Tsjechie, Wenen en Slovenie en Venetie

Dinsdag 16 augustus 2016

We zijn vandaag vertrokken voor een rondreis waarbij we Praag, Wenen en meerdere plaatsen in Slovenie willen bezoeken.

De start was moeizaam. Op zondag heb ik uren gezocht naar sieraden die ik enkele maanden geleden ergens in huis verstopt had; niet op de gebruikelijke verstopplaats, maar 2 dagen lang onvindbaar.

Op maandagmiddag verloor ik alle bankpasjes en andere pasjes op 10 meter tussen de winkel en mijn auto. Bij thuiskomst miste ik de pasjes en binnen 10 minuten was ik terug op de plaats waar ik de pasjes verloren moest hebben, maar er was niks te vinden; In de winkels in de buurt gevraagd of er een mapje pasjes was afgegeven, maar zonder resultaat.

Naar huis en de bij de pasjes behorende rekeningen geblokkeerd. Tegen de avond bezorgde een man op een motor het merendeel van de pasjes bij ons huis. Het mapje met pasjes was verscheurd met verkreukelde pasjes gevonden naast de openbare weg, honderden meters verwijderd van de plaats waar de pasjes waren verloren.

Niet alles pasjes waren teruggevonden, maar de belangrijkste pasjes en mijn rijbewijs waren wel terug.

Op dinsdag de teruggevonden bankpasjes laten deblokkeren en de reis kon beginnen.

We zijn naar Luxemburg gereden om Tamara te verrassen. Tamara, Raimond en baby Robyn verblijven daar op een camping. Het verrassingsbezoek was gezellig, maar aan het eind van de dag bleek dat onze mobiele telefoon geen signaal meer ontving. De telefoon kon geen chip meer vinden en ook in een andere telefoon werd de chip niet herkend.

Bellen met KPN; Mevrouw u mag een nieuwe simkaart halen bij onze dichtstbijzijnde winkel. Vraag ik: waar is die winkel dan? ; zegt de dame: in Drachten. Mevrouw ik bel vanuit Luxemburg, Drachten is geen optie. Zegt de dame, oh, maar we zijn een nederlands bedrijf, we hebben geen vestiging in het buitenland. We sturen een nieuwe simkaart. Nee, we sturen alleen naar uw huisadres, niet naar een adres in het buitenland ivm privacy.

Dus nu op reis zonder mobiele bereikbaarheid. Dat kan blijkbaar ook in 2016.

Vanuit Luxemburg zijn we naar een kleine camping in Schillingsfurst gereden om te overnachten. De camping ligt aan de “Romantische Strasse”. Op dit kleine rustige campingkje kampeert ook een zuid-Koreaan met zijn vrouw. Hij maakt per huurauto en tent een reis door europa. Hij vindt Europa geweldig, en kent Nederland door Guus Hiddink, die een echte held is in Zuid-Korea.

18 augustus 2016

Vanuit Schillingsfurst aan de romantische strasse zijn we naar Karlovy Vary gereden. Tom Tom stuurde ons na Neurenberg door allerlei binnenwegen richting Tsjechische grens.

Een mooie rustige route door heuvelachtig, merendeels bebost gebied.

Bij de Tjechische grens een wegenvignet gekocht, voor 10 dagen 12 euro betaald.

Meteen na de grensovergang was een permanente, heel erg grote Aziatische markt.

Helaas konden we geen parkeerplaats vinden, dus onze weg maar vervolgd naar een camping dicht bij Karlovy Vary. Een groot grasveld en een mooi en goed onderhouden sanitairgebouw. Weinig gasten op de camping, tegen de avond zijn we met 12 kampeermiddelen, nederlanders en duitsers.

Het dorpje waar de camping ligt heeft geen winkels, alleen een bakker.

19 augustus

Vanmorgen om 10.00 draaiden we een parkeerplaats bij een groot busstation op in Karlovy Vary; Parkeren kost 4 euro voor 24 uur, we mogen tot morgen blijven zegt de jongeman bij de kassa.

Dat gaan we niet doen, we bezoeken het stadje. Eerst naar de tourist info voor een plattegrond en daarna Tsjechische kronen pinnen. Toen we de camping in euro’s betaalden was de koers wel heel erg ongunstig.

Karlovy Vary is van oudsher een kuuroord met bronnen. Er staan heel erg veel oude gebouwen, niet altijd even goed onderhouden. Toch is het een gezellig stadje met een lang gerekt centrum, veel terrasjes en winkeltjes. Heel veel kitsch in de winkeltjes. Rond de middag drinken we koffie op een terras en betalen west-europeesche prijzen.

Om 13.00 rijden we richting Praag. De weg is merendeels 2 baans en voert ons door een stukje bosgebied en veel landbouwgebied. Er wordt veel graan geoogst op dit moment.

Hier en daar een dorpje.

Na 2 uur rijden bereiken we Praag, we duiken een 9 kilometer lange tunnel in en als die eindigt zijn we maar enkele honderden meters verwijderd van de beoogde camping.

Helaas vertelt de receptionist dat de camping vol is, dus moeten we op zoek naar een andere camping, er liggen er 7 in dezelfde straat.

Als we weg willen rijden, komt de receptionist en zegt dat hij misschien toch een plekje heeft waar we in passen. Inderdaad, we passen precies in dat plekje, geen centimeter over, maar we staan. Morgen gaan er campers weg en dan kunnen we naar een grotere plek verhuizen. Het is een heel kleine camping, minder dan 20 plaatsen, maar met prima sanitair, dicht bij het centrum van Praag, en erg vriendelijk en behulpzaam beheer. De camping heeft een publiek keukendeel: aanrecht met wasbak, waterkoker, magnetron, afwasborstel en afwasmiddel en een wasmachine. Zelfs internet werkt vlekkeloos; dat was de voorgaande dagen wel anders.

Op 20 augustus waren we om 10 uur al verhuisd naar een grotere plek, en om 12.00 staat het campingkje weer vol. Hoogseizoen!

Dat het hoogseizoen is zien we ook in het centrum van Praag. Het is er heel erg druk, op sommige plaatsen kun je over de koppen lopen.

Overal zijn terrasjes en ook die zijn goed bezet.

We bezoeken een kerk, beklimmen een toren , lopen over de Karelsbrug(de oudste brug van Praag), op die brug zijn allerlei straatartiesten actief, je kunt er ook souvenirs kopen of een tekening van jezelf laten maken. We drinken ergens koffie en bij het afrekenen heeft de ober maar vast de fooi opgeteld bij het te betalen bedrag.

We nemen de verkeerde tram en staan halverwege op straat, gelukkig komt 5 minuten later de goede tram voorbij en 10 minuten later staan we uitgeteld op de camping.

21 augustus 2016

We staan onder een appelboom en af en toe valt er een appel op de camper; bubbles schrikt er elke keer van.

Heel de nacht heeft het geregend, tegen de middag klaarde het een beetje op.

We hebben vandaag eerst de joodse wijk bezocht, daarna het grote plein in Praag, heel erg druk. Eerst naar het astronomisch uurwerk. Elk uur draaien de 12 apostelen voorbij. Het gebeuren is in enkele minuten voorbij en de apostelen zijn erg kleine poppetjes. Opeens hoorden we enkele knallen, de mensen in het parkje bij het grote plein begonnen in paniek te rennen.

Er werd echter op het plein een show opgevoerd door arabische mannen met geweren en een zwarte vlag met witte tekst, De mannen kwamen in een Jeep, de kameel was ook aanwezig. Daarna riep een van de mannen iets, alles in het Tsjechisch, we hebben geen idee waar het over ging, maar we vonden het wel een vreemd optreden in deze woelige tijd.

Er zijn veel terrasjes en heel veel oude gebouwen in het centrum van Praag. Rond het plein vragen de restaurants west europeesche prijzen, in de wat rustigere straatjes kun je heel wat goedkoper terecht.

Vreemd genoeg, geven de obers je gelijk een tafeltje bij aankomst, daarna wordt het wachten, soms lang wachten voor iemand verschijnt om je bestelling op te nemen. Ook de rekening liet erg lang op zich wachten.

Rondom een ander pleintje in de stad stonden allemaal tuinhuisjes, met in de midden statafels. In de tuinhuisjes werd eten klaargemaakt; meerdere soorten worst, een beetje groenten, gekookte, gebakken aardappels, gegrilde kipspiezen. In een tuinhuisje werd bier en fris verkocht. Er stonden veel mensen te eten.

Opvallend is ook dat er erg veel toiletten voor de stadsbezoekers zijn, meestal kosten ze wel wat, maar de toiletten zijn tot nog toe altijd erg schoon.

23 augustus

We hoorden gisteren dat het vreemde optreden zondagvan nep-arabieren op het centrumplein in Praag een actie tegen moslims was van een nationalistische partij . De paniek die ze veroorzaakt hebben heeft ook enkele gewonden veroorzaakt.

Om 10.00 in de ochtend was de camping bijna leeg, gisteravond stond ie weer vol, vooral veel Italianen. Een Argentijns gezin met een Italiaanse huurcamper en een Nieuw-Zeelands gezin met een Duitse huurcamper zijn wel heel bijzondere kampeergasten.

Het is nog altijd bijzonder druk in de stad, dus gisteren eerst naar de ÿellow market”, een aziatische markt op een groot terrein met rechte straten met rijen huizen, een kazerneachtig terrein. De markt stelde weinig voor, wel waren er in de gebouwen 3 lidl/aldi achtige supermarkten. Daarna naar een groot park met een erg oude kerk en begraafplaats in het zuiden van Praag geweest, daar was het rustig. De begraafplaats was heel bijzonder, ommuurd met een zuilengalerij. In de zuilengalerij waren familiegraven, allen versierd met bijzondere beelden en/of beeltenissen. Ook de andere graven hadden soms heel bijzondere grafmonumenten. In sommige graven liggen wel 15 personen van eenzelfde (soms bekende tsjechische) familie begraven. De recentste datum van een bijgezette overledene was van 2016. De kerk was helemaal beschilderd, erg mooi om te zien.

Vandaag een klooster uit de 13^e eeuw bezocht, jammer genoeg bestond het gebouw uit kale ruimtes. In een ruimte lag een grafsteen van begin 13^e eeuw.

Daarna naar de Havelski markt, ook die viel tegen, een beetje fruit en groenten en heel veel souvenirkraampjes.

Dicht bij de camping ligt de dierentuin van Praag en een kasteel. Het kasteel heeft een grote tuin met goed onderhouden, in model geschoren hagen. De dierentuin hebben we niet bezocht.

Toen we terugfietsten naar de camping kwamen we een stelletje tegen dat op zoek was naar buskaartjes, het waren Russen. We hadden zelf een dagticket dat we de rest van de dag niet meer gebruikten, dat dus maar aan het stelletje gegeven.

24 augustus zijn we voor tienen de camping af, we rijden Praag uit door de 9 km lange tunnel waardoor we ook op de heenweg hebben gereden, echter nu volgen er nog meer lange tunnels, tot we zuidelijk van Praag rijden. Je kunt dus blijkbaar helemaal onder de stad door rijden.

Het landschap is heuvelachtiger dan in nederland, met hier en daar een dorpje en weer veel landbouw en meerdere meren.

Rond de middag arriveren we in Cesky Krumlov, een zeer toeristich plaatsje dat in een rivierbocht ligt.

We rijden naar een camping, maar daar staat slechts een kampeerder en de receptie is gesloten. We besluiten bij het dorp zelf te parkeren en dan later op de dag naar de camping te gaan.

We parkeren dicht bij het centrum op een parkeerplaats waar de bustoeristen worden in en uitgeladen.

De parkeerplek is achter de bus parkeerplaats en ligt in een wat parkachtige omgeving. De beheerder van de parkeerplaats vraagt of we blijven overnachten, we besluiten inderdaad om hier ook te overnachten, het is een mooie plek, en na 8 uur in de avond komen er geen bussen meer; kosten 12 euro voor 24 uur.

Je krijgt een kwitantie die voor het raam moet hangen.

Het stadje past helemaal in de plaatjesboeken van Anton Pieck. Er is een erg groot en mooi kasteel met veel schilderingen en binnenplaatsen.

’s-Avonds willen we op een terras aan het water eten, het gedrag van de obers was erg vreemd. We kregen geen antwoord op vragen en werden gewoon genegeerd, ze waren met iets anders bezig. Na een kwartiertje zijn we maar weggegaan en hebben ergens anders gegeten.

We staan met zijn 12-en op de parkeerplaats om te overnachten. Net als in Praag zijn ook hier de italianen in de meerderheid.

28 augustus 2016

We hebben goed geslapen op de parkeerplaats in Cesky Krumlov, heel erg rustige plek.

Op donderdagmorgen zijn we vanuit Cesky Krumlov naar Wenen gereden. Je ziet meteen verschil in landschap als je oostenrij inrijdt; de stijl van de huizen is wat anders, alles is beter onderhouden.

We rijden langs de Donau, het is niet druk op de weg. Langs de Donau loopt ook een fietspad. Het fietspad loopt van Passau naar Wenen en we zien heel wat fietsers op die route. Voor de rest lijkt het seizoen over, ook hotelletjes zien er rustig uit en er zit bijna nergens iemand op de terrassen.

Aangekomen op de camping noordelijk van Wenen is het seizoen helemaal niet over, we krijgen weliswaar een plek, maar de camping staat nagenoeg vol. De plekken zijn vrij klein en de prijs per vierkante meter is erg hoog, maar alla, we staan bij Wenen.

We staan luifel tegen luifel met een ander nederlands stel, die zijn dezelfde dag aangekomen.

Er zijn erg veel nederlandse kampeerders, veel duitsers en oostenrijkers, en een enkeling uit een ander land.

Op vrijdag bezoeken we het stadje waar de camping ligt. Klosterneuburg heeft een Stift; een groot terrein met gebouwen en een heel mooie kerk. De klokken van die kerk beieren meermaaldaags, op zondagmorgen zelfs ruim een kwartier.

Op zaterdag zijn we met de trein naar Wenen gegaan. Je koopt een 24uurs openbaar vervoerkaart voor Wenen en je kunt gedurende 24 uur met tram, bus en Metro door de stad reizen voor minder dan 8 euro.

Wenen is groot, het was er erg druk, de gebouwen zijn groot en er zijn heel veel mooie gebouwen. We hebben de Hofburg en andere belangrijke gebouwen bezocht, bij het prachtige raadhuis was een filmfestival en in het park stonden allemaal stalletjes met bier, wijn en eten. Dat eten bestond voornamelijk uit iets met “wurst”.

We hebben met de tram nog een rondje rond het centrum gereden, om nog meer mooie plekken te zien.

Op de Karlsplatz uiteindelijk de metro terug naar Heiligenstadt genomen en van daaruit nog 10 minuten met de trein naar de camping. De camping ligt 100m van het station.

Schonbrunn hebben we overgeslagen, dat moet maar wachten tot een andere keer.

Vandaag 28 augustus hebben we uitgeslapen en daarna langs de Donau gefietst. Heel mooi fietspad, veel lokale bevolking lag op de strandjes aan de donau en hier en daar is een restaurantje. Er liggen ook een soort volkstuinen met prive vakantiehuizen langs de donau, het zijn complete vakantieparkjes.

1 september 2016

Zondagavond hebben we met de buren gekletst tot 1 uur. Zij blijven nog een dag, wij gaan verder.

Om 7 uur beieren de klokken van het stift weer 5 minuten, klaar met slapen dus.

Buiten zie ik een zwarte eekhoorn met witte bef over de camping lopen. Het diertje zoekt blijkbaar eten tussen de caravans en campers.

Bij vertrek vanuit Wenen is ons doel Maribor in Slovenie. Maar onderweg besluiten we in Graz te gaan overnachten.

Het is niet echt druk op de weg naar het zuiden, wel veel vrachtwagens uit de diverse (voormalige) oostbloklanden.

We zijn rond 12.30 op een mooie camping in een voorstad van Graz. De camping ligt naast een enorm natuurzwembad. Het is zonnig en 30 graden.

Langzaam aan raakt het bewolkt, toch besluiten we de bus naar het centrum te nemen, 24 uurs kaartje, geldig voor alle openbaar vervoer voor 5 euro. In het centrum aangekomen is het inmiddels zwaar bewolkt en rommelt het in de verte. We nemen de tram naar de klokkentoren, denken we, maar na een paar haltes ontdekken we dat we de verkeerde kant opgaan. Uitstappen en de tram terug nemen dus. Inmiddels regent het. We bezoeken wel de klokkentoren en het grote plein met het “Rathaus”. Het regent inmiddels flink en we nemen de bus terug naar de camping.

Dinsdag 30 aug: Het heeft geregend tot diep in de nacht, maar om 07.00 uur schijnt de zon weer e beieren de klokken van het kerkje in de buurt.

Na het ontbijt rijden we richting Slovenie.

Het is best druk op de autoweg, die door een mooi heuvelachtig landschap loopt. Op veel velden liggen de pompoenen te drogen. Bij het laatste bezinestation voor de grens koop ik een wegenvignet voor Slovenie. Het kost 15 euro voor 1 week.

Rond het middaguur komen we aan op een heel mooie, goed onderhouden camping bij Maribor. De eigenaar geeft ons bij aankomst een plattegrond van het centrum van Maribor en de dienstregeling van de bus. Er zijn heel veel fietsroutes rond Maribor.

De camping ligt maar 5 km van het centrum, dus we zijn per fiets naar het centrum van Maribor gegaan.

Dat ging prima, over een mooi fietspad. Bij kruisingen stoppen auto’s netjes voor fietsers.

Maribor heeft een heel klein historisch centrum, met natuurlijk een kerk, nog wat andere oude gebouwen en wat leuke terrasjes. Veel gebouwen zijn slecht onderhouden en er zijn weinig toeristen.

Op een terras bestelden we een halve liter bier en een glas witte wijn. De witte wijn , 100 cc, werd vergezeld van een glaasje water en een karaf water. Heel apart.

Op de camping staan veel mensen op doorreis voor 1 nacht, o.a. 2 Hongaren en een aantal mensen met tenten.

In Maribor hebben ze veel rotondes, turborotondes; maar vaak is bij zo’n rotonde het wegenstelsel eromheen niet op orde zodat weer delen van de turborotonde zijn afgesloten.

De camping in Maribor wordt veel gebruikt als overnachting op doorreis. Dat is te merken, om zeven uur in de morgen vertrekt de eerste camper, om 7 uur beginnen de klokken in het nabijgelegen dorp te beieren, en af en toe blaffen er honden.

Op 31 augustus zijn we naar Ljubljana gereden, een heuvelachtig landschap met goed onderhouden akkers en huizen. Veel bossen ook. We rijden door diverse tunnels en zijn rond het middaguur in Ljubljana; een camperpark behorend bij een hotel/restaurant. De receptioniste geeft met veel enthousiasme info over haar stad en even later gaan we op de fiets naar het centrum.

Er zijn fietspaden, maar die lijken gemaakt op brede trottoirs. Wordt heet trottoir te smal, dan houdt ook zomaar het fietspad op. Op de weg staat dan ook nog een bord “verboden voor fietsers”. Er is echter niemand die zich daardoor laat afleiden; zolang er een trottoir is kun je fietsen! Veel Slovenen verplaatsen zich n.l per fiets. Soms is er maar aan een kant van de weg een fietspad, dan fietst iedereen dus links, omdat het fietspad in de aangegeven richting tegen de straatrand ligt.

We zijn gaan eten bij het restaurant bij het camperpark, mixed grill voor 2 personen, de hoeveelheid vlees was toereikend voor 4 personen.

Op het camperpark staan ook 2 tentjes, heel apart omdat het park een veredelde betonnen parkeerplaats is. De tentjes worden bewoond door 4 Zuid-Amerikaanse dames die een wereldreis maken. Ze rijden op dit moment in een gehuurd frans busje en bezoeken de Europeesche hoofdsteden per tent. Ze hebben voordat ze in Europa arriveerden per camper door Australie gereisd en in hostels overnacht in Azie. Ze willen ook nog naar Scandinavie en Rusland voor 1 november.

Onze buren op de camperplaats is een jong stel met een zes maanden oude baby. Het kind huilt erg veel en bubbles wordt daar onrustig van. Ze wil er steeds heen. Ze denkt waarschijnlijk dat het Robyn is.

Op 1 september zijn we in de ochtend weer naar Ljubljana centrum gefietst. Met een kabelbaan naar de burcht van Ljubljana. Vanuit de burcht heb je een mooi uitzicht over de stad. Er is in de burcht ook nog een oude gevangenis, donkere hokjes. Er is ook een buiten gevangenis. Grote kuilen zonder dak of deur.

Vandaag is de eerste schooldag in Slovenie, in de stad lopen heel veel tieners die beschilderd zijn met viltstiften, later komen er ook spuitbussen met allerlei kleuren verf aan te pas.

Om negen uur vanavond begon het plotseling flink te waaien en 5 minuten later werden we getrakteerd op een flink onweer met veel regen.

3 september 2016

Op vrijdagmorgen begint de dag mistig. Als we richting Postojna rijden komt de zon tevoorschijn.

We gaan naar de grotten bij Postojna, het grootste grottenstelsel van europa. 5 km grot is opengesteld voor publiek. We parkeren op een speciaal aangelegde camperparkeerplaats. Je mag er ook overnachten.

Alles in de omgeving van de grotten ziet er perfekt uit, mooi aangeplant, geasfalteerde parkeerplaatsen en een mooie boulevard met winkeltjes en eetgelegenheden.

Het is heel erg druk met bezoekers. Alles is erg goed georganiseerd bij de grotten. Komende van de parkeerplaats wordt je opgevangen door een paar dames die uitleg geven over de mogelijheden; een enkel ticket voor grotbezoek of een combiticket voor de grotten, een negen kilometer verder gelegen rotskasteel en nog 2 andere opties.

We kiezen voor een grotbezoek en een bezoek aan het Predjama castle, het grotkasteel. We krijgen een briefje mee met de door ons gekozen opties aangekruist, in te leveren bij het ticketkantoor. Voor het ticketloket staat een lange rij liefhebbers, maar het gaat snel en om 12 uur gaan we mee de grot in. De bezoekers worden in groepen verdeeld. Elke groep krijgt een gids in de door hun gekozen taal. We gaan met een treintje de grot in, een rit van 10 minuten, daarna volgt de wandeling door de grotten. Heel mooie grotten, grote ruimtes met fraai gevormde zuilen en stalagtieten en stalagmieten. Er wonen allerlei dieren in de grotten, de meesten zijn blind omdat ze altijd in de duisternis leven.

Na een uur stappen we weer in het treintje dat ons naar buiten brengt.

Daarna naar de gratis bus die ons naar het 9 km verderop gelegen rotskasteel brengt. Het kasteel is tegen en gedeeltelijk in een rots gebouwd, dat was veilig en goed te verdedigen, maar ook koud en onconfortabel. Een audioguide in het nederlands geeft ons de nodige uitleg van alle ruimtes in het kasteel.

Er was een eigen kapelletje met priester in het kasteel. De priester had zijn eigen kamer. Er waren ook een folterkamer en gevangenis.

Onder het kasteel is ook een grottenstelsel, dat hebben we niet bezocht.

Terug op de camperparkeerplaats wordt het ook daar drukker, vooral Italianen en Duitsers die komen overnachten.

Het weer is prima en we zitten tot na zeven in de zon.

Na een rustige nacht zijn we op zaterdagmorgen naar de Skocjanske grotten gereden, 35 km zuidelijker dan Postojna.

De toegangsweg is smal en hobbelig, in tegenstelling tot Postojna is alles hier erg sober. Een paar dames wijzen ons een plek aan achteraan op een hobbelig ongeasfalteerd parkeerterrein,; parkeren is gratis. Het hoofdgebouw is klein: een kaartjesloket e een restaurant. Het is half elf en er zijn weinig bezoekers. Om elf uur roept dezelfde dame van het parkeerterrein dat we haar moeten volgen. We beginnen aan een wandeling van een kwartier naar de ingang van de grotten. Bij de ingang aangekomen worden de aanwezigen opgedeeld in 4 groepen: een sloveenstalige, een italiaans sprekende, een engelstalige en een ons onbekende taal.

De Gids maakt de deur naar de grot open en controleert de kaartjes. Daarna volgt een rondleiding van anderhalf uur door geweldig mooie grotten. In het laatste deel van de grotten stroomt een rivier. We zijn via vele trapjes naar beneden gelopen, aan het eind moeten we 200 treden op om bij de uitgang te komen, toch zijn we altijd 150 meter boven zeeniveau gebleven. Vanuit de uitgang van de grot klim je naar een gondelstation; de gondel brengt ons terug naar het hoofdgebouw. De grot was heel anders dan de grot in Postojna, eigenlijk ook meer bijzonder en mooier. Helaas mochten er in de grot geen foto’s gemaakt worden. De verlichting werd zelfs na het passeren van een groep uitgedaan ter bescherming van de in de grotten levende dieren.

Vanuit de grotten rijden we naar het 40 km verder gelegen Izola. Izola ligt aan de zee.

De camping hoort bij een hotel en is een beetje apart en rommelig, wel met een prachtig uitzicht op de baai van Triest. Midden tussen de terreinen door loopt een openbare weg. Op de camping staan ook een aantal vaste gasten, voor het merendeel in gedrochten van oude caravans met aanbouw en een dak erboven. Er is zelfs een enorm terrein voor tenten, zonder elekta en sanitair, wel is er verlichting. Er zijn nog maar weinig kampeerders, het seizoen lijkt voorbij.

Het sanitairblok kan alleen bezocht worden met een soort magneetkaart, maar hoe je er dan weer uit komt was ons even niet duidelijk. In het gebouw zit een drukknop om de poort weer te openen zodat je eruit kunt, je moet het maar weten.

Na tienen in de avond arriveert een Oostenrijkse camper, hij parkeert langs de openbare weg, duidelijk met de bedoeling daar (gratis?) te overnachten, maar om half twaalf komt de bewaker en dwingt de camper het kampeerterrein op. Overnachten langs de openbare weg mag niet. Daarna worden alle hekken op slot gedaan voor de nacht.

Op zondag 4 september begint de dag stralend, het was erg warm in de nacht, niet minder dan 22 graden.

We zijn naar het kleine strandje gefietst, 1 km steil bergafwaarts, daarna naar het dorp gelopen over een pad langs het strand. Er was een meisje met een kwal op een plank; ze bracht de kwal een eind de zee in.

Helaas was der terugweg dus klimmen, dat betekende meer lopen dan fietsen.

Vanavond met een toeristentreintje dat elk uur stopt bij het hotel en de camping naar het dorp gegaan om te eten. Beter idee dan fietsen.

Onze buurman is een Sloveen; Hij werkt in Italie en is daar erg blij mee, de salarissen in Slovenie zijn erg laag en hij is niet erg blij met de aansluiting bij europa en de euro. Hij vindt dat de slovenen erop achteruit zijn gegaan; enigste voordeel is een makkelijker grenspassage met italie.

Het hotel bij de camping heeft in het weekend elke avond muziek, Toen we vanavond terugkwamen werd er ook gedanst, een Sloveense volksdans blijkbaar. Heel wat gasten deden mee met de dans.

8 september 2016

Na een frisse buiige dag op maandag, begon de dinsdag goed, maar rond de middag viel er een bui en daarna stak een flinke wind op. Het bleef bewolkt. Er maar een poets en opruimdag van gemaakt, ook dat is af en toe nodig.

Als afsluiting gingen we eten in het restaurant bij het hotel. Daar konden we voor 15 euro deelnemen aan het dinerbuffet voor de hotelgasten. (Er zijn maar weinig a la cartegasten.) Een uitgebreid en goed verzorgd buffet. Er zijn opvallend veel Belgen. Het blijkt dat er elke week een busreis gaat naar de Sloveense en Kroatische kust vanuit Belgie. De nederlanders hier zijn makkelijk op 1 hand te tellen en staan allemaal op de camping.

Een nieuw wegenvignet gehaald bij het dichtstbijzijnde tankstation. Het vorige was verlopen en zonder vignet kun je het land niet uit, je rijdt nl altijd wel een stuk autoweg en er wordt veel gecontroleerd.

Op dinsdag morgen doen we eerst boodschappen in de Spar supermarkt en rijden dan naar Italie. Het enige wat we aan de grensovergang Slovenie/Italie zien is een bordje “don’t stop” en vervolgens “Welkom in Italie”. De weg loopt door zeer bergachtig gebied met een grote boog om Triest heen. Het is erg druk op de weg met vrachtwagens, vooral veel Oosteuropeesche vrachtwagens.

We verlaten de autoweg ruim voor Venetie en rijden naar een landtong ten zuiden van Venetie. We komen op de 2 baans weg heel erg veel duitsers tegen. Het gebied is blijkbaar erg geliefd bij Duitsers als zomerbestemming. Er liggen dan ook heel veel campings op de landtong. Volgens een bordje liggen er minstens 30 campings. Na 50 km zijn we op het puntje van de landtong, Punta Sablioni en hier ligt onze bestemming: een heel erg mooie goed verzorgde kleine camping met veel schaduw.

Later op de dag lopen we naar de 200 meter van de camping vandaan gelegen ferryhaven. We kopen een 24 uurs ticket voor het openbaar vervoer van Venetie en gaan met de waterbus naar Venetie. Na 35 minuten staan we in het centrum van Venetie. Het is er verschrikkelijk druk met toeristen. We lopen een eind, gaan naar het San Marcoplein. Daar zijn terrasjes met life muziek. Een Strijkkwartet bij elk terras.

Een cappucino op dit plein kost 11 euro vertelt een duitse vrouw, dus we houden het bij kijken, er is wel heel veel volk op het plein.

Overal in de straatjes zitten stickers op de grond die wijzen naar een toilet, het toilet hebben we echter nooit gevonden.

Later drinken we wat aan de waterkant in de buurt van het waterbusstation. We betalen 12 euro voor een glas bier en een glas wijn; de glazen zijn bepaald niet schoon en het toilet is uitermate smerig. Gelukkig waren we al niet van plan daar te eten, wie weet hoe de keuken eruit ziet.

Om negen uur in de avond weer terug met de waterbus.

Vanmorgen zijn we weer met de waterbus naar Venetie gegaan. Het is weer heel erg druk in het centrum. We hebben een andere waterbus genomen die een rondje door de stad maakt, door het Grand Canal; je komt langs heel erg veel heel mooie oude gebouwen, een aantal gebouwen ziet er verwaarloosd uit en is toe aan onderhoud. Overal zijn “bushaltes”.

Veel gebouwen hebben een prachtige gevel, achter de gevel ligt vaak een gewoon stenen gebouw. Er zijn heel veel smalle waterweggetjes die druk bevaren worden door watertaxi’s en hier en daar gondels. Een gondelrit kost tussen de 80 en 100 euro. Er liggen heel veel gondels die niks te doen hebben.

Overal staan mobiele souvenirwinkeltjes, ze verkopen allemaal hetzelfde. Ook zijn er veel winkeltjes in de gebouwen, dure merkkleding, maar ook dure venetiaanse maskers.

Voor elke gebouw dat bezichtigd kan worden staat een lange rij voor de ingang.

Het San Marcoplein is ook overdag druk, levendig en gezellig. De San Marco kathedraal bezoeken lukt niet: de file voor de ingang is te lang.

We lopen door smalle straatjes en over bruggetjes, uiteindelijk eten we een hapje in een achterafstraatje. Koffie en een pizzarette zijn betaalbaar. De jonge ober danst en springt rond, is aldoor in beweging, maar ook vergeetachtig. Het toilet is superoud, maar wel schoon. Op het terrasje ontmoeten we Australiers die een week in Venetie verblijven en dan 5 dagen per fiets door Italie gaan trekken.

Als we de waterbus terug nemen is die overvol: een grote groep duitse tieners heeft Venetie bezocht. Ze verblijven blijkbaar met school op een camping bij Punta Sablioni. Ze hebben allemaal een polsbandje van een bepaalde camping.

Terug op de camping drinken we lekker rustig in de schaduw een biertje; Venetie was heel erg druk, heel erg duur, heel erg kitscherig, maar ook mooi.

16 september 2016

Op 9 sept. zijn we vanuit Punta Sablioni bij Venetie naar het Gardameer gereden.

We kwamen terecht op een kleine camping bij een plantenkwekerij. Een mooie camping, met ruime plaatsen en mooi sanitair. Helaas was er bijna geen schaduw en bestond de ondergrond helemaal uit witte grind. We werden allervriendelijkst ontvangen, in het italiaans.

We fietsten in de middag naar het gardameer, maar het meer was bijna niet te bereiken. Grote stukken oever behoren bij campings of zijn privebezit. Er ligt een enorme camping aan de waterkant die veel geluid produceerde.

Het was onze plek niet en dus reden we op zaterdag naar het 60 km westelijker gelegen Iseomeer. We kozen voor een camping aan dat meer. Daar aangekomen was de camping helemaal vol, geen plek. Maar we kregen een kop koffie aangeboden en ondertussen belde de receptie naar de buurcamping of daar nog plek was. Dat bellen lukte niet en uiteindelijk mochten we op een pad blijven staan in afwachting van een plek die vrijkwam. De camping heeft overal een mooi uitzicht op het meer en een mooi terras met zicht op het meer en de achtergelegen bergen.

In de middag fietsten we naar het naastgelegen dorp: Iseo. Het is een heel erg oud dorp met smalle straatjes. Er was een feest die avond; er stonden op drie plaatsen in het dorp podia met muziek.

Er is een heel erg oud kerkje uit de 12^e eeuw. De buitenkant is erg beschadigd, maar de binnenkant is erg mooi beschilderd. Naast het kerkje ligt een kapelletje dat gerestaureerd moet worden. In een gedeelte van het gebouwtje is de wand afgebladderd en daaronder komen prachtige muurschilderingen tevoorschijn.

Verder fietsend kwamen we bij nog een kapel, tenminste dat dachten wij. De deur stond open, dus ik ging voorzichtig naar binnen. Bleek ik in een klooster terecht gekomen te zijn. Een bijzonder vriendelijke en enthousiaste zuster-portier spreekt me aan in het italiaans. Ik begrijp uit haar verhaal dat ze me graag wil rondleiden door het klooster, met enige moeite maak ik haar duidelijk dat man en hond buiten staan te wachten en dat een rondleiding nu even niet gelegen komt. Ze lijkt me te begrijpen.

In de nacht van zaterdag op zondag heeft het even geonweerd, bubbles werd er onrustig van. Op zondagmorgen kregen we een echt plekje op de camping, met mooi uitzicht op het meer.

Als we gaan fietsen langs het meer wordt het snel bewolkt, het rommelt in de verte en we keren terug naar de camping. We hebben een fietspad gevolgd, maar na het volgende dorp hield het fietspad zomaar opeens op.

We hebben een zwitsers wegenvignet overgenomen van nederlanders op deze camping, kosten 10 euro. Het vignet is geldig tot jan. 2017. Als we dit vignet aan de grens moeten kopen kost het 40 euro.

Op maandagmorgen 12 sept. begint de dag weer stralend en we besluiten een stukje westwaarts langs het meer te fietsen, Een aantal kilometers fietspad en dan opeens houdt het fietspad op en moet je langs een drukke rijksweg fietsen. We keren om en gaan wat drinken op een terrasje in het dorp. Het is er bijzonder rustig.

In de avond drinken we gezellig een glaasje wijn met een schots stel.

Op dinsdagmorgen zijn de broodjes voor het ontbijt gratis. Door personeelsgebrek op de camping is er niemand om de broodjes te verkopen.

We vertrekken voor negen uur van de camping en rijden richting Zwitserland. Rond Milaan is het erg druk en staan we een paar maal in de file.

Bij de Zwitserse grens rijdt het verkeer ook langzaam, maar iedereen mag doorrijden.

We rijden zonder problemen door Zwitserland en hebben weer heel even vertraging aan de zwitsers-franse grens. Er staan veel grensbeambten, maar de meeste auto’s mogen gewoon doorrijden.

Om half vijf melden we ons op een camping in Obernai, de camping is erg goed bezet; we krijgen het voorlaatste vrije camperplekje.

We waren in oktober ook al een paar dagen in Obernai, toen was het erg koud en was er weinig te doen in het dorp. Nu zijn er toeristen en mooie terrassen. Overal hangen geraniums. Het ziet er allemaal gezellig uit.

Op donderdag was er markt in het dorp, best veel stalletjes verdeeld over 2 pleinen en enkele straten. Het was er gezellig druk.

Vrijdagochtend 16 sept. zijn we vanuit obernai naar huis gereden. De reis ging voorspoedig en tegen de avond waren we thuis.

Spanje 2016

Zondag 28 februari 2016

Om 8.30 zijn we vertrokken richting Spanje. Het is koud, maar droog. Er is weinig verkeer op de weg. Bij de Frans/Belgische grens worden we van de weg afgeleid en moet alle verkeer over 1 baan rijden. Er staat politie langs de weg, maar iedereen mag met gepaste snelheid doorrijden. Vrachtwagens worden naar een andere plek verwezen en krijgen een uitgebreide controle.

Parijs is geen probleem en om 17.00 uur stoppen we bij een wegrestaurant dicht bij Poitiers. Je kunt er echter pas vanaf haf zeven eten, dus we laten Bubbles uit en drinken een biertje. Het waait er hard en het is koud maar droog. Het eten is lekker, het vlees wat taai, maar de gegratineerde bloemkool is erg lekker.

Na het eten rijden we naar de camperparkeerplaats van Futuroscope. Het seizoen is voor het attractiepark weer begonnen, we moeten een parkeerkaartje trekken uit de automaat voor we de camperparking op kunnen en de dierenopvang voor bezoekers van het park is weer bemand. Er staan nog ruim 20 andere campers om te overnachten. We proberen nog even tv te kijken, maar na een kwartiertje valt het beeld weg en blijft weg. Misschien ergens een slecht contact.

Op maandagmorgen vertrekken we weer voor achten, tot onze verbazing kost de nacht parkeren/overnachten niets. Normaal gesproken betaal je voor een overnachting 3 euro. Hoewel het nog steeds koud is en flink waait, schijnt het zonnetje. Rond de middag besluiten we net ten zuiden van Bordeaux een broodje te eten in een restaurant. Omdat het nog vroeg in de middag is nemen we vanaf de baai van Arcachon de kustweg in plaats van de tolweg.

30 jaar geleden waren we hier op vakantie. Nu herkennen we bijna niets meer. De “dune van Pyla” is nog steeds een toeristische attractie en torent boven de dennen uit, maar de camping van toen kunnen we niet vinden. Het landschap is niet bijzonder; zanderig en vlak met veel dennen. De weg loopt door diverse dorpjes, maar het is in dit seizoen overal bijzonder rustig.

Bij Bayonne rijden we verder via de tolweg en rond vier in de middag zijn we op de camping in Urrugne, een paar kilometer verwijderd van de spaanse grens.

Op dinsdagmorgen schijnt de zon en vertrekken we om 10 uur richting Zaragoza. Bij de Frans/Spaanse grens hebben we geen agent of douanier gezien. We gaan onmiddelijk na de grens van de autoweg af om door de pyrenee-en richting Pamplona te rijden.

Als we van de autoweg afkomen staan er douaniers en zwaarbewapende militairen, maar zij laten alle verkeer doorrijden. De tunnel net na Irun is afgesloten en we worden omgeleid door het dal, ook een mooie weg. Na 4 km kunnen we weer verder op de reguliere weg.

Vorig jaar lag er overal erg veel sneeuw en was alleen de weg vrij. Nu is er geen sneeuw te zien en is alles mooi groen, hier en daar loopt zelfs vee in de wei.

Na Pamplona rijden wij via een lokale weg naar Zaragoza, Het is een groot landbouwgebied met hier en daar alleen landbouw gerelateerde industrie. De streek en dorpjes zien er niet echt welvarend uit. In de verte zien we nog wat sneeuw op de bergtoppen.

In Zaragoza staan we op de camping bij een camper die er een jaar geleden ook al stond; de oude camper wordt bewoond door een man alleen, er staat een auto bij die volgestouwd is met spullen, er staan planten op de kofferbak. Het hele spul heeft vast al een jaar niet bewogen. Ook rond de camper veel spullen; tuineubelen, stoelen en ondefinieerbare spullen.

Op de camping staan 5 grote, nieuwe engelse caravans met dure grote auto’s. De caravans worden bewoond door jonge engelse gezinnen met kleine kinderen. Elke morgen rond negen uur verlaten de mannen de camping in een spaanse huurauto, om zes uur komen ze weer terug. Het gerucht wil dat het “travelers” zijn: engelse zigeuners die leven van oplichting.

Tegen de avond komen er veel campers en caravans voor een overnachting, merendeels engelsen op doorreis, overdag zijn er weinig bewoners op de camping.

Op woensdag zijn we met de bus naar het centrum van Zaragoza geweest. Vorig jaar waren we hier ook en we vonden het een mooie stad. Toen was het 5 graden, nu 16 graden en zonnig, weer voor een lunch op een terrasje.

Inmiddels geeft de tv weer beeld, ws waaide het de eerdere avonden te hard en waaide de schotel uit positie.

Op donderdag zijn we in een stralend zonnetje naar Valencia gereden, ook nu onderweg alleen hier en daar nog wat sneeuwresten en bij aankomst op het camperpark was de temperatuur ruim boven de 20 graden. Het camperpark is een mooie locatie 12 km. westelijk van Valencia, de plaatsen zijn wel erg klein. er is ook een deel waar je eventueel met een tentje kunt overnachten. Op dat gedeelte staat een 74 jarige Schot. Hij is met de fiets onderweg van Schotland naar ….??? Hij is in zijn jonge jaren met de fiets naar Ghana geweest en komt nu uit de bergen van Spanje. De fietsreizen beginnen zwaar te worden door de 45 kg bepakking die hij mee moet nemen vertelt hij. De beheerder van het camperpark is erg vriendelijk en het sanitair ziet er prima uit. We moeten om boodschappen en de beheerder zegt dat het dorp 2 km verderop ligt, een supermarkt ligt een paar honderd meter verder. We besluiten naar de supermarkt te lopen en nemen Bubbles mee. De middagsluiting duurt hier tot 17.00. We vertrekken om 16.00 en bereiken al vrij snel het dorp. Er zijn veel sinaasappelboomgaarden hier, niet alle sinaasappels zijn geplukt, de bomen staan toch weer bijna in bloei. Vlak bij het dorp is een oude spanjaard sinaasappels aan het jatten in een sinaasappelboomgaard. Eerst verstopt hij zich voor ons, maar als we hem aanspreken en vragen waar de supermarkt is, komt hij tevoorschijn en begint honderduit te praten in het spaans. We begrijpen dat de supermarkt nog een heel eind lopen is, aan de andere kant van het dorp, voorbij de bibliotheek. We begrijpen ook dat er veel konijnen in deze buurt leven, we zien er ook meerdere lopen. Na nog twee keer vragen en nog een half uur lopen vinden we inderdaad een grote supermarkt. Inkopen waren snel gedaan. Ook maar een fles water gekocht voor Bubbles, die had inmiddels veel dorst. Daarna weer een uur terug gelopen naar het camperpark. Ook hier loopt het tegen de avond vol met campers op doorreis, een mix van nederlanders, duitsers, fransen en engelsen. Voor het eerst deze week hoeft de verwarming ’s-avonds niet aan.

Op vrijdag 4 maart rustdag, de was doen en een boek lezen in de zon. Tegen de avond raakt het camperpark weer helemaal vol.

Zaterdag 5 maart schijnt al vroeg de zon, het waait nog steeds hard. We kopen we op het camperpark een prepaid ov-kaart om met de metro naar het centrum van Valencia te reizen. Het metrostation ligt een paar honderd meter van het camperpark verwijderd. Het is eigenlijk geen station maar een soort bushalte. Als je met de metro mee wil moet je een hand opsteken, anders stopt ie niet. Bij terugkomst moet je op een bel duwen om aan te geven dat je er bij het bewuste station uit wil.

Er staat bij de halte een paal waar je door je ov kaart ervoor te houden incheckt.

In de metro zit een grote groep jongens en meisjes van ong. 11 jaar, in scouting uniform. Ze willen een praatje maken. Sommigen spreken een paar woordjes engels. Ze willen o.a. onze naam weten en uit welk land we komen. Ze verkopen ook zelfgemaakte sleutelhangers.

Na een half uurtje in de metro stappen we uit in het centrum van Valencia. De in en uitgang van het metrostation zijn beveiligd met poortjes, je moet door de poortjes met behulp van je ov-kaart.

Het is druk in de stad en in alle straten zijn terrasjes, voor het station doet een gymclub oefeningen op het ritme van door andere clubleden gemaakte muziek. Ook zijn er diverse groepjes muzikanten actief in de straten. Om half een worden alle terrasjes leeggemaakt en het meubilair opgeborgen. Grote groepen mensen begeven zich naar het grote plein, Plaza Ayuntamiento. Straten rondom het centrum worden afgesloten voor verkeer en overal is politie. Bij het plein staan diverse ziekenwagens en een brandweerauto. Op het Plaza Ayuntamiento is het erg druk en staan de mensen rijen dik, je kunt er over de hoofden lopen. Bij navraag gaat het om knalvuurwerk, dat om 14.00 precies zullen worden afgestoken.

Wij zijn ergens een broodje gaan eten en om kwart voor twee gaan we terug naar het plein. Dat is tenminste de bedoeling, maar we kunnen het plein niet meer bereiken door de drukte. Vanuit een zijstraat luisteren we naar de oorverdovende knallen. Het geheel duurt precies 5 minuten. Na de laatste knal beweegt de menigte zich onmiddellijk alle richtingen het centrum uit, gesloten rijen richting metrostations.

Dit tafereel schijnt zich in de maand maart elke dag te herhalen tot de afsluiting van Las Fallas! Het grootste en bekendste feest van Valencia, op 19 maart. In deze periode zijn er in heel de regio Valencia festiviteiten, optochten en veel vuurwerk.

Week 2.

Zondag 6 maart.

Hoewel de zon schijnt is het koud door de harde wind. We zijn met de metro weer naar het centrum van Valencia gegaan. We willen dat vuurwerk toch ook wel eens echt zien en meemaken. Het is druk in de stad en rond half een begeven we ons naar dat grote plein, plaza Ayuntamiento. Op weg er naar toe kopen we 2 halve belegde broodjes, 2 pizarettes(mini pizza) en 2 koffie, we krijgen een zakje chips cadeau. We eten de hapjes al lopend op want we willen vandaag wel een plek bij dat plein. Overal staan en lopen mensen, de meesten met bier en zonnepitten. Er lopen ook bierverkopers in de menigte. We vinden een plekje met zicht op het plein, er staan minstens tien rijen mensen voor ons. Er blijven mensen bijkomen, er wordt geduwd en gewrongen. Er is muziek en er zijn groepen mensen die dezelfde kleding dragen. Er zijn zelfs mensen in traditionele Valenciaanse klederdracht. Straten zijn weer afgezet en er zijn weer veel politie, ambulances en brandweerwagens aanwezig. Precies om 14.00 start het vuurwerk. De knallen worden op een bepaald ritme geproduceerd. Het vuurwerk is oranje of groen. Precies 5 minuten na het begin eindigt de show met een paar extra harde knallen. Je doet beter je hoorapparaat uit of houdt de oren dicht, want deze knallen kunnen nooit goed zijn voor je gehoor. 5 minuten over twee schuifelen we weer met de massa mee, weg van het plein. Overal ligt rommel: lege bierblikjes, schillen vanzonnepitten, lege chipszakjes. De schoonmaakploeg kan weer beginnen, nog 13 dagen te gaan tot het einde van de vuurwerkshows. Voor de parkeergarages staat een file van mensen die hun auto willen ophalen, voor het treinstation staat eveneens een file met mensen die weer naar huis willen. De metro terug naar de camping zit overvol.

Maandag 7 maart begint de dag koud en bewolkt. We ruimen na het ontbijt op, betalen de camping en als we wegrijden begint het te regenen. We rijden 150 km door lichte regen naar Javea. Op stukken van de weg met veel zijweggetjes en geen bebouwing drentelen jonge dames in korte rokjes op hele hoge hakken, vaak staat er ook een tuinstoel waarin de bewuste dames kunnen gaan zitten. Tom Tom stuurt ons de laatste kilometer via een smal bochtig weggetje, over een klein bruggetje naar de camping, ’t past allemaal precies. De camping staat overvol met caravans en campers van diverse nationaliteiten, maar er is nog een plaatsje voor ons. Rond drie uur stopt de regen en verschijnt een mager zonnetje, de thermometer geeft 10 graden aan. Bij de afwas ’s-Avonds klagen twee Belgen dat de campings moeten uitbreiden, nu “die Fransen” niet meer in Marokko durven overwinteren.

Dinsdag hebben we ons verslapen, de zon schijnt uitbundig als we om 9.30 wakker worden.

Na het ontbijt met de fiets een bezoek aan het kleine oude centrum van Javea. Er is een oude kerk, de gemeentelijke overdekte markt en smalle straatjes. In de overdekte markt zijn de meeste winkeltjes leeg en er zijn weinig mensen in het centrum. De terrasjes liggen in de schaduw: ook daar niemand, het is 12 graden en er staat een koude wind. We fietsen naar het strand, meerdere terrasjes, gevuld met campingbewoners. Er is een fietspad langs het strand, van daaruit gaan we terug naar de camping. Voor de campingingang wonen erg veel parkieten in de bomen, argentijnse muisparkieten met grote nesten in de bomen, ze maken veel lawaai.

In de middag is de camping echt vol; op de parkeerplaats staat een caravan te wachten tot morgen, misschien komt er dan een plaatsje vrij.

Woensdag 9 maart begint de dag zonnig, maar al snel is het bewolkt en frisjes. Een was gedraaid en opgehangen, eigenlijk was het plan om een fietstocht te maken naar de zuidpunt van Javea, maar de bewolking wordt dikker en de temperatuur zakt. We maken een wandeling in de buurt .Om 15.00 begint het te regenen, gelukkig is de was inmiddels droog.

Eten vandaag in het campingrestaurant; het eten is goed, maar er zijn maar 2 andere eters, en dat op een camping met meer dan 300 plaatsen.

Donderdag 10 maart. Officieel is de temperatuur vandaag 13 graden, er staat een straffe wind, maar een uitbundig schijnende zon maakt het best aangenaam. In het dorp is markt, niet groot, maar wel een mix van kleding en groenten. Weinig klanten op de markt ook.

Een kraam verkoopt luidsprekerboxen in de vorm van een auto. Het ziet er grappig uit. De man demonstreert het ding en vertelt dat het ook werkt via blue-toot. Er komt een behoorlijk geluid uit, maar het ding moet 65 euro kosten en dat vinden wel erg veel geld voor een gadget. Dat vertellen we de man ook. Hij zakt 5 euro in prijs, maar dat kan ons niet verleiden het ding te kopen en we willen verder lopen. De verkoper volgt ons en halveert de prijs. Voor dat geld hebben we het gadget maar gekocht om als cadeautje weg te geven. Aan de haven uit de wind een drankje gedronken en terug naar de camping.

Het straatje waaraan we staan op de camping is een wisselstraatje, niemand blijft lang, dus elke dag wel andere buren. Best wel leuk, je ontmoet zo toch heel veel verschillende mensen met verschillende verhalen.

Vrijdagochtend 11 maart zijn we 300 km verder naar het zuiden gereden, Zuidelijk van Murcia richting kust. We kwamen terecht op een kleine camping op 12 km van de zee en het dichtstbijzijnde dorpje. De camping lag midden in een groot tuinbouwgebied, had nog weinig begroeiing en er waaide een stevige koude wind. Er woonden een aantal spanjaarden in sta-caravans met tuintje, er waren overwinteraars, voornamelijk engelsen en enkele passanten zoals wij.

Op zaterdag 12 maart zijn we naar de kust gereden. Er loopt een weg pal langs de zeekant vanuit Aguilas naar het zuiden. Meteen na Aguilas staan concentraties van campers op meerdere mooie locaties bij het strand, er zijn geen faciliteiten, het wordt vrij staan genoemd(wildkamperen) en in elk geval is het uitzicht erg mooi, maar als je pech hebt wordt je ’s-Avonds door de politie weggestuurd. De tocht brengt ons door heuvelachtig gebied met rotsen. We zien opnieuw een groep campers staan aan het strand en rijden erheen. Er staat een groot bord met “verboden te kamperen”, dat mag de pret niet drukken, het is 10.00 en de bakker staat bij de campers brood te verkopen. Sommige kampeerders beginnen aan hun ontbijt, anderen lijken nog niet wakker. We kijken even rond op het strand en rijden weer verder. Onderweg komen we langs een grote supermarkt waar we onze voedselvoorraad aanvullen. Rond de middag komen we in een dorp met een mooie boulevard met veel restaurantjes en terrasjes, er zitten en lopen veel mensen en het ziet er gezellig uit. Het dorpje zelf(Mojacar) ligt hoog tegen de berghelling aan. Er wijst een bordje naar een camping en daar rijden we heen. Het is een kleine, gezellig uitziende camping in een voormalige boomgaard. De camping staat vol overwinteraars, maar gelukkig is er nog een plaatsje voor ons. De eigenaresse vertelt dat de camping in juli en augustus gesloten is omdat er dan alleen jongeren kwamen die met drank op alles kapot maakten. De receptie is in de ochtend open en ’s-avonds een uurtje. De eigenaresse loopt met behulp van een rollater en gaat om 12.00 naar huis met een scootmobiel. Internet is vandaag niet beschikbaar, het apparaat dat een inlogcode moet genereren doet het niet. In de middag lopen we naar het centrum op de berg, er zijn veel smalle straatjes. Op een plein zijn enkele restaurantjes open na een wandeling door de smalle straatjes gaan we op een terrasje zitten. Het terras ligt uit de wind en dan is het lekker warm in de zon.

Zondag 13 maart 2016.

We zijn met de bus naar mojacar strand geweest. De bushalte is 100 meter vanaf de camping. Er rijdt elk half uur een bus vanuit het dorpscentrum naar de stranden een paar kilometer verderop. Halverwege de rit naar de stranden belt een man dat hij uit wil stappen bij de volgende halte, maar de chauffeur scheurt verder. De man roept en de chauffeur stopt alsnog. Er wil nog een man uit stappen, maar die krijgt de kans niet, zo snel sluit de chauffeur de deur weer en trekt op. Hij mag nogmaals stoppen.

We maken een wandeling langs het strand, het is geen mooi strand en er zijn weinig mensen door de frisse wind. Er liggen veel stenen, maar geen schelpen.

De meeste winkels zijn gesloten op zondag. We gaan wat eten en drinken op een terras aan zee. Het is er best druk, spanjaarden gaan vaak op zondag uit eten in de vroege namiddag.

Om 17.00 gaat Thieu de watertank van de camper bijvullen en haalt met een gieter meerdere malen water bij een waterkraan in de buurt van onze plek. Er staat een duitser dicht bij de kraan en die geeft Thieu te verstaan dat hij teveel lawaai maakt, zo kan hij geen dutje doen. Inmiddels ids het gelukt om een inlogcode voor internet te krijgen en houden de engelsen een uurtje feest bij de receptie/bar. Om 20.00 gaat de receptie/bar dicht en is het feestje afgelopen.

Week 3

Maandag 14 maart

Vanuit Mojacar via de kustweg zuidwaarts gereden. Een paar dorpjes en dan het bergachtige natuurpark Cabo de Gata-Nijar. Prachtige vergezichten, ongerepte natuur. Kilometers lang geen bebouwing. In Carboneras houdt de kustweg op en moet je naar de autoweg. Dat staat in het dorpje niet goed aangegeven, dus we moesten een paar maal keren. De autoweg richting Almeria kan wel wat onderhoud gebruiken. Volgens onze informatie ligt er een mooie camping ong. 70 km westelijk van Almeria, daar gaan we heen. Vanuit de autoweg zagen we overal al erg veel plastic kassen, niet bepaald een mooi landschap. Als we de autoweg verlaten rijden we een weg met aan weerskanten plastic kassen, er is net genoeg ruimte voor een weg, het is er ook smerig: langs de kassen en de weg ligt veel rommel. Na enkele kilometers komen we in een dorpje aan de zee; de kassen liggen aaneengesloten tot in het dorp. Net buiten het dorp aan de kust ligt de camping, een erg mooie camping, voor de helft gevuld met overwinteraars. De camping ligt aan een lage duinrand met een saai strand. Het strand is kilometers lang, ongerept, geen strandtentjes, helemaal niets, alleen een enkele visser en veel rommel, plastic en afval. Dit is geen toeristische plek. De omgeving is ook spuuglelijk: plastic kassen aan alle kanten, zover je kunt kijken. Het weer is wel prima; het zonnetje schijnt, er is weinig wind en we kunnen eindelijk in korte broek buiten zitten.

Dinsdag 15 maart: Eerst de was doen. Er staat een harde wind, goed voor het drogen van de was, daarna fietstocht langs de kust en naar het dorp. Het dorp is een doods geheel, met een keurig aangelegde boulevard. Er liggen geen restaurantjes of cafeetjes aan de boulevard, alleen gesloten huizen, leegstaande of onafgebouwde gebouwen. In heel het dorp staan erg veel gebouwen die in aanbouw zijn, maar waaraan niet meer gewerkt lijkt te worden. Het dorp bestaat verder uit rechte, smalle straatjes, de huizen zien er wel netjes onderhouden uit. Er zijn nauwelijks winkeltjes en we zien een restaurantje waar mensen zitten te eten. Wel is er een grote supermarkt.

Langs de zee liggen op meerdere plaatsen verlaten, kapotte vissersbootjes. De zee is wild vandaag, er staan hoge golven.

Er staat een nederlander op deze camping die vorige week gevallen is en zijn arm heeft gebroken. Hij wacht nu op een operatie. Hij denkt een paar dagen na de operatie met de camper naar Nederland te kunnen rijden. Zijn verzekering voor hulp bij thuisbrengen/vervangende chauffeur geldt tot max. 2 maanden verblijf in het buitenland, hij is heel wat meer maanden onderweg. Hij heeft ook geen contact opgenomen met zijn ziektekostenverzekering, problemen stapelen zich op.

Woensdag 16 maart:

Vanmorgen is een duitse medekampeerder met spoed naar het ziekenhuis gebracht, hij wordt geopereerd aan een acuut ontstane liesbreuk. De arme man kon vanochtend amper lopen en niet meer zitten.

Donderdag 17 maart: De nederlander met gebroken elleboog, heeft nog steeds geen operatiedatum, zijn camper moet wel binnenkort apk gekeurd. Dat kan wel in spanje gebeuren, maar de man kan zelf niet rijden.

Vandaag eindelijk een dag met weinig wind en veel zon.

Vrijdag 18 maart begint bewolkt. We zijn vanuit de camping via de kust oostwaarts gereden; een vrij vlakke weg tot Almerimar. Almerimar is een vrij grote toeristische plaats met veel vakantieverblijven en hotels, grote lege parkeerplaatsen aan het strand. Daarna via de autoweg naar Aqua Amarga, een klein plaatsje in Cabo de Gata-Nijar natuurpark. Het plaatsje ligt in een mooie baai. Volgens geruchten zouden er mooie schelpen op het strand liggen.

We parkeren net buiten het dorp op een grote zanderige parkeerplaats aan het strand. Er staan meerdere campers die hier duidelijk langer staan, ondanks het kampeerverbod. Er ligt ook een restaurantje waar enkele belgen aan de koffie zitten. Een leuke baai, maar helaas geen schelpen op het strand.

We rijden verder noordwaarts langs de kust. We stoppen op een camping bij het strand in Mojacar. Nog geen week geleden waren we enkele nachten in deze plaats op een andere camping. De camping waar we nu verblijven, doet wat rommelig aan, er staan wat overwinteraars verspreid over de camping. De receptie is een klein hokje, de beheerster moesten we eerst zoeken en die bleek vervolgens alleen spaans te spreken. Maar we staan wel onder een bloeiende mimosaboom.

Zaterdag 19 maart: De dag begint bewolkt en het waait flink. Het weerbericht beloofde 21 graden, maar doordat het bewolkt is het erg fris. Alleen vroeg in de middag schijnt een uurtje de zon en is het heerlijk weer.

We doen boodschappen, want morgen zijn alle winkels, inclusief de supermarkt gesloten.

Zondag 20 maart: Vanmorgen met de bus de heuvel op omdat daar markt is. De bus zit al vol als we instappen en er wil nog een grote groep mee vanaf onze bushalte; met wat duw en trekwerk lukt het om iedereen in de bus te krijgen. We vragen ons af waarom er zoveel mooi geklede mensen in de bus stappen. Bij de markt wurmen we ons uit de bus. De markt valt tegen; het blijkt een kleine rommelmarkt te zijn.

Dan horen we iemand zeggen dat de palmpasenprocessie een eindje verderop vertrekt. We lopen verder de berg op en zien nog het laatste deel van de processie: Maria en Jozef voorop op twee ezels, dan de bevolking, en daarna een harmonie. Het is een kleine processie en de deelnemers dragen een stok met daaraan gedroogde palmtakken. De processie trekt van beneden naar de kerk op de berg in Mojacar. Dat verklaart gelijk de drukte in de bus: de mensen in de bus waren op weg naar de kerk.

Daarna een fietsocht langs de kust en een drankje op een terras van een ierse pub. Er was vandaag weinig bewolking en veel zon; een mooie dag. Op de camping loopt een man met een soort grote kruimelveger blaadjes op te vegen. Voor morgen wordt er regen voorspeld.

Week 4

Maandag 21 maart 2016

Om 09.00 rijden we de camping af richting Valencia. Het is bewolkt maar droog. Net ten Noorden van Murcia krijgen we een hoosbui over ons heen. Langzaam rijden is de enige optie. Na die hoosbui regent het af en toe, maar we rijden ook vergezeld van een voorzichtig zonnetje. Langs de weg staan wel her en der plassen, getuigen van eerdere buien. Tom Tom stuurt ons via een andere route dan we in gedachten hadden, ach… Die weg hadden we nog niet eerder gereden.

In Valencia aangekomen, blijkt het camperpark goed gevuld, er staan veel spanjaarden die voor de festiviteiten in de paasweek naar Valencia zijn gekomen. Volgens de officiele spaanse lijst begint de paasvakantie op goede vrijdag, maar er zijn toch al spanjaarden met kinderen op het camperpark. Ook in Spanje houden niet alle scholen zich aan de overheids richtlijnen. In Valencia is het droog en schijnt een voorzichtig zonnetje, temperatuur ong. 16 graden. “s-avonds blijken een paar tv zenders voor ons niet meer te bekijken. We wisten dat canaal digitaal steeds meer zenders naar een andere satelliet overhevelt, maar we dachten dat dat pas morgen zou zijn.

Op dinsdag 22 maart begint de dag bewolkt maar droog, we rijden vroeg de camping af, 450 km te gaan naar een plek iets ten noorden van Lloret de Mar.Ten zuiden van Tarragona waait het hard, er staan windwaarschuwingen langs de weg. De autoweg loopt el door een mooi bergachtig landschap. Soms zie je ook de zee in de verte. De autoweg rond Barcelona staat bekend als gevaarlijk. Bendes dwingen je om te stoppen en beroven je dan van geld en waardevolle spullen. Ze gebruiken daarvoor allerlei trucs, bv. een band lek schieten, een ei tegen je voorruit gooien, etc. In een wegrestaurant na Tarragona hangt een waarschuwing van de politie voor deze bendes: het advies is om onderweg nooit te stoppen behalve bij een tankstation, en ook dan goed op je spullen te letten. Ook is het advies je mobiele telefoon bij de hand te houden. Een nummer om in geval van problemen te bellen staat erbij.

We hebben als extra een dashcam die onze rit filmt. Hopelijk schrikt dat onverlaten af en in elk geval hebben we in geval van problemen beeldmateriaal van de daders en hun auto’s.

Het is druk rond Barcelona, maar we kunnen toch goed doorrijden en er gebeurt niks vreemds. In de buurt van Gerona verlaten we de autoweg om naar Palamos te rijden; een klein plaatsje net noordelijk van Lloret de Mar. Het is niet druk op het camperpark. Het park ligt op terrassen en het waait er hard. De beheerster preektalleen spaans, maar is bijzonder vriendelijk en behulpzaam. Na ons geinstalleerd te hebben maken we een wandeling naar de baai; er is een heel mooi strand en er zijn een paar terrasjes open.

In de avond zien we de tragedie in Brussel op het journaal.

Woensdag 23 maart: De dag begint zonnig en volgens de beheerster zal er vandaag veel zon en weinig wind zijn. We ontbijten in de zon en gaan daarna per fiets de kust verkennen. Er zijn meerdere mooie baaien en een lange boulevard. Er zijn best veel mensen op de boulevard en hier en daar zelfs mensen op het strand. Veel spanjaarden, weinig toeristen. Er zijn best veel winkeltjes open. Langs de boulevard liggen wel 10 kledingwinkeltjes, ze heten allemaal “mamma mia” en verkopen zo ongeveer hetzelfde kleding assortiment.

Op een terras drinken we wat, het terras ziet er wel leuk uit, maar de vloer is zo te zien dit jaar nog niet schoongemaakt en op de stoelen liggen kruimels. We fietsen terug naar de camperplaats via de haven. Inmiddels is het gaan stormen.

Terug op de camperplaats, er staat grote een italiaanse camper naast ons, valt opeens een fles water van het dak, bijna op mijn hoofd. De satellietschotel op de italiaanse camper klappert heen en weer, het blijkt dat de Italiaan een fles water op de schotel heeft gelegd om het open en dicht waaien van de schotel tegen te gaan, helaas zonder resultaat. De man klimt door een raam op het dak en na een half uurtje blijft de schotel weer liggen, vermoedelijk heeft hij geen tv-beeld meer voorlopig, schotels kunnen niet zo goed tegen geklapper. Gelukkig hadden wij onze schotel vannacht al dichtgeklapt.

Het stormt zo erg dat de fietsen omwaaien de de camper staat te schudden. Bubbles vindt het maar niks, is blijkbaar geschrokken en wil niet meer van het dashboard afkomen.

Donderdag 24 maart: Het heeft heel de nacht gestormd, maar de dag begint zonnig. We rijden via een kustweg richting Frankrijk. Het eerste deel is vlak, veel akkerbouw en hier en daar varkensstallen en zelfs runderen in de wei. In de verte zien we de besneeuwde toppen van de pyrenee-en. We rijden richting Rosas, buigen net voor Rosas af naar Cadaques. Rosas is een echte toeristenplaats met veel campings en hoogbouw.

Cadaques is een oud dorpje in een baai. Langs de weg bloeit vanalles, allerlei onkruid zoals klaprozen, maar ook lavendel. Vanuit Cadaques rijden we verder richting noorden, via een smalle bergweg. We rijden door een paar kleine dorpen aan baaien, veel rotsen, maar ook strand. In een van de baaien zien we veel surfers. Parkeren kan niet: de toegang tot de parkeerplaatsen hebben allen een balk op 2.00 m hangen; daar passen we niet onderdoor, ze willen vast geen campers in deze dorpen. We passeren de franse grens zonder een agent of douanier te zien. In de franse kustdorpen is niemand op straat. We rijden naar Argeles plage, daar is een camping pal aan he strand die open is. Helaas is de receptie ivm middagpauze gesloten als we aankomen. Ook in het dorp Argeles was bijna alles gesloten en niemand op straat. Op de camping staan veel campers, er staan met ons ook meerdere campers te wachten tot de receptie open gaat. Als de receptie open gaat staat er een flinke file, we worden snel geholpen, dwz, de receptie wil wel erg veel gegevens van ons, mijn meisjesnaam vodoet niet, de getrouwde naam moet erbij; en zelfs het inentingsboekje van bubles moet getoond worden, het chipnummer en de inentingsdatum van Bubbles worden ingevoerd in de computer.

We mogen zelf een plek kiezen, maar moeten wel het nummer van de plaats melden.

Na ruim een half uur staan we op een plek. Een fransman die engels spreekt komt een praatje maken. Een andere fransman met een camper formaat grote bus probeert zich op een plek te wringen. Dat lukt uiteindelijk en dan maakt hij een luik aan de achterkant van de bus open en rijdt zijn fiat 500 eruit. Tja…. We lopen even naar het strand, het is een kilometerslang kaal zandstrand en we houden het al snel voor gezien. Tot het te koud werd in de zon gezeten.

Vrijdag 25 maart. Het is bewolkt als we wakker worden. Er is een verwarmd sanitairgebouw op de camping en ik ga douchen. In de douchecabine kun je niets ophangen; creatief zijn dus. De handdoek over de deur, vest vastgeknoopt aan het rekje en daarin de bril, plastic zak tussen het schuifje van de deur; zo blijft alles droog tijdens het douchen. Het douchewater is wel heerlijk warm. Na een ontbijt rijden we richting ardeche. Af en toe valt een spat regen. We maken een ommetje via Palavas les Flots en Carnon om Flamingo’s te zien. Dat lukt, er zijn heel veel flamingo’s in de meren. Daarna via Nimes naar de Ardeche. Aangekomen op de camping in de Ardeche kunnen we een plekje uitzoeken. Het is niet echt druk; een aantal Duitsers die de paasvakantie hier doorbrengt om te wandelen en te kano-en. In de rivier bij de camping staat weinig water, het stroomt wel snel. Overal groeit gras, meizoentjes en andere kleine bloemetjes, er vliegen diverse mooie vlinders en ook de cigale vliegt. Bubbles wil na een wandeling naar de plek waar wij in de zomer staan, maar daar staat nu een Duitse caravan, haar eten wacht nu echt op een ander plekje. We eten in het campingrestaurant. Het hele restaurant zit vol, het personeel had duidelijk niet gerekend op zo’n grote hoeveelheid eters. Het eten is echter prima.

Zaterdag 26 maart: een zeer zonnige dag met een lekkere temperatuur. We horen dat onze kleindochter na 2 dagen ziekenhuis weer neer huis mag, gelukkig. Babies van een maand horen niet in een ziekenhuis. Bubbles is uitzonderlijk braaf deze reis en ze ligt niet aan de lijn. Tegen de avond gaat het toch mis: Bubbles onzichtbaar en ze komt ook niet als we roepen. We zoeken heel de camping af en uiteindelijk komt ze tevoorschijn, amper 50 meter van onze plek verwijderd.

Zondag 27 maart: Vannacht is het gaan regenen en we vertrekken richting Nederland. We rijden via een bergachtige weg richting autoweg. In verschillende dorpjes zijn al activiteiten: In een dorp is een groot Jeu de boules toernooi: heel veel mensen in de regen op het dorpsplein Jeu de boule spelend; in een ander dorp is duidelijk een voetbaltoernooi op meerdere velden gaande; er staat ondanks de regen publiek en er is een feesttent. In Privas is veel volk op straat. Hoewel het 1^e paasdag is zijn er in de dorpen winkeltjes open, natuurlijk de bakker, maar hier en daar ook een supermarktje, de tabakswinkel die tijdschriften verkoopt.

Op de autoweg is het richting zuiden erg druk; veel vakantieverkeer met name uit belgie.

Op matrixborden boven de autoweg wordt gewaarschuwd voor zware windstoten morgen.

Als we de tolweg afrijden hebben we iemand voor ons die met muntjes betaalt; een bemand tolhuisje bestaat niet meer, maar met muntjes betalen kan nog wel. Het duurt een hele tijd voor er genoeg munten opgespoord zijn om de tol te betalen, daarna wil de betreffende persoon nog een reçuutje, dan moet de autogordel nog weer om en ja hoor, wij zijn aan de beurt.

We willen overnachten in Pont-a-Mousson, ten zuiden van Metz. Daar is een heel mooie camperplaats met sanitair en elektra aansluiting bij de haven. Er ligt ook een restaurant bij.

Als we aankomen blijken alle veertig plaatsen al bezet. De havenmeester stuurt ons weg. We zijn niet de enigen. Er zijn weinig overnachtingsmogelijkheden in Noord-frankrijk in de winter en het voorjaar. Gelukkig is er 15 km verder nog een legale overnachtingsplek. Die plek is een parkeerplaats aan het water in een heel klein dorpje, de enige faciliteit is een vuilnisbak en vuilwater/schoonwater station. Het is inmiddels 18.00 uur, het zonnetje schijnt en als we op de camperplaats in het dorpje aankomen staan er al 4 campers. Snel volgen er meer, maar er is geen plek voor hele grote campers en om 20.00 staat de plaats vol: 14 campers om te overnachten. Het is weer even wennen zonder elektra aansluiting; koffiewater koken op gas, de koelkast en verwarming op gas, de tv op de omvormer, maar alles werkt naar behoren.

Maandag 28 maart: We hebben rustig geslapen op de onverwachte camperplaats, als we wakker worden regent het(alweer).

Als we het dorpje uitrijden zien we bij de ingang een mooi versierde sloep langs de weg: Ter ere van pasen heeft men een sloep langs de weg gevuld met stro, een paasboom, een paashaas en eieren. Het geheel ziet er erg leuk uit.

Op de weg is weinig verkeer, bij de grens naar Luxemburg en vervolgens naar Belgie is niets bijzonders te zien, we kunnen snel doorrijden. Het waait hard en er vallen geregeld hevige buien. Als we tanken in Luxemburg krijgen we na de tankbeurt een geverfd hardgekookt ei cadeau. Ook bij de grens naar Nederland is niets te zien en we bereiken ons huis weer vroeg in de middag. Nu wacht zoals altijd na een reis de was.

de laatste reisdagen naar huis

Dinsdagmorgen als we wakker worden regent het pijpenstelen, Bij het afrekenen op de camping blijkt dat we ook de douchemuntjes apart moeten betalen, zo werd een nachtje op de verouderde camping in Como wel duur. Binnen een kwartier na vertrek stonden we aan de Zwitserse grens, We werden onmiddellijk doorverwezen naar een dame die wegenvignetten verkoopt, 40 euro betalen, vignet links op de voorruit en je mag Zwitserland inrijden. Vanaf de Italiaanse grens tot de Franse grens rijdt je voornamelijk door tunnels, de ene nog langer dan de andere, dus weinig van Zwitserland gezien.

We zijn naar een plaatsje ten zuiden van Straatsburg gegaan, het was er droog, maar koud.

De camping was goed bezocht, er stonden nog veel Duitse caravans. Ondanks het weer( 6 graden, miezerig) waren er nog toeristen in het stadje.

Vanmorgen, donderdag, zijn we richting nederland vertrokken, alweer in de regen.

Als we net op de autoweg rijden worden we er door Franse douaniers weer afgehaald en naar een parkeerplaats geleid. De heren doen douanecontrole vertellen ze. We vragen waarmee we ze van dienst kunnen zijn. Ze willen weten waar we vandaan komen en waar we heen gaan. We vertellen dat we de afgelopen 2 nachten in een dichtbijgelegen dorpje verbleven, daarvoor in italie, Griekenland en Turkije. Met dit voertuig door Turkije?, dat vonden de heren leuk en ze wensten ons goede thuisreis.

Tot Brussel gaat alles prima, behalve het weer; regen. De rondweg om Brussel levert door file een uur vertraging op en In de buurt van Hoogerheide staat ook file.

Tegen de avond zijn we na een heel mooie reis van 2 maanden heelhuids thuis aangekomen.

Voorlopig zijn we nog wel bezig met opruimen en klussen: de vernielde zijruit vervangen, er is een schroefje uit het trapje verdwenen, de luifel vertoont kuren en wil niet meer dicht, een afgebroken uitzetpootje van een dakluik en zo is er nog wel wat gebruiksschade.

Onderweg

We hebben genoten van een paar rustige en zonnige dagen aan de baai, ontbijt langs de zeekant, genietend van het uitzicht.

Soms komt er een zeilbootje of vissersboot voorbij. Als de vissersbootjes onderweg vis schoonmaken vliegt er een grote zwerm meeuwen om het bootje heen.

Er woont ook een ijsvogeltje langs de waterkant, af en toe zie je hem visjes zoeken, soms geduldig wachtend, zittend op een boomtakje. Het ijsvogeltje is een bijzonder mooi gekleurd vogeltje met een heel lange snavel dat zich moeilijk laat fotograferen.

Er werd slechter weer voorspeld vanaf vrijdagavond, wind en regen. De regen is nog niet aangekomen, maar op zaterdagmorgen waait het erg hard en het gaat steeds harder waaien. Tegen de middag stormt het en er zijn mensen die door hun ferrymaatschappij gebeld zijn dat hun ferry zaterdagavond niet vertrekt.

Onze ferymaatschappij heeft de overtocht niet afgezegd en om 20 uur op zaterdagavond rijden we de parkeerplaats bij de haven op. Een stel zwitsers die we eerder hebben ontmoet is ook net aangekomen. Samen gaan we de tickets halen en inchecken. We worden om 21.00 verwacht bij gate 12 vertelt de incheckbalie ons, maar op het scherm staat iets anders. Bij navraag zegt de dame dat het scherm onjuiste info geeft en een man in de hal zegt dat de scherminfo nooit klopt.

Daarna samen met de zwitsers nog een hapje gegeten en om 21.00 naar gate 12 van de haven.

We zijn de eerste campers in de rij, maar er staan al veel auto’s en vrachtwagens.

Om precies 22.30 arriveert onze ferry en de campers zijn de eersten die aan boord mogen.

We staan buiten, aan de achterkant van de ferry op dek 6, er zijn 10 dekken.

De ferry komt vanaf Patras en er staan al een stuk of 15 campers en 2 caravans op het camperdek.

Uiteindelijk zijn alle auto’s en vrachtwagens om middernacht geladen, een uur te laat.

Op het camperdek zijn vier douches en 4 toiletten die elk uur worden schoongemaakt. De overige passagiers sliepen in hutten en couchettes(hokjes met stapelbedden). Dan zijn er ook nog mensen die alleen een stoel geboekt hebben, sommigen zetten in een hoekje een tent op, anderen slapen her en der verspreid onder een deken.

We worden in slaap gewiegd en wakker geschommeld; we hadden nog redelijk geslapen en horen later dat er in de nacht een storm is geweest en de ferry de route heeft aangepast.

Om 15.00 leggen we aan in Ancona en om 16.30 mogen we de ferry afrijden. De weg vanuit de haven is in erbarmelijke staat: hobbels en gaten. Daarna de autoweg naar San Marino waar we willen overnachten.

We komen net op tijd aan, de receptie sluit om 19.00. Na ons ge-installeerd te hebben op een plekje gaan we eten in het restaurant. Als we terug zijn van het eten zien we een lichtflits en horen we een oorverdovende knal. Op een paar meter afstand staan 2 Tsjechische campers met jongelui die duidelijk teveel gedronken hebben en iets hebben laten ontploffen. De bewaker is niet blij met de Tsjechen en belt de politie. Even later ontdekken we een groot gat in een zijraam van de camper en veel splinters liggen in de camper inclusief een stuk rubber. De politie, de manager van de camping, en wat campinggasten komen naar de jongelui, maar de Tsjechen willen plezier en snappen het probleem niet.

Wij zijn boos en willen het kapotte raam vergoed hebben. De politie probeert geld van de heren te krijgen voor ons, maar dat wil niet lukken. Uiteindelijk wordt afgesproken dat we maandagmorgen met de camper, de manager en de Tsjechen naar een camperzaak gaan om te kijken wat een nieuw raam kost.

Op maandagmorgen horen we dat de politie de paspoorten van de Tjechen heeft meegenomen en vuurwerk in hun campers in beslag heeft genomen. Ze zijn boos, de inname van de paspoorten vinden ze illegaal en ze zijn onschuldig wat betreft onze schade. Uiteraard hebben wij daar een anderemening over. Een bezoek aan een caravanhandel is er niet gekomen, er kan toch niet gerepareerd worden in San Marino en de prijzen voor reparatie zijn makkelijk te vinden op internet.

Uiteindelijk bellen ze hun verzekering en betalen ze ons 200 euro als voorschot op de schadevergoeding door hun verzekering. Er wordt wel nog opgemerkt dat zo’n kapot raam in Tjechie “gefixt” kan worden voor 50 euro. We vertellen de heren dat we in nederland wonen en dat een nieuw raam 600 euro kost en we helemaal geen “gefixt” raam willen, dat dat in Necerland waarschijnlijk ook niet mogelijk is. Wij zijn blij met de 200 euro; van de Tjechische verzekering zien en horen we ws. nooit iets.

Tegen elven verlaten we de camping en rijden naar Como, de politie is nog niet geweest en de Tjechen kunnen dus nog niet naar huis omdat ze geen paspoort hebben.

We komen bij Parma terecht in een file en staan daar ruim een uur. Er was een vrachtwagen vol grint gekanteld na eerst de vangrail geraakt te hebben.

Rond Milaan was gelukkig geen probleem en konden we snel doorrijden. Uiteindelijk waren we om 17.00 op een camping bij Como, een paar kilometer voor de Zwitserse grens. Op deze camping die zwaar verouderd is, staan nog 6 andere kampeerders op doorreis. Alleen het douchen al op deze camping is een avontuur: muntjes halen bij de receptie, 1 muntje geeft 5 minuten warm water, die tijd is nodig om warm water te krijgen, daarna een tweede muntje waarmee je 5 minuten kunt douchen, het water is dan inmiddels heerlijk warm. In het restaurant van de camping is het menu in dit seizoen zeer beperkt, een heerlijke schnitzel met salade of spaghetti. Ze verwachten eigenlijk geen eters, maar wij willen hun eten toch proeven. Ook het restaurant dateert it de 70-er jaren en kan wel een opknapbeurt gebruiken.

Het is een familie bedrijf en ze begrijpen niet waarom ze elk jaar minder gasten krijgen, ze zijn immers de enige camping in Como.

Dinsdag willen we via Zwitserland naar Frankrijk rijden, daarna is thuis weer binnen bereik.

Meteora

Op maandagmorgen met de bus naar het grootste klooster van Meteora gegaan, de bus stopt voor de camping en de rit kost 1,60 euro per persoon, de chauffeur verkoopt geen buskaartje, daarvoor is een kaartjesverkoopster aanwezig in de bus. De rit duurt minder dan een half uur en de ticketverkoopster zegt dat de bus om de 2 uur terug gaat en ook vertrekt vanaf een 100 meter lager gelegen klooster.

We bezoeken eerst het grootste klooster. Om het klooster te bereiken moet je heel veel trappen op, daarna entree betalen en de dames moeten een rok aantrekken. Zonder rok geen toegang, zo nodig kun je bij de ingang een rok lenen.

Het is een zeer indrukwekkend klooster met een oude keuken, een kapel en een groot museum, dat alles voor 3 euro te bezichtigen. De kapel is rijk beschilderd met religieuze taferelen en heiligen en heeft een even rijk beschilderd voorportaal, foto’s maken is verboden. Daarna te voet naar klooster 2, Nog meer trappen om het klooster te bereiken. Het klooster wordt gerenoveerd en nu is alleen de kapel te bezoeken. Normaal gesproken kun je na het bezoek het klooster verlaten door naar beneden te zakken in een bakje aan een touw, maar door de renovatie werkzaamheden moeten we weer via de trappen naar beneden.

Het was erg druk met bussen gevuld met toeristen, Polen, Roemen, Bulgaren en Grieken. We kwamen zelfs een Australisch echtpaar tegen.

Om kwart over twee was de bus nog niet geweest, dus maar bij het snackstalletje gevraagd of we de bus gemist hadden. Volgens de jongen in het stalletje stopte de bus alleen bij het grootste klooster en ging de volgende bus om 16.00.

We zijn op zoek gegaan naar een taxi want 10 km terug lopen naar de camping vonden wij wat ver. Gelukkig kwamen we gelijk een lege taxi tegen die ons terug bracht naar de camping. Onderweg vroeg de taxichauffeur waar we vandaan kwamen, en toen we zeiden “Nederland”, zei hij “Dijsselbloem”.

Er groeien hier langs de weg overal mini-cyclaampjes, heel mooi om te zien.

Op de camping was inmiddels een duitse shoolklas met tentjes aangekomen, sommigenhadden geen tentje, alleen een klamboe. De temperatuur in de nacht is echter maar 15 graden.

Op dinsdag is de duitse schoolklas weer vertrokken, wij hadden een rustdag, dwz vuil water afvoeren, schoon water bijvullen, een wasje gedaan, de camper schoon gemaakt en zomerkleding in de bakken gelegd en de winterkleding in de kastjes gelegd. Vanaf woensdag wordt er veel regen voorspeld en op zaterdagavond varen we over naar Ancona: bye bye zomerkleding.

’s-Avonds zijn we in het gezellige buurdorpje Kalambaka gaan eten op een terras. De ober sprak 2 woorden nederlands en vertelde vaker in Noord Holland te zijn geweest. Zijn vrouw is Nederlandse.

’s-Avonds arriveerde er nog een zweedse camper op de camping, hij is op weg om ergens in Griekenland of Turkije te overwinteren.

Op Woensdag zijn we via alweer een mooie bergroute en zeker 20 km tunnels in de autoweg, naar de Platania aan de westkust gereden, 10 km ten zuiden van de haven van Igoumenitsa. Op de weg zien we regelmatig een dode hond, dode kat, overreden egel en vanmorgen een dode vos liggen. Een kleine camping aan het water is ons doel. Al we op de camping aankomen begint het te onweren en krijgen we een hoosbui met grote hagelstenen. Heel de camping staat blank. Na een uurtje kwam de zon weer tevoorschijn. Op deze kleine camping staan 6 duitsers, allen op weg naar huis na een langere of kortere rondreis. Vanavond hebben alle campingbewoners gegeten in het campingrestaurant, een knappe prestatie van het restaurant om alle kampeerders binnen te krijgen; het eten was inderdaad heerlijk. Daarna breekt weer een enorme onweersbui met hagel los, het bliksemt, regent, hagelt en dondert aan alle kanten, bubbles laat zich door dit natuurgeweld niet afleiden van het botje waaraan ze knaagt.

We blijven op deze camping tot deferry vertrekt op zaterdagavond.

Stukje Griekenland

Alexandroupolis is een leuk stadje met een klein centrum, een boulevard aan het strand en een kleine haven, het centrum is ook voorzien van een fietspad.. Er zijn heel erg veel cafeetjes met terrassen die op vrijdagochtend druk bezocht werden. Je kunt er niets eten, alleen koffie en fris drinken met wat zoetigheid. Rond de middag wilden we graag een tostie of iets kleins eten, maar dat was nergens mogelijk; de restaurantjes aan de boulevard serveerden alleen volledige maaltijden, bij voorkeur met vis. Uiteindelijk vonden we een pizzeria die een “clubsandwich” met frites had, wel zelfbediening. Toen we ook nog een kop koffie wilden drinken was dat niet mogelijk. Volgens het meisje waren ze een pizzeria en hadden ze dus geen koffie.

Het stadje heeft een stuk of vijf kerken, eentje was open, de kathedraal, en die hebben we bezocht. Een hele mooie Grieks katholieke kerk met veel schilderingen op de wanden en het plafond. Bij de ingang van elke kerk staat een kapelletje waarin mensen kaarsen opsteken.

Op de camping is inmiddels ook de engelse georganiseerde groep aangekomen.

Ook op deze camping lopen verlaten honden en katten, ze zijn allemaal heel erg lief en willen graag eten en aandacht. In de stad stonden overal bakjes water voor de verlaten honden.

Op zaterdag zijn we naar Vergina gereden, ruim 370 kilometer. Weinig verkeer op de autoweg, tol moet cash betaald worden en toen we gingen tanken moest ook de diesel contant betaald worden. Het tankstation leek zonder brandstof te zitten, werd na ons bezoek gesloten. Even later kwam er een grote tankwagen brandstof brengen.

De bedrijfsgebouwen van de boeren liggen hier niet bij het woonhuis, de meeste bedrijfsgebouwen zijn schuurtjes van golfplaten.

We zien hier ook weer meer kuddes geiten en schapen met herder.

Open koeienstallen zijn er ook: 4 palen met een dak van golfplaten erop.

Onderweg zien we naast de weg ook kapelletjes op sokkel als gedenkteken voor een verongelukt persoon. Op één plek staat naast het kapelletje een levensgrote marmeren plaat met de beeltenis van de overledene met zijn motor erin gegraveerd.

De route voert deels door de bergen, deels langs de kust. Na Thessaloniki zijn weer erg veel rijstvelden. Ook hier is men bezig met de rijstoogst.

Daarna volgen duizenden hectares met perzikken.

Hoewel het grootste deel van de route tolweg is, is de staat van de weg erg slecht, gaten en hobbels.

Vroeg in de middag kwamen we aan in Vergina, in dit dorp zijn in 1977 graftombes gevonden in een grafheuvel. Het zijn Macedonische graftombes die dateren van ong. 300 jaar voor Christus.

2 van de 4 graftombes waren bij de opgraving nog onaangetast. Je kunt de ingang van de graftombes bekijken en men heeft de gouden kistjes met asresten en alle spulletjes die in het graf lagen nu tentoongesteld. Zo heeft men gouden hoofdtooien, een gouden diadeem en complete zilveren serviezen gevonden. Tevens kon men vaststellen wie er in de graven lagen. Wij vonden het bezoek aan de tombes zeer de moeite waard. Foto’s maken was ten strengste verboden, daar werd ook toezicht op gehouden.

Er is in deze omgeving geen camping, maar we kunnen overnachten op de grote parkeerplaats in het dorp, we moeten betalen, maar krijgen daarvoor wel water en electra. Wifi is beschikbaar bij het huis van de beheerder. Tegen de avond draait ook de duitser die we al 2 maal eerder hebben ontmoet de parkeerplaats op. Hij had 2 campings bij Thessaloniki geprobeerd, die waren echter beiden al gesloten.

Op zondag zijn we via een stuk autoweg en 50km slingerende bergweg maar Meteora gereden.

De autoweg liep door een grote hoeveelheid tunnels en tunneltjes. Weinig steden of plaatsjes onderweg, wel grote akkers en goed uitziende boerderijen. Het was de tolweg en de hoogte van de tol wordt bepaald aan de hand van de hoogte van je voertuig. Die hoogte wordt gemeten door de persoon in het tolhuisje met behulp van een handmatig te bedienen meetlat aan de buitenkant van het tolhuisje.

De weg door de bergen bestond vooral uit veel haarspeldbochten met mooie vergezichten.

Weinig verkeer en weinig dorpjes onderweg. Ergens op een rots liep een herder met een kudde geiten, we hebben in Griekenland meerdere kuddes geiten met een herder zien lopen.

Meteora is een gebied met bergen, hoog op de bergtoppen zijn kloosters gebouwd, soms alleen bereikbaar via een wandelpad. De camping ligt in een dorpje aan de voet van dit berggebied. De camping is redelijk bezet; meerdere tentkampeerders, wat zwitsers, fransen en duitsers.

Later op de middag arriveert nog een nederlandse camper. Wij hebben de inzittenden al ontmoet in Alexandroupolis. Zij hebben een reis door Armenie, Georgie en Oost Turkije begeleid en zijn nu op weg naar huis. We hebben met zijn allen gezellig kletsend gegeten in het campingrestaurant.

Naar Griekenland

Om vanuit het Aziatische deel van Turkije naar het Europeesche deel van Turkije te rijden moet je altijd het water over. Vanuit Troje naar de veerboot Lapseki-Gallipoli gereden, 70 km 4 baansweg met weinig verkeer. De haven ligt een paar honderd meter van de doorgaande weg. Bij de kassa 20 euro overhandigen, je krijgt een betalingsbewijs en rijdt de veerboot op. De veerboot vaart elk half uur. Er was geen wachttijd en om half elf vertrokken we naar de overkant, Gallipoli. De meeste mensen nemen de veerboot vanuit Canakkale, 50 km zuidelijk van Lapseki, de prijs en vaartijd zijn hetzelfde, maar de 50 km ten zuiden van Gallipoli voeren over een zeer bochtige 2 baansweg door de bergen. Gallipoli ligt op een schiereiland. Vanuit Gallipoli loopt een prima 4 baansweg naar Kesan. Een tamelijk vlak gebied, deels loopt de weg langs het water. Aan de europeesche kant van Turkije lijkt een deel van de modernisering nog niet bereikt. Waren in de rest van Turkije op bijna alle huizen zonneboilers aanwezig, ze zijn aan deze kant een zeldzaamheid. We zien wat toeristische dorpjes, maar vooral landbouw en weinig weelde.

Dan door een bergrug tot Kesan en vanuit Kesan via een zeer slecht onderhouden 4 baansweg naar Griekenland. Veel landbouw, een beetje veeteelt, rijstteelt en veel armoedig uitziende boerderijen. Hier zien we ook weer herders met kuddes schapen of koeien; in de rest van Turkije liepen de dieren meestal in een afgzet weiland. Op dit moment wordt de rijst geoogst.

6 km voor de grens met Griekenland ligt een nieuwe grote kaasfabriek met een heel mooi restaurant. Het restaurant heeft tevens een winkeltje met diverse soorten kazen en melkproducten, honing, jam, olijven en olijfolie. Er waren geen gasten in het restaurant, geen wonder, er was ook geen verkeer op de weg. Wij hebben er een heerlijke lunch gegeten en met handen en voeten een gesprek over nederland en voetbal gevoerd.

Vanaf Ipsala naar de grens met Griekenland was helemaal geen verkeer, behalve wat vrachtwagens, het ziet er allemaal wat somber uit. Er waren geruchten over vluchtelingen in de buurt van de grens, maar we hebben niemand gezien. Bij de grens had de ambtenaar in het eerste kantoortje geen interesse en zei dat we moesten doorrijden, ambtenaar 2 zette een stempel in ons paspoort, ambtenaar 3 controleerde de stempel en ambtenaar 4 registreerde dat de camper werd uitgevoerd en dat was de turkse grens in 5 minuten. Daarna een paar km niemandsland, de brug over een rivier met aan alle kanten suf kijkende militairen. Aan de overkant van de rivier de griekse douane. Een blik op het paspoort en bij het volgende kantoortje een ambtenaar die wuifde dat we moesten doorrijden, hij liep met zijn mobieltje in de hand. Griekse grens binnen 5 minuten gepasseerd.

Onmiddellijk na de grens verandert het landschap. Bergachtig, waar mogelijk landbouw en meer verkeer op een prima autoweg. Langs de weg staan allemaal kapelletjes op een sokkel, we weten niet of dat gedenkstenen zijn of dat het is omdat de mensen zo gelovig zijn. We zijn nu op een grote, vrijwel lege, strandcamping in de eerste grote griekse plaats na de Turkse grens; Alexandroupolis. De twee duitsers die we twee dagen geleden op een camping tegenkwamen zijn er ook, er is ook een Deens camperbusje. Er staan ook enkele Bulgaren op de camping. Het is vandaag weer zonnig, 21 graden.

van Kusadasi naar Troje

Op zondagavond werden we door een Turk die altijd op de camping woont uitgenodigd voor het drinken van Raki. We drinken geen raki en namen onze eigen drank mee. De man trakteerde ons op borrelhapjes: turkse kaas met meloen, een combinatie die een must is bij het drinken van Raki, volgens onze gastheer. De Namibische turk fungeerde als tolk en het was best gezellig.

Een zwitsers stel vond het moeilijk goede campings en slaapplaatsen te vinden, zij hebben nu ons duitstalige camperboekje; zij blijven nog een hele tijd in Turkije en wij hadden het boekje niet meer nodig. Een Hongaars stel wil graag in Istanboel centrum kamperen, dus ook die adressen hebben we afgegeven.

Op maandagmorgen werden we gewekt door regendruppels en een haan in de buurt. Als we hebben opgeruimd nemen we afscheid van de Namibische Turk en zijn drukke kinderen en vertrekken richting Izmir met bestemming Bergama. Onderweg valt er af en toe wat regen, het is niet echt druk op de weg. Izmir is een erg grote kuststad, met veel nieuwbouw en enorm veel industrie. De weg loopt grotendeels langs de kust en waar geen industrie is, is landbouwgebied; veel mais, maar ook groenten en soms fruit.

Hoewel er in Bergama een archeologische site is die door toeristen wordt bezocht, is het stadje niet erg toeristisch.

De camping ligt in de tuin van een hotel. Er staan olijfbomen voor de schaduw en er groeit overal gras. Het is lang geleden dat we gras als ondergrond van een camping zagen, meestal groeide er niets op de droge bodem. Het is ook een camping waar geen kippen of andere huisdieren rondlopen, de eerste camping die we in Turkije zien zonder kippen.

Alle tuinstoelen en alles rond het zwembad van het hotel was versierd met lila strikken omdat er dinsdagavond een huwelijksfeest gaat plaatsvinden

Kwamen we op eerder bezochte campings zelden Europeanen tegen, op deze camping staan we met z’n elven. De engelse groep campers die we in Kusadasi zagen, overnachten hier ook, er zijn 2 engelse dames, een frans stel, een spaans stel en tegen de avond kwam tot hun en onze verassing het engelse stel dat we ruim twee weken geleden in Beysehir,op de camping met de enorme hoeveelheid vliegjes tegenkwamen.

Het is de eerste avond sinds lange tijd dat het na achten te koud is om buiten te zitten.

Op dinsdagmorgen schijnt het zonnetje weer, de groep Engelsen is al voor 8 uur vertrokken en als wij om 10 uur vertrekken is de camping leeg. We rijden via een kustweg naar Burhaniye, een klein kustplaatsje 100 km verder. Weer veel landbouw, soms landbouw gerelateerde industrie en heel erg veel olijfbomen met heel erg veel olijven die nog geoogst moeten worden.

In de cafeetjes zitten veel mannen op leeftijd, ze drinken thee, doen backgammon of zitten te kaarten. We hebben er geen vrouwen zien zitten.

Er zijn hier en daar grote velden met gele bloemetjes op steeltjes, de bloemetjes worden door vrouwen geplukt, we hebben geen idee wat het is.

Daar de camping buiten het plaatsje ligt doen we eerst boodschappen bij de KIPA, een grote moderne supermarkt. In deze supermarkt zien we ook Calvé ketchup en Mayonaise.

Het is niet druk bij de KIPA, waarschijnlijk zijn de producten te duur voor de gemiddelde turk.

De camping ligt aan het strand, een erg mooie camping met veel schaduw en in bezit van de turkse? zoon van een Duitser. Ook deze camping verhuurt kamers, waarvan er meerdere bezet zijn, en heeft een restaurant. Het restaurant is beperkt open buiten het seizoen. (Het seizoen duurde dit jaar tot 27 september, mede door het offerfeest). Het is nu ook eten wat de pot schaft en vandaag staat lever op het menu. We besluiten zelf te koken.

We overnachten hier met twee duitsers en een spaans stel met tent en motor. De Duitsers zijn net als wij op weg naar huis via Griekenland. Een van de Duitsers heeft een toer gemaakt door Armenie en Georgie; die trip is hem goed bevallen, maar in beide landen zijn geen campings en is er niemand die iets anders spreekt dan de landstaal.

De camping heeft 5 honden, allen erg lief, maar dat ze voor onze camper komen liggen is toch wat veel van het goede.

Op Woensdagmorgen zijn we verder gereden, 120 km noordwaarts, naar de archeologische site Troje. Mooie 4 baans weg met veel stoplichten langs de kust: er liggen veel toeristische plaatsjes langs de weg. Aan de ene kant de zee en vakantieverblijven, aan de andere kant van de weg de vaste bewoners, wat industrie en bedrijvigheid, soms een boerderijtje. Als de weg de kust verlaat wordt hij 2 baans en slingert door een mooi berglandschap met af en toe een mooi uitzicht op de zee. Eenmaal weer uit de bergen is men bezig de weg 4 baans te maken. Er worden veel tomaten in de volle grond geteeld. De tomatenplantjes hebben hier de vorm van struikjes en de tomaten worden geplukt door vrouwen, dan naar het dorp gebracht met een trekker en na weging overgeladen in een vrachtwagen. We staan op een kleine camping bij een restaurant, van daaruit hebben we lopend de opgravingen bezocht, de campinghond heeft ons begeleid. Troje is maar een klein gebied met opgravingen, meest ruines, alleen het theater en een fortingang zijn nog herkenbaar. In een uurtje heb je alles wel gezien.

De camping heeft ook een puppie en binnen de korste keren wilde die er vandoor met Thieu’s schoenen.

Er lagen bij aankomst op de camping wat botten en een hoorn van een geit, resten van het slachtfeest? De botten en hoorn een eind verderop gegooid want bubbles heeft altijd erg veel interesse in botjes. De campinghond en de pup hebben de botten echter meteen weer teruggelegd waar ik ze gevonden had.

Tegen de avond arriveert er een duitse groep, 10 campers en caravans op een georganiseerde tour door Turkije. Daar is de camping te klein voor dus staat er een caravan aan de straat en een camper op de parkeerplaats voor het restaurant.

Het is maar 16 graden en het stormt, het lijkt wel nederland.

Donderdag proberen we Griekenland te bereiken.