Gisteren om 10.00 rijden we Figuig uit, na getankt te hebben en wat water en brood gekocht te hebben. Een rit van 160 km naar Ich. Ich is een kleine oase tegen de Algerijnse grens. De controleposten zwaaien alleen maar als we Figuig uitrijden. 30 km ten zuiden van Bouarfa beginnen we aan de tocht naar Ich. Een smalle goed geasfalteerde weg voert ons door een meer zanderige woestijn dan we tot nu toe gezien hebben. Ook nu wonen hier en daar toch wat mensen, vaak ook nomaden. Er zijn vele kuddes geiten en schapen met herder op de vlakten. Soms zie je een kudde rundvee, sommige kuddes bestaan uit 5 koeien. Er is bijna geen verkeer.

Op zeker moment rijden we de heuvels in, rotsen en kale vlakten wisselen elkaar af. Ong 20 km voor ons einddoel komen we in een heel erg mooie vallei. Een rivier met stromend water, zandduinen en struiken en bomen; onbeschrijflijk mooi.

Als we in de oase aankomen parkeren we aan het begin van het dorpje op een parkeerplaats en gaan op zoek naar de militaire post. Bij aankomst moet je je verplicht melden bij die post. We komen de plaatselijke verpleegkundige tegen die een praatje maakt en ons de weg wijst naar de militairen. We melden ons, geven een “fiche de police af” en vragen of we mogen overnachten waar we nu geparkeerd staan. Dat mag, hij zal een oogje op ons houden. We vertellen hem dat we gehoord hebben dat er een gids in het dorp is om ons rond te leiden. Hij kijkt twijfelachtig en we vragen of we alleen door het dorp mogen wandelen. Dat mag, als we maar zorgen dat we niet bij de algerijnse grens komen.

Terug bij de camper staat er binnen een paar minuten een man bij ons die zich voorstelt als Mohammed, de lokale gids en man die ijvert voor ontwikkeling van toerisme in de oase. Hij heeft het voor elkaar gekregen dat er nu een museum staat en een hotel in aanbouw is.

We spreken af dat hij ons over een uurtje ophaalt voor een rondleiding. Hij neemt ons mee het dorpje in, het dorpje ziet er identiek uit aan het oudste stadsdeel van Figuig, is ook gebouwd in dezelfde tijd vertelt Mohammed. Erg smalle donkere straatjes waaraan lemen huisjes liggen. Hij vertelt dat er nog ongeveer 40 gezinnen in het dorp wonen. Zij leven voornamelijk van de tuinbouw in de oase, dadelteelt, vee en werken voor de overheid. Ook in Figuig zoorzag men op deze manier in zijn onderhoud. Daar Figuig meer inwoners heeft is er wat meer bedrijvigheid: auto’s fietsen en landbouwwerktuigen moeten ook onderhouden worden etc. De jeugd uit Ich vertrekt naar de steden. Het dorp telt maar enkele auto’s, geen tankstation en een paar winkeltjes die op verzoek open gaan. Er is sinds 4 jaar elektriciteit in het dorp, ook is er stromend water en gsm bereik. Internet is er niet. Onderweg komen we diverse mensen tegen aan wie we worden voorgesteld, o.a een leraar uit Bouarfa. De scholen zijn deze week gesloten en de leraar verblijft nu hier waar hij geboren is en ook een tuin in de palmeraie heeft. Hij heeft net dadels geoogst. Onze gids neemt ons mee naar het nieuwe museum, waar hij erg trots op is. Het is een mooi gebouw, maar nog niet helemaal ingericht. Het museum is nog maar net klaar.

We maken een wandeling door de palmeraie en langs de rivier en daarna krijgen we thee aangeboden in een ruimte in zijn huis.

Na de thee lopen we naar het nieuwere dorpsdeel op de heuvel. Hij laat ons het hotel in aanbouw zien. Ook liggen er nieuwe huisjes. Deze zijn bedoeld voor de armere bevolking. Net achter de nieuwbouw van het hotel wonen mensen met een veestapel in nomadententen. Men probeert deze mensen in de huisjes te laten wonen, maar ze weten nog niet of die mensen dat wel willen. Het zijn echter geen nomaden want ze hebben zich permanent op die plek gevestigd en nomaden trekken door de wereld.

We bedanken de man voor de rondleiding en geven hem wat geld en kleding die we hebben meegebracht uit Nederland.

Een paar kinderen komen bij de camper op een bankje zitten “aapjes kijken”. Ze vragen om een snoepje of koekje, maar die hebben we niet. We willen geen bedelaars van de kinderen maken.

Als het donker is komt de militair nog even vragen of alles goed gaat.

Vannacht bleven honden blaffen in de oase, de gids Mohammed kwam vanochtend nog even een praatje maken. Hij verklaarde dat de honden ’s-nachts blaffen op de wilde zwijnen.

Als we Ich uitrijden zien we Mohammed aan het werk in zijn oasetuin, Hij zit hoog in een boom om dadels te oogsten.

Onderweg naar Bouarfa vallen een paar regendruppels, daarna schijnt het zonnetje weer. In Bouarfa pinnen we eerst bij een bank wat Dirhammen, cash geld was bijna op. Daarna tanken en nog wat brood en groenten kopen. Na een half uurtje vervolgen wij onze reis richting Errachidia. Nog 260 km voor de boeg. Het waait nogal hard en de lucht is gevuld met zand, op sommige plekken is het zicht slecht door het zand dat door de wind wordt verplaatst. Het fijne zand komt ook door kieren de camper binnen. Onderweg zien we ook een kudde dromedarissen. Tijdens de rit wordt de bewolking dikker. In de middag komen we aan op onze volgende verblijfplaats, een camping in een oase ten zuiden van Errachidia. Een heel mooie camping met voldoende schaduw. Er groeit hier en daar zelfs gras. Tot onze verrassing staan er ook 4 duitsers en een fransman. November is altijd een erg rustig toeristenseizoen, de meeste toeristen die in het land zijn verblijven in de buurt van de zee, ook verwacht men minder toeristen door de angst van europeanen voor Ebola en ISIS. We worden weer ontvangen met thee tijdens het invullen van de benodigde formulieren. De weersvooruitzichten voor de komende dagen zijn slecht, er wordt veel regen verwacht, fijn voor de mensen in dit gebied, maar wat lastig voor ons.

Doordat alle denkbare verse groenten hier in grote getale te krijgen zijn voor erg weinig geld, eten we regelmatig gemengde salades, zo ook vandaag. Vlees is wat lastiger, de stukken die worden verkocht voldoen meestal niet aan onze verwende europeesche normen.