Zondag 28 februari 2016

Om 8.30 zijn we vertrokken richting Spanje. Het is koud, maar droog. Er is weinig verkeer op de weg. Bij de Frans/Belgische grens worden we van de weg afgeleid en moet alle verkeer over 1 baan rijden. Er staat politie langs de weg, maar iedereen mag met gepaste snelheid doorrijden. Vrachtwagens worden naar een andere plek verwezen en krijgen een uitgebreide controle.

Parijs is geen probleem en om 17.00 uur stoppen we bij een wegrestaurant dicht bij Poitiers. Je kunt er echter pas vanaf haf zeven eten, dus we laten Bubbles uit en drinken een biertje. Het waait er hard en het is koud maar droog. Het eten is lekker, het vlees wat taai, maar de gegratineerde bloemkool is erg lekker.

Na het eten rijden we naar de camperparkeerplaats van Futuroscope. Het seizoen is voor het attractiepark weer begonnen, we moeten een parkeerkaartje trekken uit de automaat voor we de camperparking op kunnen en de dierenopvang voor bezoekers van het park is weer bemand. Er staan nog ruim 20 andere campers om te overnachten. We proberen nog even tv te kijken, maar na een kwartiertje valt het beeld weg en blijft weg. Misschien ergens een slecht contact.

Op maandagmorgen vertrekken we weer voor achten, tot onze verbazing kost de nacht parkeren/overnachten niets. Normaal gesproken betaal je voor een overnachting 3 euro. Hoewel het nog steeds koud is en flink waait, schijnt het zonnetje. Rond de middag besluiten we net ten zuiden van Bordeaux een broodje te eten in een restaurant. Omdat het nog vroeg in de middag is nemen we vanaf de baai van Arcachon de kustweg in plaats van de tolweg.

30 jaar geleden waren we hier op vakantie. Nu herkennen we bijna niets meer. De “dune van Pyla” is nog steeds een toeristische attractie en torent boven de dennen uit, maar de camping van toen kunnen we niet vinden. Het landschap is niet bijzonder; zanderig en vlak met veel dennen. De weg loopt door diverse dorpjes, maar het is in dit seizoen overal bijzonder rustig.

Bij Bayonne rijden we verder via de tolweg en rond vier in de middag zijn we op de camping in Urrugne, een paar kilometer verwijderd van de spaanse grens.

Op dinsdagmorgen schijnt de zon en vertrekken we om 10 uur richting Zaragoza. Bij de Frans/Spaanse grens hebben we geen agent of douanier gezien. We gaan onmiddelijk na de grens van de autoweg af om door de pyrenee-en richting Pamplona te rijden.

Als we van de autoweg afkomen staan er douaniers en zwaarbewapende militairen, maar zij laten alle verkeer doorrijden. De tunnel net na Irun is afgesloten en we worden omgeleid door het dal, ook een mooie weg. Na 4 km kunnen we weer verder op de reguliere weg.

Vorig jaar lag er overal erg veel sneeuw en was alleen de weg vrij. Nu is er geen sneeuw te zien en is alles mooi groen, hier en daar loopt zelfs vee in de wei.

Na Pamplona rijden wij via een lokale weg naar Zaragoza, Het is een groot landbouwgebied met hier en daar alleen landbouw gerelateerde industrie. De streek en dorpjes zien er niet echt welvarend uit. In de verte zien we nog wat sneeuw op de bergtoppen.

In Zaragoza staan we op de camping bij een camper die er een jaar geleden ook al stond; de oude camper wordt bewoond door een man alleen, er staat een auto bij die volgestouwd is met spullen, er staan planten op de kofferbak. Het hele spul heeft vast al een jaar niet bewogen. Ook rond de camper veel spullen; tuineubelen, stoelen en ondefinieerbare spullen.

Op de camping staan 5 grote, nieuwe engelse caravans met dure grote auto’s. De caravans worden bewoond door jonge engelse gezinnen met kleine kinderen. Elke morgen rond negen uur verlaten de mannen de camping in een spaanse huurauto, om zes uur komen ze weer terug. Het gerucht wil dat het “travelers” zijn: engelse zigeuners die leven van oplichting.

Tegen de avond komen er veel campers en caravans voor een overnachting, merendeels engelsen op doorreis, overdag zijn er weinig bewoners op de camping.

Op woensdag zijn we met de bus naar het centrum van Zaragoza geweest. Vorig jaar waren we hier ook en we vonden het een mooie stad. Toen was het 5 graden, nu 16 graden en zonnig, weer voor een lunch op een terrasje.

Inmiddels geeft de tv weer beeld, ws waaide het de eerdere avonden te hard en waaide de schotel uit positie.

Op donderdag zijn we in een stralend zonnetje naar Valencia gereden, ook nu onderweg alleen hier en daar nog wat sneeuwresten en bij aankomst op het camperpark was de temperatuur ruim boven de 20 graden. Het camperpark is een mooie locatie 12 km. westelijk van Valencia, de plaatsen zijn wel erg klein. er is ook een deel waar je eventueel met een tentje kunt overnachten. Op dat gedeelte staat een 74 jarige Schot. Hij is met de fiets onderweg van Schotland naar ….??? Hij is in zijn jonge jaren met de fiets naar Ghana geweest en komt nu uit de bergen van Spanje. De fietsreizen beginnen zwaar te worden door de 45 kg bepakking die hij mee moet nemen vertelt hij. De beheerder van het camperpark is erg vriendelijk en het sanitair ziet er prima uit. We moeten om boodschappen en de beheerder zegt dat het dorp 2 km verderop ligt, een supermarkt ligt een paar honderd meter verder. We besluiten naar de supermarkt te lopen en nemen Bubbles mee. De middagsluiting duurt hier tot 17.00. We vertrekken om 16.00 en bereiken al vrij snel het dorp. Er zijn veel sinaasappelboomgaarden hier, niet alle sinaasappels zijn geplukt, de bomen staan toch weer bijna in bloei. Vlak bij het dorp is een oude spanjaard sinaasappels aan het jatten in een sinaasappelboomgaard. Eerst verstopt hij zich voor ons, maar als we hem aanspreken en vragen waar de supermarkt is, komt hij tevoorschijn en begint honderduit te praten in het spaans. We begrijpen dat de supermarkt nog een heel eind lopen is, aan de andere kant van het dorp, voorbij de bibliotheek. We begrijpen ook dat er veel konijnen in deze buurt leven, we zien er ook meerdere lopen. Na nog twee keer vragen en nog een half uur lopen vinden we inderdaad een grote supermarkt. Inkopen waren snel gedaan. Ook maar een fles water gekocht voor Bubbles, die had inmiddels veel dorst. Daarna weer een uur terug gelopen naar het camperpark. Ook hier loopt het tegen de avond vol met campers op doorreis, een mix van nederlanders, duitsers, fransen en engelsen. Voor het eerst deze week hoeft de verwarming ’s-avonds niet aan.

Op vrijdag 4 maart rustdag, de was doen en een boek lezen in de zon. Tegen de avond raakt het camperpark weer helemaal vol.

Zaterdag 5 maart schijnt al vroeg de zon, het waait nog steeds hard. We kopen we op het camperpark een prepaid ov-kaart om met de metro naar het centrum van Valencia te reizen. Het metrostation ligt een paar honderd meter van het camperpark verwijderd. Het is eigenlijk geen station maar een soort bushalte. Als je met de metro mee wil moet je een hand opsteken, anders stopt ie niet. Bij terugkomst moet je op een bel duwen om aan te geven dat je er bij het bewuste station uit wil.

Er staat bij de halte een paal waar je door je ov kaart ervoor te houden incheckt.

In de metro zit een grote groep jongens en meisjes van ong. 11 jaar, in scouting uniform. Ze willen een praatje maken. Sommigen spreken een paar woordjes engels. Ze willen o.a. onze naam weten en uit welk land we komen. Ze verkopen ook zelfgemaakte sleutelhangers.

Na een half uurtje in de metro stappen we uit in het centrum van Valencia. De in en uitgang van het metrostation zijn beveiligd met poortjes, je moet door de poortjes met behulp van je ov-kaart.

Het is druk in de stad en in alle straten zijn terrasjes, voor het station doet een gymclub oefeningen op het ritme van door andere clubleden gemaakte muziek. Ook zijn er diverse groepjes muzikanten actief in de straten. Om half een worden alle terrasjes leeggemaakt en het meubilair opgeborgen. Grote groepen mensen begeven zich naar het grote plein, Plaza Ayuntamiento. Straten rondom het centrum worden afgesloten voor verkeer en overal is politie. Bij het plein staan diverse ziekenwagens en een brandweerauto. Op het Plaza Ayuntamiento is het erg druk en staan de mensen rijen dik, je kunt er over de hoofden lopen. Bij navraag gaat het om knalvuurwerk, dat om 14.00 precies zullen worden afgestoken.

Wij zijn ergens een broodje gaan eten en om kwart voor twee gaan we terug naar het plein. Dat is tenminste de bedoeling, maar we kunnen het plein niet meer bereiken door de drukte. Vanuit een zijstraat luisteren we naar de oorverdovende knallen. Het geheel duurt precies 5 minuten. Na de laatste knal beweegt de menigte zich onmiddellijk alle richtingen het centrum uit, gesloten rijen richting metrostations.

Dit tafereel schijnt zich in de maand maart elke dag te herhalen tot de afsluiting van Las Fallas! Het grootste en bekendste feest van Valencia, op 19 maart. In deze periode zijn er in heel de regio Valencia festiviteiten, optochten en veel vuurwerk.

Week 2.

Zondag 6 maart.

Hoewel de zon schijnt is het koud door de harde wind. We zijn met de metro weer naar het centrum van Valencia gegaan. We willen dat vuurwerk toch ook wel eens echt zien en meemaken. Het is druk in de stad en rond half een begeven we ons naar dat grote plein, plaza Ayuntamiento. Op weg er naar toe kopen we 2 halve belegde broodjes, 2 pizarettes(mini pizza) en 2 koffie, we krijgen een zakje chips cadeau. We eten de hapjes al lopend op want we willen vandaag wel een plek bij dat plein. Overal staan en lopen mensen, de meesten met bier en zonnepitten. Er lopen ook bierverkopers in de menigte. We vinden een plekje met zicht op het plein, er staan minstens tien rijen mensen voor ons. Er blijven mensen bijkomen, er wordt geduwd en gewrongen. Er is muziek en er zijn groepen mensen die dezelfde kleding dragen. Er zijn zelfs mensen in traditionele Valenciaanse klederdracht. Straten zijn weer afgezet en er zijn weer veel politie, ambulances en brandweerwagens aanwezig. Precies om 14.00 start het vuurwerk. De knallen worden op een bepaald ritme geproduceerd. Het vuurwerk is oranje of groen. Precies 5 minuten na het begin eindigt de show met een paar extra harde knallen. Je doet beter je hoorapparaat uit of houdt de oren dicht, want deze knallen kunnen nooit goed zijn voor je gehoor. 5 minuten over twee schuifelen we weer met de massa mee, weg van het plein. Overal ligt rommel: lege bierblikjes, schillen vanzonnepitten, lege chipszakjes. De schoonmaakploeg kan weer beginnen, nog 13 dagen te gaan tot het einde van de vuurwerkshows. Voor de parkeergarages staat een file van mensen die hun auto willen ophalen, voor het treinstation staat eveneens een file met mensen die weer naar huis willen. De metro terug naar de camping zit overvol.

Maandag 7 maart begint de dag koud en bewolkt. We ruimen na het ontbijt op, betalen de camping en als we wegrijden begint het te regenen. We rijden 150 km door lichte regen naar Javea. Op stukken van de weg met veel zijweggetjes en geen bebouwing drentelen jonge dames in korte rokjes op hele hoge hakken, vaak staat er ook een tuinstoel waarin de bewuste dames kunnen gaan zitten. Tom Tom stuurt ons de laatste kilometer via een smal bochtig weggetje, over een klein bruggetje naar de camping, ’t past allemaal precies. De camping staat overvol met caravans en campers van diverse nationaliteiten, maar er is nog een plaatsje voor ons. Rond drie uur stopt de regen en verschijnt een mager zonnetje, de thermometer geeft 10 graden aan. Bij de afwas ’s-Avonds klagen twee Belgen dat de campings moeten uitbreiden, nu “die Fransen” niet meer in Marokko durven overwinteren.

Dinsdag hebben we ons verslapen, de zon schijnt uitbundig als we om 9.30 wakker worden.

Na het ontbijt met de fiets een bezoek aan het kleine oude centrum van Javea. Er is een oude kerk, de gemeentelijke overdekte markt en smalle straatjes. In de overdekte markt zijn de meeste winkeltjes leeg en er zijn weinig mensen in het centrum. De terrasjes liggen in de schaduw: ook daar niemand, het is 12 graden en er staat een koude wind. We fietsen naar het strand, meerdere terrasjes, gevuld met campingbewoners. Er is een fietspad langs het strand, van daaruit gaan we terug naar de camping. Voor de campingingang wonen erg veel parkieten in de bomen, argentijnse muisparkieten met grote nesten in de bomen, ze maken veel lawaai.

In de middag is de camping echt vol; op de parkeerplaats staat een caravan te wachten tot morgen, misschien komt er dan een plaatsje vrij.

Woensdag 9 maart begint de dag zonnig, maar al snel is het bewolkt en frisjes. Een was gedraaid en opgehangen, eigenlijk was het plan om een fietstocht te maken naar de zuidpunt van Javea, maar de bewolking wordt dikker en de temperatuur zakt. We maken een wandeling in de buurt .Om 15.00 begint het te regenen, gelukkig is de was inmiddels droog.

Eten vandaag in het campingrestaurant; het eten is goed, maar er zijn maar 2 andere eters, en dat op een camping met meer dan 300 plaatsen.

Donderdag 10 maart. Officieel is de temperatuur vandaag 13 graden, er staat een straffe wind, maar een uitbundig schijnende zon maakt het best aangenaam. In het dorp is markt, niet groot, maar wel een mix van kleding en groenten. Weinig klanten op de markt ook.

Een kraam verkoopt luidsprekerboxen in de vorm van een auto. Het ziet er grappig uit. De man demonstreert het ding en vertelt dat het ook werkt via blue-toot. Er komt een behoorlijk geluid uit, maar het ding moet 65 euro kosten en dat vinden wel erg veel geld voor een gadget. Dat vertellen we de man ook. Hij zakt 5 euro in prijs, maar dat kan ons niet verleiden het ding te kopen en we willen verder lopen. De verkoper volgt ons en halveert de prijs. Voor dat geld hebben we het gadget maar gekocht om als cadeautje weg te geven. Aan de haven uit de wind een drankje gedronken en terug naar de camping.

Het straatje waaraan we staan op de camping is een wisselstraatje, niemand blijft lang, dus elke dag wel andere buren. Best wel leuk, je ontmoet zo toch heel veel verschillende mensen met verschillende verhalen.

Vrijdagochtend 11 maart zijn we 300 km verder naar het zuiden gereden, Zuidelijk van Murcia richting kust. We kwamen terecht op een kleine camping op 12 km van de zee en het dichtstbijzijnde dorpje. De camping lag midden in een groot tuinbouwgebied, had nog weinig begroeiing en er waaide een stevige koude wind. Er woonden een aantal spanjaarden in sta-caravans met tuintje, er waren overwinteraars, voornamelijk engelsen en enkele passanten zoals wij.

Op zaterdag 12 maart zijn we naar de kust gereden. Er loopt een weg pal langs de zeekant vanuit Aguilas naar het zuiden. Meteen na Aguilas staan concentraties van campers op meerdere mooie locaties bij het strand, er zijn geen faciliteiten, het wordt vrij staan genoemd(wildkamperen) en in elk geval is het uitzicht erg mooi, maar als je pech hebt wordt je ’s-Avonds door de politie weggestuurd. De tocht brengt ons door heuvelachtig gebied met rotsen. We zien opnieuw een groep campers staan aan het strand en rijden erheen. Er staat een groot bord met “verboden te kamperen”, dat mag de pret niet drukken, het is 10.00 en de bakker staat bij de campers brood te verkopen. Sommige kampeerders beginnen aan hun ontbijt, anderen lijken nog niet wakker. We kijken even rond op het strand en rijden weer verder. Onderweg komen we langs een grote supermarkt waar we onze voedselvoorraad aanvullen. Rond de middag komen we in een dorp met een mooie boulevard met veel restaurantjes en terrasjes, er zitten en lopen veel mensen en het ziet er gezellig uit. Het dorpje zelf(Mojacar) ligt hoog tegen de berghelling aan. Er wijst een bordje naar een camping en daar rijden we heen. Het is een kleine, gezellig uitziende camping in een voormalige boomgaard. De camping staat vol overwinteraars, maar gelukkig is er nog een plaatsje voor ons. De eigenaresse vertelt dat de camping in juli en augustus gesloten is omdat er dan alleen jongeren kwamen die met drank op alles kapot maakten. De receptie is in de ochtend open en ’s-avonds een uurtje. De eigenaresse loopt met behulp van een rollater en gaat om 12.00 naar huis met een scootmobiel. Internet is vandaag niet beschikbaar, het apparaat dat een inlogcode moet genereren doet het niet. In de middag lopen we naar het centrum op de berg, er zijn veel smalle straatjes. Op een plein zijn enkele restaurantjes open na een wandeling door de smalle straatjes gaan we op een terrasje zitten. Het terras ligt uit de wind en dan is het lekker warm in de zon.

Zondag 13 maart 2016.

We zijn met de bus naar mojacar strand geweest. De bushalte is 100 meter vanaf de camping. Er rijdt elk half uur een bus vanuit het dorpscentrum naar de stranden een paar kilometer verderop. Halverwege de rit naar de stranden belt een man dat hij uit wil stappen bij de volgende halte, maar de chauffeur scheurt verder. De man roept en de chauffeur stopt alsnog. Er wil nog een man uit stappen, maar die krijgt de kans niet, zo snel sluit de chauffeur de deur weer en trekt op. Hij mag nogmaals stoppen.

We maken een wandeling langs het strand, het is geen mooi strand en er zijn weinig mensen door de frisse wind. Er liggen veel stenen, maar geen schelpen.

De meeste winkels zijn gesloten op zondag. We gaan wat eten en drinken op een terras aan zee. Het is er best druk, spanjaarden gaan vaak op zondag uit eten in de vroege namiddag.

Om 17.00 gaat Thieu de watertank van de camper bijvullen en haalt met een gieter meerdere malen water bij een waterkraan in de buurt van onze plek. Er staat een duitser dicht bij de kraan en die geeft Thieu te verstaan dat hij teveel lawaai maakt, zo kan hij geen dutje doen. Inmiddels ids het gelukt om een inlogcode voor internet te krijgen en houden de engelsen een uurtje feest bij de receptie/bar. Om 20.00 gaat de receptie/bar dicht en is het feestje afgelopen.

Week 3

Maandag 14 maart

Vanuit Mojacar via de kustweg zuidwaarts gereden. Een paar dorpjes en dan het bergachtige natuurpark Cabo de Gata-Nijar. Prachtige vergezichten, ongerepte natuur. Kilometers lang geen bebouwing. In Carboneras houdt de kustweg op en moet je naar de autoweg. Dat staat in het dorpje niet goed aangegeven, dus we moesten een paar maal keren. De autoweg richting Almeria kan wel wat onderhoud gebruiken. Volgens onze informatie ligt er een mooie camping ong. 70 km westelijk van Almeria, daar gaan we heen. Vanuit de autoweg zagen we overal al erg veel plastic kassen, niet bepaald een mooi landschap. Als we de autoweg verlaten rijden we een weg met aan weerskanten plastic kassen, er is net genoeg ruimte voor een weg, het is er ook smerig: langs de kassen en de weg ligt veel rommel. Na enkele kilometers komen we in een dorpje aan de zee; de kassen liggen aaneengesloten tot in het dorp. Net buiten het dorp aan de kust ligt de camping, een erg mooie camping, voor de helft gevuld met overwinteraars. De camping ligt aan een lage duinrand met een saai strand. Het strand is kilometers lang, ongerept, geen strandtentjes, helemaal niets, alleen een enkele visser en veel rommel, plastic en afval. Dit is geen toeristische plek. De omgeving is ook spuuglelijk: plastic kassen aan alle kanten, zover je kunt kijken. Het weer is wel prima; het zonnetje schijnt, er is weinig wind en we kunnen eindelijk in korte broek buiten zitten.

Dinsdag 15 maart: Eerst de was doen. Er staat een harde wind, goed voor het drogen van de was, daarna fietstocht langs de kust en naar het dorp. Het dorp is een doods geheel, met een keurig aangelegde boulevard. Er liggen geen restaurantjes of cafeetjes aan de boulevard, alleen gesloten huizen, leegstaande of onafgebouwde gebouwen. In heel het dorp staan erg veel gebouwen die in aanbouw zijn, maar waaraan niet meer gewerkt lijkt te worden. Het dorp bestaat verder uit rechte, smalle straatjes, de huizen zien er wel netjes onderhouden uit. Er zijn nauwelijks winkeltjes en we zien een restaurantje waar mensen zitten te eten. Wel is er een grote supermarkt.

Langs de zee liggen op meerdere plaatsen verlaten, kapotte vissersbootjes. De zee is wild vandaag, er staan hoge golven.

Er staat een nederlander op deze camping die vorige week gevallen is en zijn arm heeft gebroken. Hij wacht nu op een operatie. Hij denkt een paar dagen na de operatie met de camper naar Nederland te kunnen rijden. Zijn verzekering voor hulp bij thuisbrengen/vervangende chauffeur geldt tot max. 2 maanden verblijf in het buitenland, hij is heel wat meer maanden onderweg. Hij heeft ook geen contact opgenomen met zijn ziektekostenverzekering, problemen stapelen zich op.

Woensdag 16 maart:

Vanmorgen is een duitse medekampeerder met spoed naar het ziekenhuis gebracht, hij wordt geopereerd aan een acuut ontstane liesbreuk. De arme man kon vanochtend amper lopen en niet meer zitten.

Donderdag 17 maart: De nederlander met gebroken elleboog, heeft nog steeds geen operatiedatum, zijn camper moet wel binnenkort apk gekeurd. Dat kan wel in spanje gebeuren, maar de man kan zelf niet rijden.

Vandaag eindelijk een dag met weinig wind en veel zon.

Vrijdag 18 maart begint bewolkt. We zijn vanuit de camping via de kust oostwaarts gereden; een vrij vlakke weg tot Almerimar. Almerimar is een vrij grote toeristische plaats met veel vakantieverblijven en hotels, grote lege parkeerplaatsen aan het strand. Daarna via de autoweg naar Aqua Amarga, een klein plaatsje in Cabo de Gata-Nijar natuurpark. Het plaatsje ligt in een mooie baai. Volgens geruchten zouden er mooie schelpen op het strand liggen.

We parkeren net buiten het dorp op een grote zanderige parkeerplaats aan het strand. Er staan meerdere campers die hier duidelijk langer staan, ondanks het kampeerverbod. Er ligt ook een restaurantje waar enkele belgen aan de koffie zitten. Een leuke baai, maar helaas geen schelpen op het strand.

We rijden verder noordwaarts langs de kust. We stoppen op een camping bij het strand in Mojacar. Nog geen week geleden waren we enkele nachten in deze plaats op een andere camping. De camping waar we nu verblijven, doet wat rommelig aan, er staan wat overwinteraars verspreid over de camping. De receptie is een klein hokje, de beheerster moesten we eerst zoeken en die bleek vervolgens alleen spaans te spreken. Maar we staan wel onder een bloeiende mimosaboom.

Zaterdag 19 maart: De dag begint bewolkt en het waait flink. Het weerbericht beloofde 21 graden, maar doordat het bewolkt is het erg fris. Alleen vroeg in de middag schijnt een uurtje de zon en is het heerlijk weer.

We doen boodschappen, want morgen zijn alle winkels, inclusief de supermarkt gesloten.

Zondag 20 maart: Vanmorgen met de bus de heuvel op omdat daar markt is. De bus zit al vol als we instappen en er wil nog een grote groep mee vanaf onze bushalte; met wat duw en trekwerk lukt het om iedereen in de bus te krijgen. We vragen ons af waarom er zoveel mooi geklede mensen in de bus stappen. Bij de markt wurmen we ons uit de bus. De markt valt tegen; het blijkt een kleine rommelmarkt te zijn.

Dan horen we iemand zeggen dat de palmpasenprocessie een eindje verderop vertrekt. We lopen verder de berg op en zien nog het laatste deel van de processie: Maria en Jozef voorop op twee ezels, dan de bevolking, en daarna een harmonie. Het is een kleine processie en de deelnemers dragen een stok met daaraan gedroogde palmtakken. De processie trekt van beneden naar de kerk op de berg in Mojacar. Dat verklaart gelijk de drukte in de bus: de mensen in de bus waren op weg naar de kerk.

Daarna een fietsocht langs de kust en een drankje op een terras van een ierse pub. Er was vandaag weinig bewolking en veel zon; een mooie dag. Op de camping loopt een man met een soort grote kruimelveger blaadjes op te vegen. Voor morgen wordt er regen voorspeld.

Week 4

Maandag 21 maart 2016

Om 09.00 rijden we de camping af richting Valencia. Het is bewolkt maar droog. Net ten Noorden van Murcia krijgen we een hoosbui over ons heen. Langzaam rijden is de enige optie. Na die hoosbui regent het af en toe, maar we rijden ook vergezeld van een voorzichtig zonnetje. Langs de weg staan wel her en der plassen, getuigen van eerdere buien. Tom Tom stuurt ons via een andere route dan we in gedachten hadden, ach… Die weg hadden we nog niet eerder gereden.

In Valencia aangekomen, blijkt het camperpark goed gevuld, er staan veel spanjaarden die voor de festiviteiten in de paasweek naar Valencia zijn gekomen. Volgens de officiele spaanse lijst begint de paasvakantie op goede vrijdag, maar er zijn toch al spanjaarden met kinderen op het camperpark. Ook in Spanje houden niet alle scholen zich aan de overheids richtlijnen. In Valencia is het droog en schijnt een voorzichtig zonnetje, temperatuur ong. 16 graden. “s-avonds blijken een paar tv zenders voor ons niet meer te bekijken. We wisten dat canaal digitaal steeds meer zenders naar een andere satelliet overhevelt, maar we dachten dat dat pas morgen zou zijn.

Op dinsdag 22 maart begint de dag bewolkt maar droog, we rijden vroeg de camping af, 450 km te gaan naar een plek iets ten noorden van Lloret de Mar.Ten zuiden van Tarragona waait het hard, er staan windwaarschuwingen langs de weg. De autoweg loopt el door een mooi bergachtig landschap. Soms zie je ook de zee in de verte. De autoweg rond Barcelona staat bekend als gevaarlijk. Bendes dwingen je om te stoppen en beroven je dan van geld en waardevolle spullen. Ze gebruiken daarvoor allerlei trucs, bv. een band lek schieten, een ei tegen je voorruit gooien, etc. In een wegrestaurant na Tarragona hangt een waarschuwing van de politie voor deze bendes: het advies is om onderweg nooit te stoppen behalve bij een tankstation, en ook dan goed op je spullen te letten. Ook is het advies je mobiele telefoon bij de hand te houden. Een nummer om in geval van problemen te bellen staat erbij.

We hebben als extra een dashcam die onze rit filmt. Hopelijk schrikt dat onverlaten af en in elk geval hebben we in geval van problemen beeldmateriaal van de daders en hun auto’s.

Het is druk rond Barcelona, maar we kunnen toch goed doorrijden en er gebeurt niks vreemds. In de buurt van Gerona verlaten we de autoweg om naar Palamos te rijden; een klein plaatsje net noordelijk van Lloret de Mar. Het is niet druk op het camperpark. Het park ligt op terrassen en het waait er hard. De beheerster preektalleen spaans, maar is bijzonder vriendelijk en behulpzaam. Na ons geinstalleerd te hebben maken we een wandeling naar de baai; er is een heel mooi strand en er zijn een paar terrasjes open.

In de avond zien we de tragedie in Brussel op het journaal.

Woensdag 23 maart: De dag begint zonnig en volgens de beheerster zal er vandaag veel zon en weinig wind zijn. We ontbijten in de zon en gaan daarna per fiets de kust verkennen. Er zijn meerdere mooie baaien en een lange boulevard. Er zijn best veel mensen op de boulevard en hier en daar zelfs mensen op het strand. Veel spanjaarden, weinig toeristen. Er zijn best veel winkeltjes open. Langs de boulevard liggen wel 10 kledingwinkeltjes, ze heten allemaal “mamma mia” en verkopen zo ongeveer hetzelfde kleding assortiment.

Op een terras drinken we wat, het terras ziet er wel leuk uit, maar de vloer is zo te zien dit jaar nog niet schoongemaakt en op de stoelen liggen kruimels. We fietsen terug naar de camperplaats via de haven. Inmiddels is het gaan stormen.

Terug op de camperplaats, er staat grote een italiaanse camper naast ons, valt opeens een fles water van het dak, bijna op mijn hoofd. De satellietschotel op de italiaanse camper klappert heen en weer, het blijkt dat de Italiaan een fles water op de schotel heeft gelegd om het open en dicht waaien van de schotel tegen te gaan, helaas zonder resultaat. De man klimt door een raam op het dak en na een half uurtje blijft de schotel weer liggen, vermoedelijk heeft hij geen tv-beeld meer voorlopig, schotels kunnen niet zo goed tegen geklapper. Gelukkig hadden wij onze schotel vannacht al dichtgeklapt.

Het stormt zo erg dat de fietsen omwaaien de de camper staat te schudden. Bubbles vindt het maar niks, is blijkbaar geschrokken en wil niet meer van het dashboard afkomen.

Donderdag 24 maart: Het heeft heel de nacht gestormd, maar de dag begint zonnig. We rijden via een kustweg richting Frankrijk. Het eerste deel is vlak, veel akkerbouw en hier en daar varkensstallen en zelfs runderen in de wei. In de verte zien we de besneeuwde toppen van de pyrenee-en. We rijden richting Rosas, buigen net voor Rosas af naar Cadaques. Rosas is een echte toeristenplaats met veel campings en hoogbouw.

Cadaques is een oud dorpje in een baai. Langs de weg bloeit vanalles, allerlei onkruid zoals klaprozen, maar ook lavendel. Vanuit Cadaques rijden we verder richting noorden, via een smalle bergweg. We rijden door een paar kleine dorpen aan baaien, veel rotsen, maar ook strand. In een van de baaien zien we veel surfers. Parkeren kan niet: de toegang tot de parkeerplaatsen hebben allen een balk op 2.00 m hangen; daar passen we niet onderdoor, ze willen vast geen campers in deze dorpen. We passeren de franse grens zonder een agent of douanier te zien. In de franse kustdorpen is niemand op straat. We rijden naar Argeles plage, daar is een camping pal aan he strand die open is. Helaas is de receptie ivm middagpauze gesloten als we aankomen. Ook in het dorp Argeles was bijna alles gesloten en niemand op straat. Op de camping staan veel campers, er staan met ons ook meerdere campers te wachten tot de receptie open gaat. Als de receptie open gaat staat er een flinke file, we worden snel geholpen, dwz, de receptie wil wel erg veel gegevens van ons, mijn meisjesnaam vodoet niet, de getrouwde naam moet erbij; en zelfs het inentingsboekje van bubles moet getoond worden, het chipnummer en de inentingsdatum van Bubbles worden ingevoerd in de computer.

We mogen zelf een plek kiezen, maar moeten wel het nummer van de plaats melden.

Na ruim een half uur staan we op een plek. Een fransman die engels spreekt komt een praatje maken. Een andere fransman met een camper formaat grote bus probeert zich op een plek te wringen. Dat lukt uiteindelijk en dan maakt hij een luik aan de achterkant van de bus open en rijdt zijn fiat 500 eruit. Tja…. We lopen even naar het strand, het is een kilometerslang kaal zandstrand en we houden het al snel voor gezien. Tot het te koud werd in de zon gezeten.

Vrijdag 25 maart. Het is bewolkt als we wakker worden. Er is een verwarmd sanitairgebouw op de camping en ik ga douchen. In de douchecabine kun je niets ophangen; creatief zijn dus. De handdoek over de deur, vest vastgeknoopt aan het rekje en daarin de bril, plastic zak tussen het schuifje van de deur; zo blijft alles droog tijdens het douchen. Het douchewater is wel heerlijk warm. Na een ontbijt rijden we richting ardeche. Af en toe valt een spat regen. We maken een ommetje via Palavas les Flots en Carnon om Flamingo’s te zien. Dat lukt, er zijn heel veel flamingo’s in de meren. Daarna via Nimes naar de Ardeche. Aangekomen op de camping in de Ardeche kunnen we een plekje uitzoeken. Het is niet echt druk; een aantal Duitsers die de paasvakantie hier doorbrengt om te wandelen en te kano-en. In de rivier bij de camping staat weinig water, het stroomt wel snel. Overal groeit gras, meizoentjes en andere kleine bloemetjes, er vliegen diverse mooie vlinders en ook de cigale vliegt. Bubbles wil na een wandeling naar de plek waar wij in de zomer staan, maar daar staat nu een Duitse caravan, haar eten wacht nu echt op een ander plekje. We eten in het campingrestaurant. Het hele restaurant zit vol, het personeel had duidelijk niet gerekend op zo’n grote hoeveelheid eters. Het eten is echter prima.

Zaterdag 26 maart: een zeer zonnige dag met een lekkere temperatuur. We horen dat onze kleindochter na 2 dagen ziekenhuis weer neer huis mag, gelukkig. Babies van een maand horen niet in een ziekenhuis. Bubbles is uitzonderlijk braaf deze reis en ze ligt niet aan de lijn. Tegen de avond gaat het toch mis: Bubbles onzichtbaar en ze komt ook niet als we roepen. We zoeken heel de camping af en uiteindelijk komt ze tevoorschijn, amper 50 meter van onze plek verwijderd.

Zondag 27 maart: Vannacht is het gaan regenen en we vertrekken richting Nederland. We rijden via een bergachtige weg richting autoweg. In verschillende dorpjes zijn al activiteiten: In een dorp is een groot Jeu de boules toernooi: heel veel mensen in de regen op het dorpsplein Jeu de boule spelend; in een ander dorp is duidelijk een voetbaltoernooi op meerdere velden gaande; er staat ondanks de regen publiek en er is een feesttent. In Privas is veel volk op straat. Hoewel het 1^e paasdag is zijn er in de dorpen winkeltjes open, natuurlijk de bakker, maar hier en daar ook een supermarktje, de tabakswinkel die tijdschriften verkoopt.

Op de autoweg is het richting zuiden erg druk; veel vakantieverkeer met name uit belgie.

Op matrixborden boven de autoweg wordt gewaarschuwd voor zware windstoten morgen.

Als we de tolweg afrijden hebben we iemand voor ons die met muntjes betaalt; een bemand tolhuisje bestaat niet meer, maar met muntjes betalen kan nog wel. Het duurt een hele tijd voor er genoeg munten opgespoord zijn om de tol te betalen, daarna wil de betreffende persoon nog een reçuutje, dan moet de autogordel nog weer om en ja hoor, wij zijn aan de beurt.

We willen overnachten in Pont-a-Mousson, ten zuiden van Metz. Daar is een heel mooie camperplaats met sanitair en elektra aansluiting bij de haven. Er ligt ook een restaurant bij.

Als we aankomen blijken alle veertig plaatsen al bezet. De havenmeester stuurt ons weg. We zijn niet de enigen. Er zijn weinig overnachtingsmogelijkheden in Noord-frankrijk in de winter en het voorjaar. Gelukkig is er 15 km verder nog een legale overnachtingsplek. Die plek is een parkeerplaats aan het water in een heel klein dorpje, de enige faciliteit is een vuilnisbak en vuilwater/schoonwater station. Het is inmiddels 18.00 uur, het zonnetje schijnt en als we op de camperplaats in het dorpje aankomen staan er al 4 campers. Snel volgen er meer, maar er is geen plek voor hele grote campers en om 20.00 staat de plaats vol: 14 campers om te overnachten. Het is weer even wennen zonder elektra aansluiting; koffiewater koken op gas, de koelkast en verwarming op gas, de tv op de omvormer, maar alles werkt naar behoren.

Maandag 28 maart: We hebben rustig geslapen op de onverwachte camperplaats, als we wakker worden regent het(alweer).

Als we het dorpje uitrijden zien we bij de ingang een mooi versierde sloep langs de weg: Ter ere van pasen heeft men een sloep langs de weg gevuld met stro, een paasboom, een paashaas en eieren. Het geheel ziet er erg leuk uit.

Op de weg is weinig verkeer, bij de grens naar Luxemburg en vervolgens naar Belgie is niets bijzonders te zien, we kunnen snel doorrijden. Het waait hard en er vallen geregeld hevige buien. Als we tanken in Luxemburg krijgen we na de tankbeurt een geverfd hardgekookt ei cadeau. Ook bij de grens naar Nederland is niets te zien en we bereiken ons huis weer vroeg in de middag. Nu wacht zoals altijd na een reis de was.