Op ons gemak opgeruimd, afscheid genomen van onze turkse buren en naar Aspendos gereden. In Aspendos is het best bewaarde romeinse theater van klein Azie. Het werd door de romeinen gebouwd in de 2^e eeuw na chr. Verder zijn er nog ruines van een arena, een kerk een begraafplaats(acropolis) en een groot stuk aquaduct. Het theater heeft een bijzonder goede akoustiek en er worden in de zomer meerdere keren per week muziekuitvoeringen en opera’s gegeven. Deze keer moest zowel voor de parkeerplaats als voor de toegang tot het theater en de opgravingen betaald worden. Het theater is inderdaad erg mooi, vooral de bovenste zuilengalerij en de rechte muur, daarna naar de ruines gaan kijken. Het was verschrikkelijk warm en we hebben niet alle ruines bezocht. Op de parkeerplaats was geen schaduw en het was 40 graden in de camper toen we terugkwamen. Na een kilometer zijn we gestopt bij een restaurantje waar de camper in de schaduw kon staan. Er waren ook hier geen toeristen en de mensen in het restaurantje waren blij met klanten, ze vroegen of we brood wilden eten. Het was inmiddels ruim na twaalven, dus koffie en brood met kaas wilden we wel. Onmiddellijk werd een houtvuur onder een wat bolle plaat aangestoken en begon de vrouw deeg te rollen tot een soort flinterdunne pannenkoek. Kaaskruimels en kruiden erop en het geheel werd snel gebakken, daarna opgerold en in stukken gesneden. We aten onze eerste Gözleme in Turkije en het smaakte best goed.

Daarna op weg naar Cirali, Antalya was druk en er werd aan de weg gewerkt, vervolgens misten we de afslag naar Kemer. Tom Tom wist raad en zo reden we langs het Konyaaltistrand, een wijk met heel veel grote resorts. Eenmaal weer op de goede weg zagen we opeens een bordje “Reis Piknik & camping”. Daar stopten we om te overnachten, we zien wel wat het is, dachten we. Turkije heeft n.l op veel plaatsen prachtige piknik plaatsen, vaak betaald en bewaakt, onder bomen, met toiletten en water en een soort prieeltjes waar de mensen kunnen bbq-en en piknikken.

We stonden dus in een baai, pal aan zee onder een hoge boom op zand. De plaats behoorde bij een restaurantje en ze spraken alleen turks natuurlijk. Het was allemaal een beetje verwaarloosd, maar redelijk schoon. We kregen zelfs elektra aansluiting. Over de douches zullen we het niet hebben. Er waren geen gasten, alleen 3 jonge honden, een pauw, 2 witte konijnen die de peperplant aan het opeten waren, kippen en ganzen. We hadden net besloten zelf voor ons diner te zorgen toen ik iemand met een grote zak tomaten zag lopen. Maar eens richting restaurantkeuken gelopen, er werd vanalles voorbereid en buiten werden bbq’s aangestoken. Toen maar gevraagd of wij ook mochten eten; de boe of mèh vraag maar weer gesteld en na een uur kregen we ons maal bij de camper gebracht: Een enorme salade, vleesspiezen, frietjes en brood, turken eten bij elk gerecht hoe dan ook brood. Zelfs een tafellaken hoorde erbij. Later werd alles weer keurig opgehaald. Er waren rond achten ook meer eters verschenen, ook die werden aan de pikniktafels op het strand bediend, sommigen hadden hun eigen bbq spulletjes meegebracht, ook dat kan hier. Zowel de overnachting als het eten zijn aan de dure kant voor turkije, maar dat moet dan maar voor een keer. Toen het al donker was verscheen een auto waaruit een echtpaar stapte. Zij namen plaats in een van de prieeltjes. De volgende morgen bleek dat ze daar overnacht hadden; de man nam een duik in de zee en was weer fris gewassen.

Wij zijn een paar kilometer verder gereden naar Cirali, de bedoeling was om aan het strand te gaan staan om ’s-Avonds de eeuwige vuren te zien. De weg naar de plek was smal en bochtig, maar mooi. Opeens kwamen we in bebouwing: vakantiehuisjes, restaurantjes en hotelletjes. Nog een paar km over een weg langs het strand en ook daar veel restaurantjes en hotelletjes. De plek waar we wilden gaan staan bleek aan het strand, zonder schaduw; ondoenlijk bij volle zon en 36 graden. We keerden om en toen we aan de verhardde weg kwamen zagen we aan de overkant campers staan. We zijn het terrein opgereden en het bleek een kleine mooie camping te zijn met goed sanitair. De campers stonden op het punt van vertrekken, dus een plek voor ons kwam vrij.

We staan in een sinaasappel en citroenboomgaard met veel schaduw.

We ontmoeten hier ook een stel uit het oosten van Duitsland dat we al eerder hadden ontmoet in Manavgat. Onze andere medekampeerders zijn een gezin met twee jonge kinderen uit Antalya.

We zijn inmiddels naar de eeuwige vuren op de berg geweest en hebben de ruines van olympos bezocht.

Het is een geweldig mooie plek met prachtig uitzicht op de zee., Er zijn wel toeristen, uit duitsland, australie en nog wat europeesche landen, maar alles is erg rustig en gezellig. Er wordt erg veel gefietst en er is ook in de avond volk op straat. Geen all-inclusive resorts hier, maar eenvoudige verblijven. Op het strand zijn schildpad broedplaatsen en vanmorgen wandelde er een schildpad over de camping.

Vanmiddag toen ik even over straat liep hield een turk een heel verhaal tegen mij, stelde zich voor en wenste ons welkom, heel apart.

Vandaag zijn er nog 2 russische backpackers aangekomen met een tentje.

Vanavond toen we terugkwamen van een restaurantbezoek kregen we eten aangeboden van onze turkse buren. Daarna een gezellig gesprek met behulp van de google translate app. Toch handig zo’n app al is de vertaling vaak niet correct.

Het sanitair op dit campinkje is wel bijzonder. Ondergebracht in een gebouwtje van plaatwerk dat flnk opwarmt in de zon. De douches zijn gecombineerd met een turks toilet in dezelfde ruimte, maar alles werkt en is schoon.

Het stel uit het oosten van Duitsland was tijdens de val van de muur rond de dertig en heeft verteld over hun beleving van de val van de muur en de gevolgen voor hen.