Woensdagochtend was de puinhoop in de douches compleet, er kon niet gedouched worden in Istanboel en dat nadat de temperatuur heel de nacht 25 graden was gebleven. Toen maar in de camper gedouched, het is wat krapjes, maar uiteindelijk hebben we dat ding niet voor niets.

Net voor negenen verlieten we onze stek van de laatste dagen en reden richting Ankara. Het was druk, maar de eerste kilometers gingen goed. Maar eenmaal op de autoweg ging het stapvoets tot de brug over de Bosporus. Teveel verkeer, teveel op en afritten. Tussen de rijdende auto’s liepen verkopers van water en bedelaars, motors haalden links en rechts in en dan wisselden er ook nog veel auto’s van rijbaan. Na anderhalf uur konden we eindelijk doorrijden. We reden langs een stukje van de zee van Marmara met erg veel zware industrie en havens. Bij Kartepe hebben we de snelweg verlaten om de laatste 130 km via lokale wegen naar onze bestemming te rijden. Mooie landschappen, mooie en lelijke huizen, armzalige boerderijtjes, het was er allemaal. Er lopen ook meer gesluierde vrouwen, meestal ouderen. Veel fruitstalletjes langs de weg en maisvelden, maar ook grote boomgaarden. Ergens rond het middaguur zijn we gestopt bij een restaurantje, er waren maar 2 andere gasten. Het was een leuk geheel, een grote tuin met her en der verspreid staande tafeltjes en banken. Soms stonden de tafeltjes onder versierde partytenten. Er stonden ook speeltoestellen voor de kinderen en er was nog een stuk bos met tafeltjes en stoeltjes. De eigenaar van het restaurantje had 20 jaar geleden 3 jaar in Duitsland gewerkt en sprak nog 3 woorden duits, hij had in die tijd ook Venlo bezocht. Hij vertelde dat de kinderen tot oktober schoolvakantie hadden. We hebben er een overheerlijke turkse tosti gegeten.

De koffie die we erbij hadden besteld was erg slapjes. Goed koffie krijgen is lastig, ze zijn beter met thee en Turkse koffie. Je krijgt niet voor niets een groot glas water bij de turkse koffie. Later bleek dat de tosti best duur was, Thieu heeft ergens zijn portemonee verloren.(nee…. Is niet gestolen)

Daarna via de kustweg van Karasu naar Akcakoca, in eerste instantie een brede 4 baansweg, maar plotseling veranderde de weg in een smal weggetje dat zich door bergachtig landschap slingert. Ergens in een bocht kwamen we een vrachtwagen tegen, het passeren lukte maar net, en het ravijn zat aan onze kant.

Langs de kust liggen meerdere hotels en soms zagen we zelfs een bordje met camping erop.

Overal onderweg zagen we iets bruins liggen op grote zeilen in de tuinen, het blijken hazelnoten te zijn. De hazelnoten worden nu geoogst, 2 dagen drogen in de zon, de slechte eruit halen en vervolgens komt de opkoper ze keuren en biedt een prijs. De gedroogde hazelnoten worden in grote Jute zakken verpakt en meegenomen.Veel meer dan hazelnoten en wat toerisme is er niet in deze streek.

De camping in Akcakoca waar we nu staan was een beetje lastig te vinden, maar bij een tankstation wezen ze ons de weg. We staan op een mooi grasveld met hoge bomen; dus schaduw en die schaduw is welkom, het was overdag weer 35 graden.

We hebben elektra en er zijn warme douches en europeesche toiletten, alles naar Turkse normen. Het bijbehorende restaurant is al jaren gesloten, wel is er een buitenbar. De eigenaar is een Turk die 15 jaar lang in Duitsland heeft gewoond en gewerkt. Hij was ook bezig met de hazelnotenoogst en maisoogst, hij bracht ons tegen de avond gekookte mais uit eigen tuin. Bubbles heeft het helemaal naar haar zin: schaduw overdag en in de avond een bekwame temperatuur, lopen aan een lange lijn en heel veel aandacht van een paar turken. De enige andere kampeerder is een journalist uit Ankara, hij komt elk jaar een weekje met een tentje hier in de boomgaard staan.

We zijn naar het dorp gefietst, dwz, gedeeltelijk gefietst, gedeeltelijk gelopen, er zijn nogal wat steile heuvels en onze camping ligt onder aan zo’n heuvel. Het dorp heeft meerdere hotels, een strand, een vissershaven en heel wat terrasjes en een zeer moderne moskee. Er zijn veel winkeltjes in het dorp en meerdere supermarktjes. Bier was alleen verkrijgbaar in de Migros supermarkt en speciale dranken stalletjes. Alcoholische dranken zijn in Turkije veel duurder dan in Nederland. We zochten ook wat vlees voor op de bbq. Een slager had mooi ogend vlees in de vitrine, het leek entrecote. Ik probeerde erachter te komen van welke diersoort het vlees afkomstig was, maar hoe vraag je dat aan iemand die alleen turks spreekt. Dan maar met bijbehorend geluid: is het van boe, of is het van mè- èh, dit tot groot vermaak van de andere klanten. Het bleek uiteindelijk vlees van een volwassen schaap en dat is me te bitter. Ter illustratie pakte een klant grijnzend een decoratief schaap van de toonbank. Bubbles is tijdens ons bezoek aan het dorp bij de camper gebleven en lag braaf op onze terugkomst te wachten. Eenmaal terug op de camping was de was droog, kregen we een kilo gedroogde hazelnoten van een man en vervolgens kwam de journalist gewapend met een grote fles bier en reuzenpaprika’s in een pot borrelen.

Vandaag is het vrijdag, voor een deel van de inwoners een vrije/ gebedsdag? in elk geval wordt er weinig gewerkt en ligt er veel jeugd aan het water. Even rust en opruimen, morgen verder naar Safranbolu, een stadje dat op de werelderfgoedlijst staat.