Marokko 2017: van Zagora naar Tata
Zondag 19 november: Vanmorgen om 09.00 vertrokken uit Zagora, het is vroeg en dus nog rustig in de stad. Wel zijn er in de verte bij de zondag-souk al veel voertuigen te zien. Ook op de N12 tot Foum Zguid is weinig verkeer. Het landschap is droog en dor, hier en daar wonen mensen en ook zijn er velden met begroeiing, men heeft er blijkbaar ergens water gevonden om de gewassen te beregenen. Ergens is men een waterbekken aan het aanleggen, hopelijk komt er nu snel regen, want zo lijkt de aanleg van een waterbekken in de woestijn wat onzinnig. Later zien we nog meer waterreservoirs bij bedrijfjes. We zien onderweg ook een karavaan dromedarissen met bepakking, een kudde ezels, een ezelkaravaan met bepakking en een kudde kamelen. Maar een enkele plek met nomadententen gezien in de verte en ook geitenkuddes zijn schaars. Op zeker moment halen we een caravan in, een Belgische caravan. Hij blijft achter ons aan rijden. Als we Foum Zguid binnenrijden moeten we stoppen voor de politie, een jongeman in uniform heeft wat vragen: waar kom je vandaan, waar ga je heen, zijn jullie met drie? Na elk antwoord overlegt hij met zijn compaan in het arabisch. Uiteindelijk mogen we doorrijden, ook de caravan. Inmiddels heeft Ben aangegeven zich niet lekker te voelen en we willen stoppen in Foum Zguid. We stoppen ergens in de hoofdstraat, maar dat mag niet van een man want dan hinderen we een vrachtwagen, welke?? Geen idee. Ben en Godelive hebben in de tussentijd wel van stoel kunnen wisselen en we rijden verder naar Tata. De weg is helemaal nieuw en rijdt goed. Het landschap wisselt een beetje; heuvel, kleine oase, alleen stenen, zandheuvels en zandvlakte met verspreid een boom, er woont blijkbaar niemand, er is maar een enkele geitenkudde te zien en verder dor, droog, niets. Soms is er een zijweg, gemarkeerd met een hoop stenen of een autoband, dus ergens zal er wel een dorp liggen. We passeren Tissint, een oaseplaats, er is een kleine markt en volk in zeer traditionele kleding op straat, een kar vol mannen komt ons tegen en groet ons uitbundig. Hier en daar springen kinderen zomaar de weg op, levensgevaarlijk. Het landschap na Tissint is heel bijzonder, het lijkt of de rivier sleuven om heuveltjes heeft gespoeld, heel bijzonder om te zien, overigens stroomt er nu geen druppel door de rivier en negeren we in Tissint de wegwijzer naar de “cascades” maar. Net na het middaguur bereiken we de camping municipal in Tata, geen beheerder te zien, geen gasten ook. We zoeken een plek en dan komt een man op een fiets die de campinggarçon schijnt te zijn. Hij neemt de kopieën van onze paspoorten mee om te kopieëren en daarna zien we hem niet meer. De camping ligt aan de rivier, er staat een beetje water in die rivier. Na drieën bezoeken de winkeltjes in de straatjes, sommige zijn gesloten, sommigen al open na de middagpauze. We kopen fruit en brood en Godelive wil een kilo bananen. De verkoper verkoopt alleen per tros en daar valt niet aan te tornen. De bezoekers in de straatjes zijn erg traditioneel gekleed, er rijden ook enkele ezelkarren. Als het donker is gaat de poort van de camping dicht en er is maar 1 lamp als verlichting, het toiletgebouw is donker en we kunnen ook geen knopje vinden om een lamp aan te doen. De campinggarçon is onzichtbaar.
Reacties
Reageer
Laat een reactie achter!
- {{ error }}