Op zondagavond werden we door een Turk die altijd op de camping woont uitgenodigd voor het drinken van Raki. We drinken geen raki en namen onze eigen drank mee. De man trakteerde ons op borrelhapjes: turkse kaas met meloen, een combinatie die een must is bij het drinken van Raki, volgens onze gastheer. De Namibische turk fungeerde als tolk en het was best gezellig.

Een zwitsers stel vond het moeilijk goede campings en slaapplaatsen te vinden, zij hebben nu ons duitstalige camperboekje; zij blijven nog een hele tijd in Turkije en wij hadden het boekje niet meer nodig. Een Hongaars stel wil graag in Istanboel centrum kamperen, dus ook die adressen hebben we afgegeven.

Op maandagmorgen werden we gewekt door regendruppels en een haan in de buurt. Als we hebben opgeruimd nemen we afscheid van de Namibische Turk en zijn drukke kinderen en vertrekken richting Izmir met bestemming Bergama. Onderweg valt er af en toe wat regen, het is niet echt druk op de weg. Izmir is een erg grote kuststad, met veel nieuwbouw en enorm veel industrie. De weg loopt grotendeels langs de kust en waar geen industrie is, is landbouwgebied; veel mais, maar ook groenten en soms fruit.

Hoewel er in Bergama een archeologische site is die door toeristen wordt bezocht, is het stadje niet erg toeristisch.

De camping ligt in de tuin van een hotel. Er staan olijfbomen voor de schaduw en er groeit overal gras. Het is lang geleden dat we gras als ondergrond van een camping zagen, meestal groeide er niets op de droge bodem. Het is ook een camping waar geen kippen of andere huisdieren rondlopen, de eerste camping die we in Turkije zien zonder kippen.

Alle tuinstoelen en alles rond het zwembad van het hotel was versierd met lila strikken omdat er dinsdagavond een huwelijksfeest gaat plaatsvinden

Kwamen we op eerder bezochte campings zelden Europeanen tegen, op deze camping staan we met z’n elven. De engelse groep campers die we in Kusadasi zagen, overnachten hier ook, er zijn 2 engelse dames, een frans stel, een spaans stel en tegen de avond kwam tot hun en onze verassing het engelse stel dat we ruim twee weken geleden in Beysehir,op de camping met de enorme hoeveelheid vliegjes tegenkwamen.

Het is de eerste avond sinds lange tijd dat het na achten te koud is om buiten te zitten.

Op dinsdagmorgen schijnt het zonnetje weer, de groep Engelsen is al voor 8 uur vertrokken en als wij om 10 uur vertrekken is de camping leeg. We rijden via een kustweg naar Burhaniye, een klein kustplaatsje 100 km verder. Weer veel landbouw, soms landbouw gerelateerde industrie en heel erg veel olijfbomen met heel erg veel olijven die nog geoogst moeten worden.

In de cafeetjes zitten veel mannen op leeftijd, ze drinken thee, doen backgammon of zitten te kaarten. We hebben er geen vrouwen zien zitten.

Er zijn hier en daar grote velden met gele bloemetjes op steeltjes, de bloemetjes worden door vrouwen geplukt, we hebben geen idee wat het is.

Daar de camping buiten het plaatsje ligt doen we eerst boodschappen bij de KIPA, een grote moderne supermarkt. In deze supermarkt zien we ook Calvé ketchup en Mayonaise.

Het is niet druk bij de KIPA, waarschijnlijk zijn de producten te duur voor de gemiddelde turk.

De camping ligt aan het strand, een erg mooie camping met veel schaduw en in bezit van de turkse? zoon van een Duitser. Ook deze camping verhuurt kamers, waarvan er meerdere bezet zijn, en heeft een restaurant. Het restaurant is beperkt open buiten het seizoen. (Het seizoen duurde dit jaar tot 27 september, mede door het offerfeest). Het is nu ook eten wat de pot schaft en vandaag staat lever op het menu. We besluiten zelf te koken.

We overnachten hier met twee duitsers en een spaans stel met tent en motor. De Duitsers zijn net als wij op weg naar huis via Griekenland. Een van de Duitsers heeft een toer gemaakt door Armenie en Georgie; die trip is hem goed bevallen, maar in beide landen zijn geen campings en is er niemand die iets anders spreekt dan de landstaal.

De camping heeft 5 honden, allen erg lief, maar dat ze voor onze camper komen liggen is toch wat veel van het goede.

Op Woensdagmorgen zijn we verder gereden, 120 km noordwaarts, naar de archeologische site Troje. Mooie 4 baans weg met veel stoplichten langs de kust: er liggen veel toeristische plaatsjes langs de weg. Aan de ene kant de zee en vakantieverblijven, aan de andere kant van de weg de vaste bewoners, wat industrie en bedrijvigheid, soms een boerderijtje. Als de weg de kust verlaat wordt hij 2 baans en slingert door een mooi berglandschap met af en toe een mooi uitzicht op de zee. Eenmaal weer uit de bergen is men bezig de weg 4 baans te maken. Er worden veel tomaten in de volle grond geteeld. De tomatenplantjes hebben hier de vorm van struikjes en de tomaten worden geplukt door vrouwen, dan naar het dorp gebracht met een trekker en na weging overgeladen in een vrachtwagen. We staan op een kleine camping bij een restaurant, van daaruit hebben we lopend de opgravingen bezocht, de campinghond heeft ons begeleid. Troje is maar een klein gebied met opgravingen, meest ruines, alleen het theater en een fortingang zijn nog herkenbaar. In een uurtje heb je alles wel gezien.

De camping heeft ook een puppie en binnen de korste keren wilde die er vandoor met Thieu’s schoenen.

Er lagen bij aankomst op de camping wat botten en een hoorn van een geit, resten van het slachtfeest? De botten en hoorn een eind verderop gegooid want bubbles heeft altijd erg veel interesse in botjes. De campinghond en de pup hebben de botten echter meteen weer teruggelegd waar ik ze gevonden had.

Tegen de avond arriveert er een duitse groep, 10 campers en caravans op een georganiseerde tour door Turkije. Daar is de camping te klein voor dus staat er een caravan aan de straat en een camper op de parkeerplaats voor het restaurant.

Het is maar 16 graden en het stormt, het lijkt wel nederland.

Donderdag proberen we Griekenland te bereiken.