Vanmorgen, na 30 km langs de kust gereden te hebben stonden we om 09.30 uur Marokkaanse tijd in de file voor de Marokkaans-Spaanse grens. Langs de kust ontdekten we een heleboel ooievaars. Ze zaten op nesten op een paar huizen en op straatlantaarns. Meerdere ooievaarskoppels, een enkele alleenstaande ooievaar. De ooievaars zagen er wat onverzorgd uit. In de file voor de grens staand vragen we ons af wat al die marokkanen toch gaan doen in Ceuta. Ze vinden het blijkbaar zo belangrijk dat ze er urenlang in de file staan voor over hebben. Er duikt een mannetje op met uitreisformulieren. Ik laat hem onze reeds ingevulde gele formulieren zien. Dat kan niet zegt hij, de gele formulieren zijn voor de uitreis via Tanger-med, hier heb je witte formulieren nodig. We twijfelen, we hebben inderdaad altijd witte uitreisformulieren gehad. Na het invullen van de witte formulieren wil hij de formulieren wel even laten registreren , dan krijgen we bij de grens meteen de uitreisstempel, kosten voor deze dienst zijn 10 euro.. Geen deal voor die prijs en we snappen ook niks van de procedure door de man verteld. Uiteindelijk neemt hij de formulieren mee voor 1 euro. Even later komt hij terug met de mededeling dat we bij loket 3 of 4 moeten zijn en dan krijgen we zonder voorwaarden onze uitreisstempel. Vreemd verhaal. Een tijdje later duikt een jongeman op met blauwe uitreisformulieren.

Die willen we niet, we hebben onze formulieren ingevuld en kunnen de uitreis wel zelf regelen vertellen we hem. Hebben jullie betaald voor die witte formulieren?, dat is wikileaks vertelt de jongeman. Kan waar zijn, maar we hoeven geen hulp, we horen het wel bij de kantoortjes aan de grens. De chaos voor de grens is weer enorm: af en aan rijdende taxi’s, veel voetgangers en auto’s die even snel vooraan in de file willen inschuiven. Daar wordt door agenten een stokje voor gestoken, iedereen netjes achteraan aanschuiven in de rij, er wordt niemand voorgetrokken. Na ruim een half uur file mogen we het grensterrein op. Uiteindelijk bereiken we het juiste kantoortje, de uitreisformulieren worden ingenomen en de uitreisstempel komt in ons paspoort. Voetje voor voetje verder naar het volgende kantoortje, onze camper moet ook nog uitgeschreven worden. Dat gaat vlekkeloos: een handtekening van de een, een stempel van de ander en ook dat papiertje is binnen. Aanschuiven in de rij dan maar. De spanjaarden nemen hun tijd en daardoor staat er dus een enorme file. Mondjesmaat worden er 4 auto’s van marokkaanse zijde toegelaten bij de spaanse grens. Dan duikt de douane op, mogen alle luiken open, ja hoor. Er komt ook een ambtenaar in de camper kijken, maar die verdwijnt al snel na in de toiletruimte, de kledingkast en de boilerruimte te hebben gekeken. Na 2,5 uur staan we dan bij de spaanse douane en die wenkt dat we door mogen rijden. Niemand die deze keer vraagt naar een hond en de juiste papieren.

Bij navraag blijkt dat de marokkanen alleen in het weekend niet massaal naar Ceuta komen voor boodschappen. We weten niet wat er in Ceuta goedkoper kan zijn dan in Marokko.

Eenmaal in Ceuta stoppen we op een grote parkeerplaats aan het water, het is inmiddels half een spaanse tijd.

We moeten nog 2 uur wachten voor de volgende ferry naar Algeciras vertrekt, dus kunnen we wel even wat eten in de zon.

Dicht bij ons stoppen 2 marokkaanse auto’s. De heren ruilen op de parkeerplaats spullen uit. Nieuwe autobanden worden geruild voor drank. De man met de autobanden verdwijnt al snel, de alcohol moet eerst verstopt worden in de auto en dat vergt tijd. Smokkel?

Na een uur komt er opeens een frans busje pal naast ons staan, de parkeerplaats is nagenoeg leeg, maar blijkbaar is de plek naast ons de juiste. Het busje ontneemt ons ook alle zon en we besluiten naar de haven te rijden.

Op de ferry wordt je ltijd precies verteld waar je moet gaan staan, zo ook deze keer. De mannen van de ferry begeleiden het oprijden tot je stilstaat. Deze keer zetten ze een vrachtwagen naast ons. De spiegels van de camper moeten worden ingeklapt, anders past de vrachtwagen niet naast ons. Als we stilstaan komt een man van de ferry kijken of we nog uit de camper kunnen. Je mag tijdens de overtocht niet in je voertuig blijven zitten.

Na een uurtje rijden we in Algeciras de haven uit, bij een controle aan de uitgang van de haven wil een agent onze paspoorten zien, hij loopt om de camper heen, gluurt naar binnen, maar vraagt niets en wij zeggen niets. Bubbles heeft heel de reis geen kik gegeven. Inmiddels zijn we ge-installeerd op een camping in Conil de la Frontera, een kustplaats in de buurt van Cadiz.