Op 11 november om 8.00 na een regenachtige nacht vertrokken in Caceres. Het was droog en niet druk op de weg. Vroeg in de middag komen we aan bij het ticketkantoor in Algeciras. Het is inmiddels zonnig en warm, al is de weg nog nat van recente buien. We kopen een open ticket, dan kunnen we overvaren wanneer we willen. Net als we willen vertrekken komt de baas van het kantoortje met een brief in het Duits. De man spreekt alleen spaans en het heeft heel wat voeten in de aarde voor wij begrijpen wat hij wil van ons. Het is een brief gericht aan duitstalige klanten met een nieuwjaarswens. Of wij die willen vertalen in het Nederlands. Euh, ja dat kunnen we wel voor je doen. Ik krijg een computer ter beschikking in het kleine kantoortje en ondertussen krijgt Thieu een rondleiding in een ander gebouw. In dat gebouw werkt ook een persoon en liggen stapels papieren, het wordt duidelijk dat dit onooglijk ticketbureautje heel wat internationale klanten heeft, hij wil 25.000 brieven met nieuwjaarswensen naar meerdere landen in europa versturen. Niet naar individuele ticketkopers zoals wij, want daarvan heeft hij geen adressen.

Het oorspronkelijke plan was om bij een grote supermarkt in de haven te overnachten, maar het is nog vroeg en we besluiten een camping op te zoeken een half uurtje rijden vanaf de haven. Vorig jaar bezochten we deze camping ook en we komen overwinteraars tegen die we vorig jaar ook ontmoet hebben.

We waren even vergeten dat het hier langer licht is dan in Nederland: om 18.00 is het nog volop licht en 20 graden. Voor het eerst geen kacheltje nodig in de avond.

Gistermorgen om 8.00 in de regen, ja, ja, de ferry naar Ceuta genomen. Om half tien stonden we bij de Marokkaanse grens. Zoals altijd is het een grote chaos bij die grens. Honderden Marokkaanse vrouwen gehuld in plastic zakken en poncho’s staan te wachten om spanje uit te mogen, terug naar huis. De spaanse douane houdt de poort gesloten, waarom is niet duidelijk en er is veel politie op de been. We hebben ook geen idee waarom er zo vroeg op de dag zoveel marokkaanse dames op de terugweg naar huis zijn. Wij mogen doorrijden, de spanjaarden wenken alleen en dan begint het avontuur aan de Marokkaanse grens. Er is bijna niemand die Marokko in wil. De paspoortcontrole met het bijbehorende stempeltje gaat simpel. Dan het volgende kantoortje om de camper in te klaren. Ik geef de benodigde papieren en Thieu’s paspoort aan de dame in het kantoortje. Heet de chauffeur van het voertuig Albert NN? Nee, hij heet Mathias. Was U in Marokko met een ander voertuig ? Nee, hoezo? Ze laat me het scherm zien. Ja hoor, ene Albert NN. is geregistreerd als eigenaar van onze camper en tevens heeft hij ook nog dat aanhangertje van vorig jaar op zijn naam staan( het aanhangertje dat toen aan ons toegeschreven werd en ons een hoop gedoe en tijd heeft gekost bij binnenkomst in Marokko), ingevoerd in 2013, nooit uitgevoerd. Ik vertel de mevrouw dat we geen aanhangertje hebben en ook geen andere camper. Ik laat haar de uitvoerbewijzen van de afgelopen 2 jaar zien. Ik herinner haar eraan dat ze ook in onze paspoorten kan zien wanneer wij eerder in Marokko waren. Ze vraagt nog of ik Albert Nn. ken, maar ik heb geen idee wie deze Albert is. Na overleg met een collega wordt het aanhangertje in de computer gewist, en komt de camper weer netjes op onze naam te staan. Vervolgens een handtekening halen bij een andere douanier en dan nog een stempeltje halen. Maar bij wie moet ik nu weer dat stempeltje halen? De douanier wijst op een slonzig mannetje op een stoel met een glas bier in de hand. Moet ik bij die meneer een stempel halen? Ja, bij de meneer met het bier. Oké, de man met het bier haalt een stempel uit zijn zak en zet zonder verder te kijken op alle formuliertjes een stempel. Na ruim een half uur oponthoud rijden we dan het regenachtige Marokko binnen door een poort die door weer een andere douanier niet vergenoeg geopend is, dus klapt de spiegel bij het doorrijden tegen de camper. Het is half tien Marokkaanse tijd. In Marokko staat een kilometers lange file van auto’s die op weg zijn naar Spanje. Er moet iets bijzonders aan de hand zijn in Ceuta, waarom zagen we anders al die Marokkaanse vrouwen op weg naar huis en al die auto’s op weg naar Ceuta.

Op de weg staan overal plassen, de waterafvoer is slecht geregeld. In Tetouan waarderen we onze internetdongels op, dat gaat vlekkeloos. Daarna rijden we nog 240 km zuidwaarts, de eerste kilometers door de regen, over slingerende wegen door het Rif gebergte. Een erg mooie route als het niet regent. Als we aankomen op de camping is het droog en 17 graden.

Vanmorgen op ons gemak opgeruimd en ontbeten, daarna op weg naar Midelt, een rit van ong. 200 km. Het is zonnig en niet druk op de weg. In de buurt van Azrou wonen aapjes in het bos, hier en daar zit er een langs de weg. Aan het eind van het bos is een plek waar veel mensen stoppen om naar de aapjes te kijken en ze te voeren, natuurlijk zijn op die plek altijd aapjes aanwezig. Vandaag staat er een grote bus toeristen bij de aapjes. Op de hoogvlakte na Azrou waait een frisse wind, op meerdere plaatsen zijn mannen aan het ploegen: een kleine ploeg getrokken door twee, maar meestal 1 ezel. Ergens in een dorp komen we uit bij de weekmarkt en we parkeren langs de weg om over de markt te lopen. Behalve de gebruikelijke marktspullen wordt er ook vee, voornamelijk schapen, en stro verhandeld. De aankopen worden op en in busjes geladen en zo naar huis vervoerd. Een busje is natuurlijk niet zo geschikt voor schapenvervoer, maar als je de schuifdeur openlaat en daar een hek voor zet krijgen de dieren in elk geval genoeg frisse lucht. Je kunt er ook kippen kopen en desgewenst worden ze voor je geplukt en gewassen, dat wassen gebeurt in een speciaal apparaat dat de laatste veertjes verwijdert.

De granaatappels zijn rijp en overal langs de weg staan mensen met kisten granaatappels om te verkopen.

We zijn vroeg in de middag op de camping in Midelt en gaan nog even de stad in. Rondje door de souk lopen en een restaurantje om te eten zoeken. Naast de supermarkt zien we een winkel met frisdrank, wel wat groot voor alleen frisdrank denk ik nog en kijk binnen. Tot mijn verbazing zie ik o.a Heineken flesjes staan, en het is er behoorlijk druk met mannelijke kopers. Heel apart in een gebied waar geen alcohol te koop zou zijn.