust en waren wij ook nat. De halve camping stond inmiddels te kijken en een turkse kampeerder las de jongeren de les, waarop een van de jongeren boos werd. Alles werd gesust en een van de jongeren kwam zijn excuus aanbieden voor het incident.

De buren aan de andere kant zijn oudere turken met 2 kleinkinderen en een tent, de vrouw wil wel graag contact, maar helaas is er de taalbarriere. Een belgische turk die ook op de camping staat speelde voor tolk.

Er is ook een stel gearriveerd met een koepeltentje, ze hebben de binnentent opgezet, maar het buitendoek wilde maar niet lukken, uiteindelijk hebben ze het buitendoek maar opgevouwen en opgeruimd. Om half een in de nacht staken ze nog de bbq aan.

Het is hier erg warm, zweterig warm en het koelt in de nacht ook niet af.

Op zondagochtend lagen op een plek naast het toiletgebouw 3 mensen te slapen op een deken naast de auto, ze ontbeten zittend op de grond en vouwden daarna hun deken netjes op. In de avond werd de deken weer uitgevouwen om te slapen; simpel kamperen met weinig bagage.

De jongeren naast ons hebben vanmorgen weer hun spullen opgeruimd en zijn vertrokken

De kleinkinderen van onze buren komen heel de dag met bubbles spelen, dat is voor bubbles teveel aandacht en regelmatig kruipt ze onder de camper. Met behulp van een turk die duits spreekt en een vertaalapp is er nu enig contact mogelijk met onze andere buren en de kleinkinderen. Het jongetje gaat ook met bubbles wandelen, maar mag niet buiten de campingpoort en daar houdt hij zich strikt aan.

In de middag zijn we 6 km verder naar een supermarkt gefietst om boodschappen, een hele rit langs veel luxe hotels. Overigens klaagt iedereen dat er weinig toeristen zijn dit jaar.

De meeste turkse kampeerders zijn zondagavond weer vertrokken.

Zaterdag avond en zondagavond was er een bruiloftsfeest bij het zwembad van het hotel waarbij de camping hoort. Een voormalig leraar die in duitsland had gewoond zei dat ik mee moest naar de bruiloft, dat heb ik gedaan en iedereen kon inderdaad gewoon binnenlopen. Er was muziek en er werd gedanst, er was ook water, thee en sapjes. Geen alcohol op het feest.

Op de camping staan 6 wasmachines, gratis te gebruiken. Om half negen 2 wasmachines gevuld en aangezet, tekst is in het turks, maar de temp. Is gewoon in cijfers. Na 2,5 uur was de was nog niet klaar. Na 3 uur was 1 machine klaar, maar de ander draaide nog met veel schuim. Ik dacht nog dat ik iets verkeerd had gedaan, maar ik kon ook niks veranderen. Een half uur later stopte de machine en gooide de deur open. Alle schuimwater liep er onmiddellijk uit, blijkbaar werkte de afvoer niet. De was maar overgeheveld naar een andere machine en op spoelen en centrifugeren gezet. Dat lukte en een half uurtje later hing de was eindelijk op de draad. Daarna even met de dolmus naar het centrum gegaan.

Vanmiddag kregen we turkse koffie van de buren, eerder hadden we al een ons onbekend plantje en zoetigheden gekregen. Inmiddels is er ook een stel met tent uit oost Berlijn gearriveerd, ze zijn van onze leeftijd. De leraar die in Duitsland had gewerkt vond dat wel gezellig en nodigde iedereen uit voor thee, en zo was eenieders avond weer gevuld.

Morgen gaan we verder, kijken naar het eeuwige vuur dat uit de grond komt bij Cirali.

onderweg

We werden weer wakker van de ballonnen, deze keer toen ze weer terugkeerden. Een ballon had wat moeite met de landing en dreigde op de camping bij onze camper te landen. Er schoot onmiddellijk grondpersoneel te hulp en terwijl de piloot de ballon van de grond hield, duwde het grondpersoneel hem weg van de campingmuur en bleef duwen tot de ballon boven de kar hing waarop de piloot hem hem neer kon zetten.

Toen ik ging douchen ontdekte ik nog een tent met fiets kampeerders, die waren blijkbaar de avond ervoor aangekomen en vouwden nu hun tentjes weer op.

Toen we Goreme uitreden kwamen we langs een tapijtwasserij, een reuzentrommel van open gaas stond te draaien met daarin een tapijt.

Tussen Nevsehir en Aksaray stonden ergens nog wat oude huisjes van leem met een strodak, ze werden nog bewoond.

Hier en daar werden zonnebloemen machinaal geoogst; een soort combine maait de bloemen van de stelen. De gekleurde plastic zakken over sommige zonnebloemen diens w.s om de pitten op te vangen.

In de morgen worden er ook hier en daar koeien en schapen uitgelaten, altijd met herder en hond. Vandaag stak er zo’n oude grote hond net voor ons over; hevig remmen en uitwijken maakte dat wij en de hond het overleefden.

De route van vandaag bestond voor een groot deel uit de vroegere zijderoute. Om de 40 km was een overnachtingsplaats voor de reiziger en zijn dieren( kamelen/ezels/paarden) Het waren altijd ommuurde gebouwen zodat de dieren en koopwaar op de binnenplaats gestald konden worden, zo’n overnachtingsplaats heette karavansarai. De meeste zijn vervallen, sommigen nog in gebruik als restaurant of hotel.

Rond Aksaray was veel industrie, daarna een lange 4 baans weg door dor en droog landbouwgebied met veel boerderijen en grote stromijten. De weg loopt voor een groot deel aan de zuidkant van het zoutmeer dat we eerder zagen. Konya staat bekend als erg conservatief, de meest conservatieve islamitische regio van Turkije. Toch zagen we ook daar vrouwen in shirts met korte mouwen en zonder hoofddoekje. Konya is d 2^e grootste stad van Turkije met 1,1 miljoen inwoners, toch viel de verkeersdrukte mee en na een kwartier waren we de stad weer uit, al was de bewegwijzering niet erg duidelijk. Na Konya werd het heuvelachtig, nog steeds landbouw, maar ook stukken onbewerkt land en geen enkel huis of dorpje te zien. Rond de middag zijn we gestopt bij een aardig uitziend restaurant in “the middle of nowhere”. Naast het restaurant was een tuin met prieeltjes en kinderspeeltuig, zelfs een mini zwembadje. De restaurants met een grote tuin hebben de tafeltjes met heel veel tussenruimte opgesteld. Ook binnen laat men erg veel ruimte tussen de tafels. De turken eten rond het middaguur vaak vlees van de BBQ, een salade en altijd brood bij elk gerecht. In het restaurant was niemand die iets anders dan turks sprak en een menukaart hadden ze ook niet. Met aan wijzen en vingers opsteken dan maar verteld wat we wilden eten. Het duurde lang voor we wat kregen en inmiddels waren er twee mannen binnengekomen waarvan er een in duitsland woonde en duits sprak. De restaurantjongen was er blijkbaar niet zeker van dat hij onze bestellng goed begrepen had en lets dat nog eens verifieren via de duits sprekende man. De jongen probeerde wel engels te begrijpen, maar verder dan “egg” en “tea” kwam hij niet. Uiteindelijk hebben we een lekkere omelet met brood, koffie en thee gekregen.

We staan nu voor de nacht op een camping dicht bij een groot meer. De camping is een groot weiland met slecht gras, enkele bomen en een eenvoudig restaurant. De eigenaar spreekt wat nederlands, hij heeft 10 jaar in Nederland gewerkt. Na ons arriveerde er nog een stel engelsen en 2 turken met een tentje.

Tegen de avond kwamen er steeds meer hele kleine vliegjes in de camper, ze zijn zo klein dat ze door de horren kunnen. We hebben insecticide uit Frankrijk en dat werkt, de bodem van de aanrechtbak is niet meer te zien door de vliegenlijkjes.

Cappadocie/goreme 2

Gisterochtend om 5 uur werden we wakker van allerlei geluiden rond de camping. Op 2 velden aan weerskanten van de camping werden luchtballonnen opgeblazen. Om 6 uur stegen de eerste ballonnen op, grote manden gevuld met mensen onder de luchtballonnen. Een prachtig gezicht. De ballonnen zakken in de dalen en stijgen dan weer. 80 ballonnen zijn opgestegen hoorden we later. Om 7 uur landden de eerste ballonnen al weer, om 8 uur waren alle ballonnen geland, de ballonvaarders met busjes weer weggevoerd, net als de ballonnen en manden en was de rust weergekeerd. Het was voor ons grote wasdag, bed verschonen etc. De nachtwaker zette de wasmachine voor mij aan, maar heeft vast iets fout gedaan want na een half uur was de was al klaar. Met de fiets naar een vallei gegaan, de love-vallei (moest een naam hebben zeker..)Het toegangspad tot de 4 km lange vallei was erg zanderig, dus we moesten lopen. We hebben maar een klein stukje van de vallei bekeken en zijn daarna naar een dorpje met rotswoningen gegaan. De meeste woningen zijn al lang geleden verlaten, maar hier en daar wonen nog mensen. Wij bezochten zo’n woning, heerlijk koel door de dikke wanden. Foto’s maken mocht, elke foto kostte een euro. We hebben een paar foto’s gemaakt en betaald, het is waarschijnlijk hun enige inkomen. Ze verkochten ook wat zelfgekweekte groenten en jam. Rond de middag waren wij de enige toeristen. In een winkeltje vertelde de verkoper dat we zijn eerste klanten waren van vandaag, maar hij had die ochtend al gewerkt bij de ballonnen. Dubbele baan dus. Ook hij klaagde dat de toeristen wegbleven uit angst voor ISIS en de PKK. Toen we terugfietsen was er in het dorp een marktje, groenten, kruiden en noten, kleding en schoenen. Groenten gekocht en doorgefietst naar het centrum van Goreme, een leuk centrum met veel souvenirwinkeltjes, terrasjes en restaurantjes. We kwamen een ober tegen die nederlands sprak, hij had 2 jaar in Nederland gewerkt, daarna 15 jaar in Duitsland. Toch weer teruggekeerd naar zijn vaderland. Zijn vader had 20 jaar in Nederland gewerkt en sprak geen woord nederlands, De ober was er trots op dat hij in 2 jaar tijd wel nederlands had leren spreken. Veel restaurantjes zijn fastfoodrestaurants, dan wel de turkse versie. We zien eigenlijk zelden politie op straat, wel staat er hier een daar een soldaat. Vandaag donderdag wilden we naar het naburige dorp fietsen, de heuvel die we op moesten was echter zo stijl dat we de fietsen maar ergens bij een boom geparkeerd hebben en verder zijn gelopen. Enkele honderden meters voor het dorp was een uitkijkpunt met heel veel souvenirstalletjes en terrasjes, daar zijn we blijven steken. Het uitzicht was geweldig, ook op het tegen een heuvel gebouwde dorpje. Overal staan hier vuilcontainers, vanmorgen zagen we een medewerker van de gemeente op een scootertje desinfecterend spul of insecticide in alle containers op zijn route spuiten. Terug naar goreme voor de lunch, daar kwamen we een Australisch stel tegen dat een georganiseerde reis Turkije deden en vervolgens in Parijs een auto gingen huren voor een tour door Spanje en Portugal. Morgen gaan we verder, onze laatste avond in deze mooie streek uit gaan eten. Het restaurantje waar we hebben gegeten zat behoorlijk vol. Toen wij wilden afrekenen kwam er een ouder stel, maar er was eigenlijk geen plek. We hebben toen gezegd dat ze over 5 minuten onze tafel mochten hebben en daar hadden ze wel oren naar. We raakten aan de praat en ook dit waren australiers, ze reisden zomaar wat rond door Turkije, deels per vliegtuig, eventueel per bus. Ze kwamen vanuit Istanboel en wilden na deze stop naar de zuidkust, maar ze moesten nog verzinnen met welk vervoer. We hebben ook hier veel Japanners gezien, wat Australiers, Engelstaligen, Polen en Fransen, geen Nederlanders, Duitsers en Belgen.