Gisteren rond 16 uur begon het aan alle kanten te onweren en om 17.00 kregen we een plensbui van een half uur.

Om 18.00 had ik een afspraak bij de kapper op de camping, maar om 18.30 begon hij pas aan de klant die voor mij aan de beurt was. Toen heb ik maar van een knipbeurt afgezien. Gisteravond om 22.00 startte er bij de receptie een scootertje dat een hels kabaal maakte. Het leek wel alsof de man zonder uitlaat reed. Er kwam een grote rookwolk uit en tot ons ongenoegen reed de man 2 rondjes langs onze kampeerplek, daarna begon hij ook door alle andere straatjes van de camping te rijden, steeds hetzelfde tempo aanhoudend, heel de camping was inmiddels mistig van de rook van het scootertje. Maar eens bij de receptie gaan vragen wat de bedoeling was van al die rook. Geen rook, maar een insecticide maakte de receptiemedewerker duidelijk. Of dat allemaal zo gezond is weten we niet, wel hadden we gisteravond voor het eerst in Turkije last van muggenbeten.

Vannacht heeft het niet meer geregend en we zijn droog vertrokken uit Datça, 270 km te gaan naar Pamukkale en Hierapolis. Onderweg een stop gemaakt op een uitkijkpunt van waaruit je een mooi uitzicht hebt over marmaris en de baai waaraan Marmaris ligt. Er stoppen ook veel jeeps met toeristen die in grote getale op weg zijn naar een of andere dagattractie.

We rijden via Mugla naar Denizli. Een meestal 4 baans weg met hier en daar steile stukken en veel haarspeldbochten. Al weer een mooie bergroute, weinig verkeer en weinig dorpjes onderweg. Het is bewolkt en af en toe vallen er regenspetters, Het is ook veel minder warm dan voorgaande weken. We zien onderweg veel velden waarop bijenkorven staan, in Muglia zijn veel bedrijven die marmer verwerken tot aanrechtbladen, tegels, grafstenen en wat je maar kunt verzinnen. Ook hier zien we veel landbouw, meestal ietwat armoedige bedrijfjes. Als we uit de bergen komen, komen we op een grote vlakte met weer veel landbouw, ieder boerderijtje heeft hier een eigen kweekkas. Langs de weg stalletjes die gedroogde pepers verkopen, pepers in alle groottes en kleuren. Alle boerderijtjes hebben meestal ook wel een paar dieren, kippen, geiten, koeien en een hond. Vandaag hebben we onderweg voor het eerst een groep zwerfhonden gezien. De zwerfhonden worden zo mogelijk door de overheid gesteriliseerd zodat voortplanting onmogelijk wordt, de gesteriliseerde honden zijn herkenbaar aan een oormerk. Rond de middag zijn we gestopt om wat te eten bij een restaurantje waar heel veel pers te drogen hingen. Ze hadden ook een winkeltje met biologisch gekweekte producten en honing. Daar ontmoetten wij een turks echtpaar dat 25 jaar in Nederland heeft gewoond, maar nu in Bodrum woont. Ze hebben nog een zoon in Amsterdam wonen.

We zijn terecht gekomen op een piknikplaats met restaurant, huisjes en een groot zwembad.

Ze zijn ook camping, maar eigenlijk krijg je een plek met stroom en een eigen prieeltje op de piknikplaats, heel erg leuk. Ze hebben zoals veel kampeerplaatsen een hele dierentuin, kippen, aapjes, schapen, geiten, een of ander soort vogels, een hond; deze keer lopen de dieren niet los.

Als we ons geinstalleerd hebben verschijnt er een jongeman die zich bekend maakt als Ahmet, student diergeneeskunde. Hij legt uit dat hij binnenkort naar Amerika mag gaan studeren voor zijn masters en graag engels wil oefenen. We kletsen nog wat en dan nodigt hij ons uit voor eten bij hem thuis. Na enige aarzeling stemmen we toe. Hij zegt dat hij ons dan over een uur ophaalt en ja hoor, precies een uur later staat hij bij de camper met een grote parasol als paraplu(het regent inmiddels weer). Bij hem thuis maken we kennis met de moeder die op de baby van een werkende buurvrouw past, de vader die kok was maar nu op 61 jarige leeftijd WAO krijgt(ong.400 euro), daarbij teelt hij nog wat groenten die worden verkocht op de markt, want 400 euro is te weinig om van te leven; een nicht die op dit moment werkloos is en een neef van 16 die elektronica studeert. Na wat geklets is het tijd om te eten, de nicht heeft gekookt. Een smakelijk maal, bestaande uit soep, koude groene pepers, warme aubergine’s in een saus, warme okra’s in een saus en yoghurt na en natuurlijk brood. Het geheel smaakte prima. Daarna weer koffie in de woonkamer, de schoenen blijven buiten. Na de koffie willen ze ons nog verse melk laten drinken, maar die weigeren wij beleefd doch beslist en zeggen dat het tijd is om terug te gaan naar bubbles. Dan komt de moeder met twee cadeautjes. 2 handdoekjes en een sjaal. We weten niet goed wat we hiermee aan moeten, maar Ahmet en de moeder verzekeren ons dat dit zo hoort.

We bedanken de familie uitgebreid en daarna worden we door de jongen en zijn neef teruggebracht naar onze kampeerplek. Ahmet wil ons morgen persé begeleiden naar Hierapolis en de kalkplateaus via de ingang hier 2 km vandaan. We hebben verteld dat we er op de fiets heen willen gaan, hij komt ons om 10 uur per fiets ophalen, maar moet rond 13.00 naar plechtigheden ivm het offerfeest dat morgen begint.