16 november 2017: Vandaag een flinke rit gemaakt, we zijn vanuit de Tinerhir naar Zagora gereden. Ruim 260 km. Om 09.00 was het nog erg fris bij de Todrakloof, maar toch waren er al souvenirverkopers hun waren uit aan het stallen op de plekken langs de weg waar je kunt stoppen om het uitzicht over de oase te bewonderen. Ook de vuilophaaldienst was al aktief: In de bebouwde kom reed een echte vuilniswagen, Aan de rand van Tinerhir wed het vuil opgehaald door een kleine vrachtwagen en buiten de bebouwing liep een man plastic van de struiken en grond te plukken om het vervolgens in een grote blauwe plastic zak te verzamelen. Aan het landschap te zien heeft hij nog heel lang werk, want er ligt nog heel veel plastic. We zijn een stukje oostelijk gereden en vervolgens via de r113 naar Alnif gereden, een tamelijk saaie weg door de kale vlakten en heuvels met hier en daar een oasedorpje. Als we in Alnif even stoppen komen er gelijk 2 kinderen vragen om een stylo, bonbon of chocola. We hebben niets van dat alles, dan druipen ze af. Een 20 km verder loopt een kudde kamelen, maar we zien geen geiten of schapen. Er groeit ook nauwelijks iets en zelfs de palmbomen staan te verdorren. In de buurt van Tazzarine duiken steeds bedelende kinderen op. Dan door de vallee du Draa, route van de kashba’s. In de Draa staat geen druppel water helaas. In een van de dorpjes is een grote bijeenkomst van alleen vrouwen. Op een heuvel langs de weg zit een grote groep kleurig geklede vrouwen  met spandoeken, er is een (mannelijke) spreker en heel veel politie en militairen. Geen idee waar de bijeenkomst over ging, maar blijkbaar vertrouwde de politie de dames niet. Er zijn sowiezo veel vrouwen onderweg, in zeer kleurige kleding, en de scholen lijken gesloten. Een feestdag? Over 2 dagen is er een officiele nationale feestdag, maar over vandaag kunnen we geen info vinden. Een groot deel van de weg door de draa-vallei is vernieuwd en loopt helaas niet meer door de dorpjes. Langs het grootste deel van de weg loopt een fietspad. Vroeg in de middag installeren we ons op de camping, de campingeigenaar komt pas later. Er staan nog 3 andere campinggasten. 

Vrijdag 17 november: uitslapen en dan ontbijt in de zon. De camping is aardig onderhouden, maar het sanitairblok is al lang niet schoongemaakt, ik wil toch wel het idee hebben dat ik gebruik maak van een beetje schoon sanitair, Ik heb dus het damesdeel maar even schoon gemaakt.  De douche is heerlijk warm en dan om boodschappen; geld, een opwaardeerkaartje voor internet, fruit en water. Het is vrijdag, dus veel winkeltjes zijn gesloten en om 12.00 stroomt de moskee vol voor het vrijdaggebed en de preek, die beiden live te volgen zijn tot in de verre omtrek. Bubbles ging mee om boodschappen. We komen jongetjes tegen die duidelijk anti-hond zijn, eentje scheldt en maakt een gebaar van ‘hond de keel doorsnijden”, een volwassen man corrigeert de jongen. Anderen willen de hond aaien, met name een paar vaders willen hun kind de hond laten aaien. Na de lunch een rondje gefietst. De oude brug over de rivier is helemaal weg, een kilometers lange wand van beton staat nu langs de rivier en er wordt nog aan gewerkt. Er staat alleen ergens een plas water in de verder droge rivierbedding .We vinden ook een nieuwe camping, met een heel mooi sanitair gebouwtje, maar helaas geen gasten. Ook op een andere camping zijn op dit moment geen gasten. Een van de mooie grote hotels is tijdelijk? gesloten.  In de Palmeraie was blijkbaar genoeg water voorhanden, de perceeltjes zien er allemaal mooi groen uit. Op de terugweg wil een jongen mij een kameel, gevlochten van bladeren geven, eerst weiger ik dat cadeau, maar de jongen lijkt wat simpel en lief, dus ik aanvaard het cadeautje in dank en hij loopt weer vrolijk weg.

Toen we vanavond naar het centrum liepen stonden er dicht bij de camping ingang veel kinderen en moeders, de kinderen wilden ons allemaal een hand geven en sommigen wilden zelfs een omhelzing, geen idee waarom dat was. Er was een meisje van ong. 15 jaar bij met haar baby. Een jongetje wilde graag een bonbon, helaas, hij kreeg niets. Nog even naar het 22.00 journaal gekeken, beetje raar bij mooi weer in de woestijn(25 graden overdag)  om schaatsen te zien en in het reclameblok kerstreclames.

Zaterdag 18 november: alweer een heerlijk zonnige dag. Lopend over de camping ontmoeten we een jonge man die in een van de huisjes op de camping verblijft, het blijkt een Belgische archeoloog te zijn die voor een instituut in Parijs werkt en nu 2 maanden een project in Marokko doet. Ze hebben n.l de resten van een dorp uit 3000 jr voor Christus gevonden en dat wordt nu bestudeerd. Hij vertelt dat er tegen de berg aan de overkant van de rivier ook zo’n dorp was, maar dat dat al helemaal verwoest was door de Marokkanen, zodat er voor archeologen niets meer te onderzoeken viel, maar er is wel een zonnewijzer uit die tijd te zien. We besluiten per fiets op zoek te gaan naar de zonnewijzer, maar welk weggetje leidt ons nu in de juiste richting de berg op? Er moet ergens bij een camping een befietsbaar pad naar de locatie lopen. We gaan op weg en aan de overkant van de rivier duiken 2 tieners op een brommer op. Wil je de berg op? Dat kan hier vertellen ze de mannen, mij wijzen ze een ander pad en ze willen ons natuurlijk begeleiden. We bedanken voor de eer. Na wat gezoek ontdekken we de portier van een hotel en die wijst ons de juiste weg. Voor we de bergweg opgaan beweegt er wat langs de weg, we stoppen en het blijkt een grote familie barbarijse grondeekhoorns te zijn. Watersnelle diertjes die bij onraad onmiddellijk tussen de keien verdwijnen. Het lukt wel om er een te fotograferen. 

Dan de berg op, da’s nog een hele klus en best ver. Uiteindelijk bereiken we de ruines van het verwoestte dorp, maar hoe we ook zoeken, we vinden niets dat op een zonnewijzer lijkt. Wel ligt er iets verder een half afgebouwd gebouw,  zo te zien al enige tijd verlaten. Van daaruit hebben we een geweldig uitzicht over Zagora, de oase  en het omliggende gebied. De rivier de Draa lijkt een met water gevulde sloot, onvoorstelbaar dat die sloot in 2014 opeens veranderde in een 100 meter brede kolkende en verwoestende watermassa.Als we weer naar beneden wandelen, stopt een brommer met twee mannen bij het verlaten bouwwerk en roepen dat ze een cadeautje hebben voor mevrouw.  Ik besluit terug te lopen en dat was verstandig ook, mijn rugzak was op een kei blijven staan. De mannen uitgebreid bedankt en daarna reden ze verder, wij spoorden onze fietsen op en besloten rond de berg te fietsen en dan terug naar de camping. De weg was zanderig met veel stenen en op zeker moment fietsten wij door “vuilnisvalley”,  vele heuveltjes met glas, bouwafval, tegelresten en andere rommel. Het leek de illegale vuilstortplaats van Amezrou.

Terug op de camping een boterhammetje gegeten en even de benen op een stoel, het was een flinke fietstocht.Vanavond gaan eten in een lokaal restaurant en als desert kregen we gratis mintthee van het huis.