Midelt was iets minder ver dan we gisteren dachten, dus zijn we 100 km doorgereden tot in de Gorges de Ziz. Een mooie en afwisselende route, heuvels, bossen, een luxe wintersportoord, droge rivierbeddingen, kale vlakten en hoge kale bergruggen; hier en daar ook nomadententen. We reden over 2 passen en een hoogvlakte. De wegen zijn voor een groot deel flink verbeterd sinds we de laatste keer deze route reden(2014). In de Cederbossen bij Azrou leven apen(berber makaken), veel toeristen komen daarnaar kijken en voeren de apen, dus op een bepaalde plaats kun je nu altijd aapjes kijken, pelpinda’s kopen om te voeren, en souvenirs kopen. We hadden de apen op eerdere ritten wel gezien, maar waren nooit gestopt. Deze keer zijn we wel gestopt, meteen verkopers met pelpinda’s te koop in de buurt. Er waren best veel apen die ieder hun eigen bezigheden hadden; de baby-aapjes maakten ruzie en slingerden door de takken, de oudere apen zaten elkaars vlooien te vangen. De groep apen die hier leeft is relatief klein, inteelt dreigt en de apen worden gevangen om voor toeristisch vermaak te zorgen, o.a in Marrakech. Onderweg zien we veel verwilderde honden en minstens 6 doodgereden honden, ook best nog veel vuil en plastic langs de weg en vooral meneer Heineken met zijn groene glas(scherven) is overal aanwezig.Ergens tussen Midelt en Zaida komen we langs een grote weekmarkt, een paar jaar geleden zijn we gestopt om die markt te bezoeken, nu zijn we doorgereden. In Zaida gestopt voor de lunch, Godelieve en Ben hebben hun eerste Tajine geproefd, een hele grote tajine, eigenlijk was 1 tajine voldoende voor 2 personen.Onderweg besloot er een ezel over te steken toen wij er aankwamen, en ja hoor, net voor onze camper lag iets om te eten en bleef de ezel staan, toeteren hielp niet. Onderweg zagen we meerdere velden met bijenkorven, hier en daar bood men, naast appels en olijfolie, ook honing te koop aan. Op de camping aangekomen werden we enthousiast verwelkomd, “Nederland, ANWB”.De camping (met de sjieke naam “Jurassic”) ligt aan de rivier de Ziz, een droge rivierbedding op dit moment met veel begroeiing in de bedding. Na ons arriveerde er nog een woestijncamper, die ook in Fes stond. Het is niet erg druk in November. Voor het eerst in Marokko ontvangen we via de satelliet de nederlandse tv zenders, ook wel weer een keer leuk.

Vrijdag 10 november, de dag dat de meeste moslims hier een uitgebreid bezoek aan de moskee brengen en de activiteiten op een laag pitje staan. We vertrekken op ons gemak richting Merzouge, een rit van minder dan 170 km. Maar eerst moet bubbles in de bench. Bubbles heeft al een aantal dagen geen zin meer in gereis in de bench en heeft zich “verstopt”. Ze is in een kuil in het hoge gras gaan liggen en heeft zich zo klein mogelijk gemaakt; hoopt blijkbaar dat ze dan niet gevonden wordt.

Eerst slingerend langs de Ziz, vervolgens over een col en dan langs een minder dan half gevuld stuwmeer. De regengoten langs de weg bij het stuwmeer werden ontdaan van zand, stenen en planten, w.s. ivm het aankomende regenseizoen. Bij binnenkomst van Errachidia weer een politiecontrolepost, zeer serieus, want hoewel we zonder te stoppen mochten doorrijden, moesten we zigzaggend tussen de spijkermatten door rijden. Errachidia was snel gepasseerd(vrijdag, niemand op de weg).Daarna nog even gestopt bij een overzichtspunt met zicht op een grote oase net ten zuiden van Errachidia. Daarna veel kale vlakten, sobere dorpjes, dan door Erfoud. Ook in Rissani was het bijzonder rustig, dus geen oponthoud. Tot Rissani waren de wegen prima, maar na Rissani werd de weg erg hobbelig met afbrokkelende zijkanten. We zien veel schooltjes, alle schooltjes in deze regio zijn herkenbaar door de felle kleurtjes op gebouwen en schuttingen. Mooi landschap, palmbomen, kleine akkertjes met irrigatie. Overal worden nu de dadels geoogst, vaak ergens gedroogd in de zon op een laken op de grond. Even later groeit er niets meer en dat blijft zo tot Merzouga: grote kale vlakten. Veel wind, dus hier en daar veel zand opwaaiend. Ergens lag erg veel zand op een brug, dicht bij Merzouga wandelde op de vlakte een herder met een kudde dromedarissen. We staan nu op een prachtige camping, onder aan het enorme zandduin van Merzouga(Erg Chebbi, 8kmx25 km groot) . Op deze camping verbleven we ook in 2012. Je waant je in het paradijs, met ’s-Avonds een prachtig uitzicht op de duinen in de ondergaande zon en ’s-Nachts duizenden sterren aan de hemel.

Zaterdag 11 november 2017: gisteravond vertrok vanaf de camping een groep van 25 toeristen op kamelen de zanderige heuvels in om de zonsondergang te bekijken, te overnachten in een berbertent, daarna zonsopgang te zien en vervolgens per kameel terug naar de camping voor ontbijt. Om 07.00 vanmorgen arriveerde de groep op de camping voor hun ontbijt, niet echt uitgeslapen begreep ik wel. Eigenlijk wilden wij naar het meer dat hier een paar km vandaan ligt omdat daar flamingo’s wonen, maar de campingeigenaar vertelde dat er geen water in het meer stond en dus geen flamingo’s. We zijn met zijn allen per fiets naar het dorp Merzouga gefietst, In tegenstelling tot 5 jaar geleden was er nu wel bedrijvigheid en waren een heleboel restaurantjes en winkeltjes geopend. Ik heb na onderhandelen een sjaal gekocht, Godelieve en Ben kwamen terug met een zonnejurk en een rokbroek. Daarna brood en groenten gekocht en terug naar de camping langs een grote groep dromedarissen die lagen te rusten en stonden te eten. Hun zadels lagen aan de kant, vanavond moeten ze weer de zandduin op. Terug op de camping besloten Godelieve en Ben om tegen de avond per kameel de zonsondergang te gaan bekijken. Tegen vieren werden ze opgehaald door de kamelenbegeleider, maar er kon niet vertrokken worden alvorens voorzien te zijn van een sjaal gedrapeerd als tulband met mondbescherming. Bij de kamelen stond al een fransman met hond te wachten, die logeert in het hotel bij de camping met zijn hond. Hij bleek ook mee te gaan met de kamelenrit en was ervan overtuigd dat de hond zou meelopen. Maar toen de groep vertrok hield de hond het voor gezien, die zag niets in lopen naast een stel kamelen. Ik heb de hond maar mee terug genomen naar de camping, dan kon de man toch op die kameel verder, daar zat een meisje uit Liechtenstein op het hotelterras die haar eigen hond miste. Een lief aanbod want wij wilden in het dorp gaan eten en dat durfden we niet als we op andermans hond moesten passen. Alvorens de hond bij het meisje achter te laten nog een bak water voor het beest gevraagd aan de hotel/campingeigenaar. Na een tijdje kwam een hulpje met een afgeknipte waterfles met daarin water voor de hond, goed bedoeld, maar de hond was redelijk groot en drinken uit een afgeknipte fles was al wat lastiger. We hebben de brave hond bij het meisje achtergelaten en zijn naar het dorp gefietst om wat te eten. Bij het uitverkoren restaurant stonden bijna alle stoelen gericht naar een groot tv scherm, Er zaten al enkele Marokkanen aan de thee en naar de TV te kijken. Voetbal: Marokko- Ivoorkust, heel belangrijk. En Marokkanen beleven heel de wedstrijd aktief met geluid en gebaren mee. Toen de wedstrijd een half uurtje later begon, waren het terras en de binnenruimte te klein om alle kijkers een plek te geven. Wij waren een soort stoorzenders die daar genoten van een overheerlijk maal. Op weg terug kwamen we langs een ander caféterras, en ook dat zat helemaal vol met voetbalkijkers. Het was inmiddels donker en de weg terug was onverlicht, beetje griezelig met de racende Marokkanen en ook alle gebouwen zijn onverlicht, het was even lastig de camping terug te vinden. De kameelrijders waren al terug en de tocht had hun prima bevallen, ook de hond was weer herenigd met zijn baasje. Helaas bleek vanavond dat ik vergeten was de sd-kaart in de camera te stoppen, dus geen plaatjes van vandaag als herinnering.