Naar Griekenland
Om vanuit het Aziatische deel van Turkije naar het Europeesche deel van Turkije te rijden moet je altijd het water over. Vanuit Troje naar de veerboot Lapseki-Gallipoli gereden, 70 km 4 baansweg met weinig verkeer. De haven ligt een paar honderd meter van de doorgaande weg. Bij de kassa 20 euro overhandigen, je krijgt een betalingsbewijs en rijdt de veerboot op. De veerboot vaart elk half uur. Er was geen wachttijd en om half elf vertrokken we naar de overkant, Gallipoli. De meeste mensen nemen de veerboot vanuit Canakkale, 50 km zuidelijk van Lapseki, de prijs en vaartijd zijn hetzelfde, maar de 50 km ten zuiden van Gallipoli voeren over een zeer bochtige 2 baansweg door de bergen. Gallipoli ligt op een schiereiland. Vanuit Gallipoli loopt een prima 4 baansweg naar Kesan. Een tamelijk vlak gebied, deels loopt de weg langs het water. Aan de europeesche kant van Turkije lijkt een deel van de modernisering nog niet bereikt. Waren in de rest van Turkije op bijna alle huizen zonneboilers aanwezig, ze zijn aan deze kant een zeldzaamheid. We zien wat toeristische dorpjes, maar vooral landbouw en weinig weelde.
Dan door een bergrug tot Kesan en vanuit Kesan via een zeer slecht onderhouden 4 baansweg naar Griekenland. Veel landbouw, een beetje veeteelt, rijstteelt en veel armoedig uitziende boerderijen. Hier zien we ook weer herders met kuddes schapen of koeien; in de rest van Turkije liepen de dieren meestal in een afgzet weiland. Op dit moment wordt de rijst geoogst.
6 km voor de grens met Griekenland ligt een nieuwe grote kaasfabriek met een heel mooi restaurant. Het restaurant heeft tevens een winkeltje met diverse soorten kazen en melkproducten, honing, jam, olijven en olijfolie. Er waren geen gasten in het restaurant, geen wonder, er was ook geen verkeer op de weg. Wij hebben er een heerlijke lunch gegeten en met handen en voeten een gesprek over nederland en voetbal gevoerd.
Vanaf Ipsala naar de grens met Griekenland was helemaal geen verkeer, behalve wat vrachtwagens, het ziet er allemaal wat somber uit. Er waren geruchten over vluchtelingen in de buurt van de grens, maar we hebben niemand gezien. Bij de grens had de ambtenaar in het eerste kantoortje geen interesse en zei dat we moesten doorrijden, ambtenaar 2 zette een stempel in ons paspoort, ambtenaar 3 controleerde de stempel en ambtenaar 4 registreerde dat de camper werd uitgevoerd en dat was de turkse grens in 5 minuten. Daarna een paar km niemandsland, de brug over een rivier met aan alle kanten suf kijkende militairen. Aan de overkant van de rivier de griekse douane. Een blik op het paspoort en bij het volgende kantoortje een ambtenaar die wuifde dat we moesten doorrijden, hij liep met zijn mobieltje in de hand. Griekse grens binnen 5 minuten gepasseerd.
Onmiddellijk na de grens verandert het landschap. Bergachtig, waar mogelijk landbouw en meer verkeer op een prima autoweg. Langs de weg staan allemaal kapelletjes op een sokkel, we weten niet of dat gedenkstenen zijn of dat het is omdat de mensen zo gelovig zijn. We zijn nu op een grote, vrijwel lege, strandcamping in de eerste grote griekse plaats na de Turkse grens; Alexandroupolis. De twee duitsers die we twee dagen geleden op een camping tegenkwamen zijn er ook, er is ook een Deens camperbusje. Er staan ook enkele Bulgaren op de camping. Het is vandaag weer zonnig, 21 graden.
Reacties
Reacties
Hallo Martine en Thieu
wat een mooi verhaal en wat een verschillen hoe de mensen moeten overleven. Geniet van Griekenland. Gr. Nellie
Reageer
Laat een reactie achter!
- {{ error }}