Op vrijdag water bijgevuld en de camper maar weer eens opgeruimd. We stonden inmiddels alleen op de Bulgaarse camping, lekker rustig een leesdag gehouden. zaterdagmorgen zijn we vertrokken richting Turkije, binnen een half uur stonden we aan de grens Bulgarije/turkije. Dat ging best snel. De eerste douanier van bulgarije bekeek de paspoorten, de 2^e douanier wenkte dat we door konden rijden. Een eindje verder de turkse grens: een enorm complex, maar bijna niemand die Turkije in wilde, dit in tegenstelling tot het uitgaand verkeer vanuit Turkije: daar stond een enorme file.

De eerste post controleerde de paspoorten en het visum. Stempel in paspoort en naar het volgende hok. Daar werden nogmaals de paspoorten gecontroleerd, het kentekenbewijs en de groene kaart en werd de camper bijgeschreven in het paspoort. Volgende controle: een motorrijder voor ons moest 6 peren uit zijn bagage achterlaten voor hij mocht doorrijden. Daarna waren wij aan de beurt, de douanier wilde in een bergruimte kijken en wilde vervolgens in de camper kijken. Dat gebeurde ook en hij vond het prima zo. We hebben geen hond gemeld en hij heeft niet naar een hond gevraagd al kon hij de bench in de camper zien staan. We kregen een sticker die we bij een hok 50 meter verder moesten laten scannen en dat was de turkse grenspassage.

100 meter na de grens hebben we bij een ATM van de ING Turkse valuta gepind en geprobeerd een tolvignet te kopen. Helaas werden er bij de grens geen vignetten verkocht omdat men aan het verbouwen was. Volgens een medewerker van het tankstation konden we 20 km verder een vignet kopen. Langs de weg naar de turks/bulgaarse grens stonden veel vrachtwagens, een vele kilometers lange file. Aangekomen bij het begin van de tolweg was er nog steeds geen mogelijkheid geweest om een tolvignet te kopen, dus door het tolpoortje de autoweg op gereden. De tolweg heeft een automatische registratie en er zijn geen slagbomen. Na 70 km tolweg eindelijk een tankstation. Diesel tanken en een tolvignet kopen. Het tanken was een raar systeem; je vertelt de tankstation medewerker hoeveel je wilt tanken en hij toetst iets in op een kastje. De pomp stopte echter niet bij het gevraagde aantal liters, dus zelf maar gestopt. Daarna toetst de medewerker weer iets in en komt er een bonnetje uit. Cash geld incasseert de medewerker, maar wij wilden betalen met creditcard en tevens een tolvignet kopen, dus dat moest in het kantoortje gebeuren. Een rommelige toestand waarbij een andere medewerker de vignetregistratie moest afhandelen en de pompbediende nog steeds ons tankbonnetje had terwijl hij in en uit het kantoortje holde. Uiteindelijk was het vignet klaar en kon ik betalen, bedrag voor het tanken en 20 euro voor het tolvignet. De pompbediende was zeer behulpzaam en plakte het vignet op de juiste plek op onze voorruit. Gevraagd welk tegoed er nou op het vignet zat, maar, mede door taalproblemen, hebben we geen idee. De medewerker zei dat het geldig was voor een week, maar Turkije kent geen weekvignetten. Wel hebben we een officiele rekening van het tolvignet, maar dat is volledig in het Turks en er staan meerdere bedragen op, maar we begrijpen er niets van. Even later ontdekten we dat we betaald hadden voor de getankte brabdstof aan pomp 1, wij hadden getankt aan pomp 2. Minstens 10 euro teveel afgerekend helaas.

Daar het nog vroeg was besloten we zonder tussenstop door te rijden naar Istanboel, we zouden daar dan als het meezat om ong. 15.00 kunnen zijn. Het landschap werd steeds heuvelachtiger richting Istanboel, erg veel landbouw en dichter bij Istanboel meer industie. Helaas was de verkeersdrukte in en om Istanboel zo groot dat TOM-Tom 3 maal een snellere route heeft verzonnen, maar dat we uiteindelijk stapvoets rijdend om half vijf op de gewenste plek arriveerden. Onderweg passeerden wij op de drukke randweg van Istanboel 3 nederlandse fietsers, met op hun shirtje “Holland to Turkey”. Ze laveerden met gevaar voor eigen leven door het drukke verkeer.

Istanboel heeft geen campings, de dichtstbijzijnde camping ligt op 60 km, 2 a 3 uur rijden.

We staan nu op een parkeerplaats van een sportveld(voetbal), dicht bij de ferryhaven en het centrum. De parkeerplaats is omheind en bewaakt, electra aansluiting en douche en toilet in het gebouw van het complexje. Het gebouw bevat 2 kleedkamers, een aantal toiletten en douches, maar geen kantine. Naast deze parkeerplaats ligt een soortgelijk parkje. Beide voetbalvelden hebben kunstgras en er wordt elke dag gevoetbald van 15.00 tot ong 1.00 ’s-Nachts. Alleen mannen en duidelijk amateurs. Vanuit de haven komt dag en nacht veel lawaai en de weg is erg druk. De andere mogelijkheid om te verblijven is een bewaakte parkeerplaats 2 km verder, zonder faciliteiten, maar aan dezelfde weg, tussen de weg en de zee.

Bij het uitlaten van Bubbles ontdekten we een geweldig leuk straatje vol restaurants, dus daar lekker gegeten op zaterdagavond.

Op zondag was het een nationale feestdag in Turkije. Er werd een fietstocht gehouden ter ere van deze dag; je ziet bijna geen fietser in Istanboel, maar er waren heel erg veel deelnemers aan de fietstocht. We zijn op de fiets naar de blauwe moskee geweest, die kon je bezichtigen. Vrouwen moeten een hoofddoek en bedekte benen en schouders, een legging mag niet. Mannen moeten een broek tot over de knie. Bij de ingang kreeg je gepaste doeken/rokken om de juiste lichaamsdelen te bedekken en alvorens binnen te gaan moesten de schoenen uit. Een erg mooie moskee, zowel van binnen als van buiten. Toen naar de Aya Sofia, deze moskee is in gebruik als museum en kost entreegeld. Er stonden lange rijen voor de kassa, we zijn maar verder gegaan naar het Topkapi paleis. Topkapi Paleis is een enorm komlex met meerdere gebouwen en tuinen.

Een gedeelte van de gebouwen is ingericht als museum met oude gebruiksvoorwerpen en oorlogstuig. In deze ruimten mag je geen foto’s maken, als je betrapt wordt op het maken van foto’s moeten die gewist worden en wordt je eruit gezet hebben we gezien. Er is ook een gebouw dat vroeger diende als harem, om dat te bezichtigen kost extra. Ook daar was de rij wachtenden zo groot, dat we dat maar overgeslagen hebben.

Later op de dag zijn we naar de Galata-brug gegaan. Een brug over de bosporus, naar het Aziatische deel van Istanboel. Op de brug stonden honderden vissers(wedstrijd?), onder de brug zijn heel veel restaurantjes. Bij de brug ligt ook de Egyptische bazaar met heel veel specerijen en kruiden. Het was overal vreselijk druk, net een mierenhoop. Zondagavond weer gegeten bij een van de restaurantjes in het gezellige straatje met restaurantjes, Kumkapi genaamd. De restaurants zijn niet echt goedkoop, maar goedkoper dan vergelijkbare restaurants in Nederland.

De moskee-en produceren hier niet veel of vaak geluid en de turken lijken zich daar ook weinig van aan te trekken. Zondag is voor veel Turken in Istanboel duidelijk een vrije dag. Op zaterdag werd er gewerkt en op sommige plaatsen ook op zondag. Sommigen maken ook erg lange werkdagen. Bij de haven werd zaterdagavond gewerkt tot middernacht.

Op dit moment is het zonnig en erg warm overdag, ook de nachten zijn hier erg warm.

Morgen staat een bezoek aan de grote bazaar op het programma, maar eerst op zoek naar een grote supermarkt. Onze voorraad moet aangevuld.